Bir kırlangıç olsam.Narin,kırılgan bir kırlangıç yüreği keşkelerle dolu. Uçup gitsem buralardan.Uzaklara.Çok uzaklara.Uçsuz,bucaksız masmavi gökyüzüne doğru.
O kırlangıç olmayı dileyen kız.Omuzlarında artık taşıyamadığı yükleriyle birlikte.O kadar üzgün ki.Kimseyi suçlayamaz.Kimse suçlu değil.Kendisinden başka.Her şeyin sorumlusu “O”.Benim.Ve hiç bir şeyi göremeyen gözlerim,ne kadar kırdığını hissedemeyen kalbim.Bir zamanlar en sevdiğimi en çok ben kırmışım.Yaralamışım,istemeden üzmüşüm.Yormuşum çok.Üzdüm biliyorum.Çok üzdüm,ama çok sevdim.Kulaklarım da en sevdiğim şarkının o hüzünlü melodisi.Yüreğimde suçlu olmanın verdiği karanlık ve ağırlık.Belleğimde ise yaşanan güzel günler,eksik kalan kahkahalar,verilen sözler.Düşünmek ve hatırlamak bir işkence adeta.Okları önce hafızanıza saplanıyor daha sonra kalbinize.Tek tek. Acılı bir eylem hatırlamak.Keşkeler cam parçaları gibi.Yüreğinize batmış cam kırıkları.Yüreğinizden kopup,ağzınızdan bir söze dönüştüğü zaman battığı yeri kanatıyor.Kanattıkça acıtıyor.Acıdıkça hatırlıyorsun.Pişmanlık duygusu yeni ağırlıklar ekliyor omzunuza.Taşıyamıyorsun bir yerden sonra. Düşüyorsun. Senin elini tutabilecek son insanı sen üzdün ve o artık yardımınagelmeyecek.Yalnızsın.Yazması kolay.Yaşaması zor.İncittim tek dostumu,yordum benim yüzümden yaşadı hiç hak etmediği şeyleri.Üzüldü.Bense sadece beni sevsin istemiştim.Birazcık ilgi birde.O kadar çok korktum ki kaybetmekten.Korku çaresizliği getiriyor hep yanında.Ona bunları yaşatmış olmanın verdiği pişmanlık duygusu,üzüntü beni karanlık dipsiz bir kuyuya sürüklüyor.Elimde yeni bir şans olsa isterdim bir tek.Yaptığım hatalara düşmez,harika bir dünya yaratırdım ikimize.Aptalmışım ben.Acı da olsa anladım sonunda.Şimdi incitmekten ve üzmekten deli gibi korkuyorum.Benim yüzümden bir daha hiç üzülmesin istiyorum. Hep mutlu olsun.Üzmeyin sakın sevdiklerinizi önemsiz,değersiz küçük ayrıntılar için.Kırmayın kalplerini.Benim düştüğüm hataya düşmeyin.Onlar o kadar önemli ki.Var olmaları, hayatta olmaları en önemli şey.
