The Innocent Beast Revenge

Chapter 7

Mine

When my phone rang loudly, I sat up immediately. I opened my eyes and reached my phone sleepily. I click the stop button for reminders.

Nagising ang aking diwa sa mahimbing na pagkakatulog ng makita kung anong araw ngayon.

Today is the 31th day of March.

The day when I decided to chose my family over love .

The same day when I decided to left him. Alone.. and with a heavy and broken heart.

Nag-ingay ang aking phone dahil sa isang tawag na agad ko namang sinagot.

"Hello?" mahinang sabi nya.

"Zianna Monique.." sagot ng malambing na boses sa kabilang linya.

Napangiti agad sya ng marinig ang boses nito.

"How are you?"

"I'm fine.."

"You're always answering me with that lie until now." narinig nya ang pagbuga nito ng hininga sa kabilang linya.

"Hanggang ngayon ba umaasa ka pa rin? Hanggang ngayon ba hindi mo pa rin sya makalimutan ng tuluyan, Nick?" nag-aalalang turan nito.

Hindi sya nakasagot. Umamin man sya o hindi, alam pa rin nito kung ano ang totoo.

"You should stop hoping. You will just end up hurting, Nick. Why can't you see that?"

She knew that all these years, malungkot pa rin ang kaibigan nya sa nangyari sa buhay pag-ibig nya. Nasaksihan nito mismo ang lahat ng mga pagsubok na dinanas nya sa nakaraan.

Inabot nya ang picture frame na nakalapag sa bedside table.

She looked carefully on the sketched painting. It was her angelic face sketched into it. It was the sketched he gave me before when we were still together.

"I know that. I just.." nanuyo ang lalamunan nya habang pinipigilan ang sariling maging emosyonal.

"I just can't help my self from hoping, JK. I just can't.." matagal na natahimik ang kabilang linya.

Ngumiti ako kahit na nalulungkot ang puso ko habang tinititigan ang larawan ko na iginuhit nya noon para sakin.

I miss those memories of ours. The good and painful memories we had. I cherished them all in my heart. That was all I only have now.

I miss him.. I miss the man who made me realized that love does really exist.

"Let's talk next time, JK. I have something to do."

"Meron nga ba talaga o umiiwas ka lang? I'll let you pass for now, Nick.."

"I'm going for a jogging to make a change, okay? Matagal na rin kasi akong hindi nakakapag-exercise. Take care.."

"Yeah, of course. I love you, Nick.."

"Love you too.." sagot nya pabalik bago pinutol ang tawag at bumuntong-hininga.

I'm always like this. Pretending like I'm okay but deep inside I'm not.

Tumayo na lamang ako at naligo para makapag-jogging na bago tuluyang sumikat ang haring araw. Mabuti na lamang at day off nya ngayon sa dalawang trabahong meron sya.

Ilang hakbang nalang ay malapit na ako sa tinutuluyang apartment ng may mahagip ang paningin ko.

Lumingon ako sa likuran at nanliit ang mga matang tinitigan ang itim na kotse na nakapark di-kalayuan. Kanina pa nya napapansin na nakasunod ang kotse sa kanya habang nagjo-jogging.