Hope {one direction fanfic}

hoofdstuk 4 Rosie

*stephanie p.o.v*

Langzaam loop ik met de jongens naar de ingang van het ziekenhuis. indertussen slaat Liam gerustellend een arm om me heen.

ik zucht als we bij de receptie zijn. "Rosie Parks' zeg ik tegen de vrouw "die ligt op kamer 198 op verdieping 2" zegt de vrouw achter de balie. de jongens lopen naar de lift ik blijf ervoor staan en kijk ongemakkelijk de lift in. 'ehm ik ga met de trap" zeg ik snel en loop naar de trap.

Als ik boven aankom staan de jongens er al te wachten en kijken me raar aan. 'ik ben claustrofobisch' zeg ik en dan begrijpen ze het. langzaam loop ik de gangen door. ik ben al zo vaak door deze gangen gelopen niet alleen voor Rosie maar ook voor mijn ouders.

'aarde aan Stephanie" er zwaait een hand voor mijn ogen, ik kijk opzij en zie dat Harry het is ik geef hem een glimlach en kijk naar de nummers.. '196... 197... 198' mompel ik in mezelf en blijf voor de deur staan waar 198 op staat.

ik kijk even achterom en zie dat allen jongens medelijden glimlachen. ik leg mijn hand op de deurklink en doe hem voorzichtig omlaag.

de kamer is net zoals altijd wit met 2 grote ramen, 3 stoelen, nog wat inklap stoeltjes en een groot bed met apparaten waar de kleine zwakke Rosie in ligt.

ik schuifel naar het bed en pak Rosie's hand vast. Ze opent haar ogen en glimlacht zwak. Ik slik de brok in mijn keel weg, ik haat huilen vooral in het bijzijn van andere.

Ik laat me zakken op de stoel langs het bed en ik voel een hand op mijn schouder, ik kijk op en zie Niall daar staan, schenk hem een glimlach en rich me weer op Rosie.

*Niall p.o.v*

Rosie is zo klein en ziet er zo kwetsbaar uit en ontzettend mager, maar ze lijkt wel op Stef, ja Stef dat is onze bijnaam voor Stephanie want Stephanie is zo lang haha.

De deur gaat open en er komt een vrij jongen man binnen van ongeveer 22. aan zijn jas te zien is hij dokter. 'hee Sep, komt het goed met Rosie?' hoor ik Stephanie vragen. mmmh ze kent hem dus achja ze komt wel vrij vaak im het ziekenhuis.

'ehm.. ik denk het wel maar dit is al de 2de keer deze week en dat is vaak aangezien ze meestal maar 1 keer in de 3 weken flauwvalt' zegt de dokter die waarschijnlijk Sep heet. Ik zie Stephanie bedenkelijk knikken.

'Sep..?' hoor ik heel zachtjes en zwak. ik kijk op en zie dat het Rosie was. 'ja Rosie?' vraagt Sep vriendelijk. 'wil je mij wat pijnstillers geven ik heb hoofdpijn?' vraagt Rosie zwak. 'tuurlijk Rosie, ik haal ze even' zegt Sep en loopt weg.

'alles oke Stef?' hoor ik Louis vragen. iedereen kijkt afwachtend naar Stephanie ze kinkt en glimlach. 'wie zijn dat?' vraagt Rosie lachend. oh wat heeft zij een schattig lachje.

de jongens en ik lopen naar Rosie's bed. Haar ogen worden groot als ze ziet dat het one direction is. ' oh my godd..' mompelt ze terwijl ze de jongens aankijkt. 'ik kwam ze tegen toen ik krantjes aan het doen was' zegt Stef.

*Louis p.o.v*

Ik vind het echt geweldig dat ik Rosie zo blij kan maken, na alles wat ze meegemaakt heeft. ik maak een domme opmerking en ze ligt helemaal.dubbel van het lachen, en ze heeft zo'n schattige lach.

Ik word warm van binnen bij het gevoel dat ik haar aan het lachen heb gemaakt ondanks ze zo ziek is dat ze nog zo kan lachen. Stef geeft me hele dankbare blik en ik zie dat haar ogen stralen bij het horen van Rosie's lach.

*Stephanie p.o.v*

ik schenk Louis een dankbare blik als ik hoor dat hij Rosie aan het lachen heeft gemaakt. ik hou van haar lach en het maakt me gelukkig want ze voelt als een kind van me.

Sep komt weer binnen met wat pijnstillers. 'hier Rosie, neem deze maar in en ga maar slapen het is al half 11' zegt Sep. ik schrik half 11 al. ik Rosie snel een zoen. 'ik kom morgen weer' zeg ik. De jongens nemen ook afschijd en ik loop samen met ze de kamer uit.