Hope {one direction fanfic}

hoofdstuk 8 Dylan

*Harry's p.o.v*

Ik ben wakker maar wil mijn ogen nog niet open doen. Ik lig zo lekker met Karlijn langs me, ookal ligt Zayn ligt ergens langs de matrassen en ligt Liam over Niall en Stef. Nouja.. zo slapen wij..

Ik doe langzaam mijn ogen open en zie dat het nog donker is.. Ik kijk om me heen. Niall en Stephanie liggen dicht tegen elkaar aan met Liam erbovenop en Louis.. ja waar is Louis?

Ik ga wat meer rechtop zitten om te kijken waar Louis is. En ja hoor daar ligt hij, op de bank in omhelzing met Yaro. Arme Yaro.

Ik grinnik sta op en maak snel foto's van het hele zooitje bij elkaar en teken er snel via een bewerk programma mezelf bij langs Karlijn en ga weer in bed liggen. Dan zie ik dat het 5 uur is. Nog een paar uurtjes slapen dus.

*stephanie p.o.v*

mmmmh.. ik moet eigenlijk even gaan rennen.. denk ik bij mezelf. Ik doe mijn ogen open en kijk om me heen. het is half 6 ik ben al laat maar ik kan het nog wel halen.

Ik worstel mezelf uit de greep van Nial.. ocherm.. dadelijk word hij zo alleen wakker.. oh shit ik moet opschieten.

ik sluip naar boven. Doe mijn haar in een staart, doe mijn sportbroekje aan en een hempje. Sluip weer naar onder doe mijn renschoenen aan en schrijf snel een briefje voor de rest en loop dan naar buiten.

Op de hoek staat Dylan te wachten. Ik zwaai naar hem en hij zwaait terug. Hij is mijn beste vriend en we rennen al een tijd samen. We doen beide aan moderne dans en willen onze conditie vooruit helpen door 1x per week te rennen.

Ik begin in een lekker tempo richting het bos te rennen. Meestal rent Yaro ook mee maar die heb ik maar bij Louis laten liggen. We zwijgen meestal tijdens het rennen maar het is fijn om zijn aanwezig heid te voelen. Meestal praten we alleen als we even pauze houden.

Na een half uurtje flink gerend te hebben nemen we pauze en gaan op een bankje zitten en kijken naar de opkomende zon. 'waar is Yaro?' is Dylans eerste vraag. 'die had niet veel zin om mee te gaan' loog ik. Ik kon toch niet zeggen dat er 5 wereldberoemde jongens in mijn huis waren..

'vanavond trainen?' vroeg ik daarna. 'ehm.. nee sorry ik heb nog veel dingen te doen' zei Dylan. huh? er moet iets zijn Dylan zegt nooit een training af. Ik kijk hem niet begrijpend aan en hij kijkt eërgerd terug. Nu begrijp ik er helemaal niets meer van.

ehm nou sorry hoor denk ik bij mezelf. Raar want Dylan doet nooit zo. Hij laat me niet lang denken want ineens sprint hij weg. Ik reageer snel en sprint hem achterna. Ik ben altijd al sneller geweest dan hem en ik haal hem in.

wanneer ik langs hem ren kijk ik hem niet begrijpend aan hij kijkt ontzettend boos terug en steekt een voet uit om me te laten struikelen. Ik val en mijn knieen en handen vangen me op. Omdat we op kiezelsteentjes rende leverde dat flinke schaafwonden op.

Ik naar mijn knieen die openlagen en bloedde, mijn handen vielen nog wel mee. Ik liep richting huis en deed de deur open. Het was onderhand al half 7 want dat naar huis lopen duurde nogal lang.

ik liep de woonkamer binnen en keek naar de rest die nog lag te slapen, maar 1 persoon mistte waar was Liam? ik bleef staan en keek om me heen, mmmh.. vreemd. Ik liep naar de matrassen en hoorde een kreet. Ik keek om en zag Liam op me af rennen met een deegroller.

'LIAM..! LIAM..! DOE RUSTIG IK BEN HET STEPHANIE!' schreeuwde ik uit angst. Liam blijft vlak voor me staan en bekijkt me van top tot teen. 'ow sorry Stef' zei hij.

'mmmh wat is er allemaal aan de hand?' hoor ik Niall kreunen. 'niets ga maar lekker slapen' fluister ik en loop naar de keuken. Ik pak een was handje en ga op het keukenblad zitten. Ik maak het washandje nat en maak voorzichtig mijn knieen schoon.

Ik zit diep in gedachten dat ik niet hoor dat er iemand de keuken binnen loopt. Het is Karlijn. Ik voel een hand op mijn schouder en schrik op. 'Dylan deed zo raar, hij sprintte ineen keer weg en liet me toen struikelen' zeg ik.

'oh wat raar?' zegt Karlijn en ze gaf me een knuffel. 'geef het maar wat tijd' zegt Karlijn. 'maar hij zei zelfs de training vanavond af' zeg ik. 'wow dan is er wel iets goed mis' zegt Karlijn 'nou ga lekker even douche meid en denk er maar even niet aan' zegt Karlijn en ze geeft me een knuffel.

Ik loop naar boven en douch me kort, ik had geen zin om lang te douche. Ik droog me af en doe de handdoek om mijn lichaam. Wanneer ik de badkamer deur opendoe staat Louis voor mn neus.

'ow ehm.. sorry ik was je aan het zoeken. ' zei Louis blozend. 'ehm .. ik ben hier een moment ik ga me even snel aankleden' zeg ik. Ik vlieg naar mijn kamer en doe snel een blauw sportbroekje en een strak hempje aan.

'wat was er?' vraag ik terwijl we naar onder lopen. 'we hadden honger maar we wisten niet of we eten mochten pakken' fluisterde Louis. ik grinnik. 'tuurlijk mag dat maar er lag toch een briefje?' vraag ik. 'maar Karlijn en Harry slapen nog' zegt Louis. tuurlijk Karlijn de schone slaapster.

ik loop naar de keuken en maak wat pannekoeken. 'jongens wie pannekoeken wil moet NU komen!' schreeuw ik naar het hoopje mens dat op de matrassen ligt.

ze kijken allemaal op ik grinnik en loop.naar de keuken en ga aan tafel zitten. We zijn allemaal zwijend aan het eten als Niall ineens de stilte verbreekt

'waar was je vanmorgen Stef? ik werd een keer wakker en toen was je nergens te bekennen.' vraagt Niall

'ohw, ik was rennen met mijn beste vriend ma hij deed nogal raar' zei ik

ik zag dat iedereen klaar was en pakte de borden en ruimde af. 'wow Stef wat heb je gedaan?' vroeg Harry terwijl hij naar mijn knieen wees. Ik keek naar mijn knieen die half open lagen van die val van vanmorgen.

'ow Dylan liet me struikelen' zei ik terwijl ik de borden in de vaatwasser zetten. Ze knikten allemaal en liepen weer terug naar de woonkamer.

'we moeten Karlijn en jou trouwens nog wat vertellen' zei Niall en liep ook de keuken uit. Nou dat zal wat worden dacht ik bij mezelf.

-------------------------

dit stuk is nogal saai sorry hierna  komt er een beter hoofdstuk denk ik, ik heb in ieder geval veel ideeen