The maze of lost stories (nederlands)

Meer uitleg

Ik word wakker, terwijl het nog volop donker is. Ik pak mijn telefoon het zet het scherm aan.

Zeven uur, waarom ook niet?

Ik leg mijn telefoon weer weg en druk mijn hoofd in mijn kussen. De herinneringen aan gisteravond vallen weer als een baksteen op me. Ik had niet de kracht om het boek dat Aly me had gegeven open te slaan gisteravond. In plaats daarvan heb ik me uitgekleed en ben ik zonder de dekens over me heen te trekken in slaap gevallen. Dus eigenlijk ben ik ook zo'n dromenfreak, fijn. Ik zucht. Waarom moet mij dit nou allemaal weer overkomen? De stemmen die ik normaal ongehinderd door mijn hoofd hoor dwalen, zijn blijkbaar stilgevallen. En ik moet ook mijn excuses aan Saffie gaan aanbieden. Deze dag begint steeds leuker te worden. Dan herinner ik me wel iets leuks. We hebben vandaag onze eerste karate les. Ik was het bijna vergeten door al die rotzooi die ertussen kwam. Misschien kan ik aan onze leraar vragen wat hij zou doen in mijn positie. Wacht, no way! Ik wil niet in een inrichting eindigen als een gestoorde gek. Nee, ik kan dit aan niemand vertellen, dit is mijn keuze. En als ik de verkeerde maak, dan komt er wel een gek aan de macht die de wereld overneemt en me toch nog vermoord. Nee, er ligt totaal geen druk op je schouders, Liv, dat verbeeld je je maar. Ik sta op en doe de kraan van de douche aan. Nu kan ik toch niet meer slapen. Als ik klaar ben wikkel ik een handdoek om me heen en kleed me in alle rust aan. Ik heb het nieuws al twee dagen niet kunnen volgen, omdat ze hier niet aan televisies doen. Ik vraag me af wat er van Saphira en mij geworden is. Terwijl ik mijn make-up bijwerk klopt er iemand op mijn deur. Verstoord loop ik met mijn mascara potje naar de deur. Zo vroeg? Ik trek de deur soepel open. 'Hoi.', begroet een verlegen Aly me. 'Oh, hay. Wat is er?' Ze frutselt wat aan haar beige rokje. 'Nou, ik vroeg me af... Heb je iets te doen vandaag?' Ik kijk haar beduusd aan, dit was wel het laatste wat ik verwacht had. 'Nou, eerlijk gezegd, ik heb vandaag karate. Je kan denk ik wel mee als je wil.', stel ik onzeker voor. 'Oké, ik moest je trouwens halen voor het ontbijt.' Ik maak met mijn mond een 'o' en leg snel de mascara op mijn kaptafel. Ik volg haar door de gangen tot we bij de eetzaal uitkomen. Net als gister zit iedereen er al en wij komen zo onzichtbaar mogelijk de kamer binnen. Rose lacht ons toe en meneer Martin kijkt ons streng aan. Er komt een bediende die mandjes met warme broodjes en croissantjes brengt. Hebben ze die hier ook al? De meeste tijd van het ontbijt gaat verloren aan het zwijgen en soms vertelt iemand een onbenullig verhaal of zegt iemand iets over het weer van vandaag, dat zeer triest en regenachtig is. Het lijkt wel alsof we in Engeland zijn. 'Zijn er eigenlijk meer gebouwen zoals dit?', vraag ik terloops. 'Ja, er is er natuurlijk een in Londen en ook in Hongkong, Sydney, Parijs, Tokio en Buenos Aires. Maar je hebt over de hele wereld meerdere complexen die wat kleiner en minder belangrijk zijn.', vertelt meneer Martin. 'Op het moment is het hier niet zo druk. Normaal hebben we veel meer gasten, maar we hebben net een oorlog tussen een paar vampier clans en weerwolf roedels beëindigt.' Daarom had Jake die avond dus die snijwond. Ik knik. 'En zijn er meerdere soorten wezens?', vraag ik, ik voel me zo ontzettend dom. Had ik maar beter opgelet welke dingen Saffie allemaal heeft vertelt. 'O ja, er zijn er heel veel meer, maar niet in de namen die jullie kennen. Ze worden de Talduk genoemd. Dat is trouwens een verzamelnaam voor alle verschillende wezens over de wereld. Als ik het me goed herinner is een van jou pleegmoeders ook een van hen.', ik kijk hem geschokt aan. Dit is totaal nieuw, Marleen of Anja? 'Weet je nog hoe ze eruit zag?' 'Pluizig bruin haar, brede neus, lang gezicht. Het is allemaal nogal lang geleden. Toen hebben we jou bij hun afgegeven.', En alweer ben ik overdonderd, maar als ik erover nadenk klinkt het nog niet eens zo gek. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik in het kindertehuis ben gekomen, ik kan me amper mijn ouders herinneren of mijn zusje. Mijn zusje, daar is het allemaal mee begonnen. 'Dus Anja is een Kaduuk?' Hij moet lachen. 'Een Talduk, ja. Ze vermommen zich als mensen en mengen zich in de samenleving. Je hebt veel verschillende soorten rassen natuurlijk. De bekendste zijn waarschijnlijk wel de elfen, vampiers, weerwolven en magiërs( die zijn bijna uitgestorven). En dan heb je nog Zonor die zijn eigen leger van monsters heeft gecreëerd.', maakt hij een einde aan zijn verhaal. 'Dus de Talduk zijn slecht?' 'Oh nee, zo bedoelde ik het niet. Je weet volgens mij wel wie Zonor is? Hij is onze baas, laten we maar zeggen. Ten minste, zo beschouwt hij zichzelf. We hebben ons geheime bondgenootschap bijeengeroepen, de Dratian. We zijn het er allemaal over eens dat we hem niet steunen, maar je hebt natuurlijk altijd handlangers en hielenlikkers.' Alweer probeer ik tevergeefs alle info in de overvolle laadjes in mijn hoofd te stoppen. 'Kom, Liv. We komen nog te laat voor onze eerste les karate.', zegt Saphira abrupt. Ik heb haar nog niet vertelt dat Aly ook mee gaat. Ik hoop dat ik tijdens karate eindelijk mijn puinhoop kan ordenen.