Hope {one direction fanfic}

hoofdstuk 10 move.

*Niall p.o.v.*
we zitten in de auto richting het ziekenhuis voor Rosie. Stef zei dat het goed gaat met Rosie. Vandaag gaat Stephanie de dokter van Rosie inlichten dat ze verhuizen naar Londen..

Oohh ik kijk er nu al naar uit om Stef elke dag te zien. Haar laten lachen met die schattige lach van haar.

oke Niall focus. 'we zijn er!' hoor ik Liam roep. oke here we go!

we lopen naar binnen en volgen Stephanie die weg hier goed weet. Wanneer we weer bij de lift staan staat Stephanie stil. 'sorry jongens ik ga weer met de trap' zegt Stephanie, ik hoor haar slikken en richting de trap lopen.

'ga maar ik loop wel met Stef mee' zeg ik en wandel achter Stephanie aan.
Wanneer ik langs haar loop lijkt ze op een andere wereld te zijn. Ze staart voor zich uit terwijl ze altijd de zelfde weg naar boven wandelt.

wanneer mijn hand perongelijk de hare raakt kijkt ze op, ze stopt met lopen en ze kijkt me diep in mijn ogen. Ergens zie ik blijheid maar die is niet 100% echt, ik zie ook een puntje angst en twijfel maar waarvoor heb ik geen idee.

als ik dat eens kon weten, als ik eens kon doordringen door die muur voor haar emotie die ze verstopt. Zou Karlijn dat kunnen? zou zij door die muur heen kunnen kijken? ik vraag het haar wel een keer.

ik besef dat we nogsteeds zo staan. alleen Stephanie heeft een lichte blos op haar wangen. Dan kucht ze lichtjes en loopt weer door.

*Stephanie p.o.v*

ik zat met mijn hoofd louis, wat hij vanmorgen had gedaan. En of ik zeker ben over mijn gevoelens voor Niall. Ik liep mijn normale weg de trap op wanneer mijn hand zachtjes die van Niall raakte,

ik stopte en keek hem diep in zijn ogen. hij keek terug ik zag hem zoeken naar emotie en gelijk sloot ik mijn emotie af en ik dacht helemaal niets ik keek alleen maar naar zijn practige helder blauwe ogen. Met wat groene puntjes hier en daar.

toch moet ik blozen, shit wat haat ik dat. Ik kuch zachtjes en onderbreek ons momentje. Hij lijkt op te schrikken uit zijn gedachten. Langzaam loop ik door de trap.

Als we boven zijn staat de rest al te wachten. 'he he daar zijn ze eindelijk, dat duurde lang' zegt Harry met een grijns op zijn gezicht. Ik zie Louis die oogcontact probeert te maken maar ik wil het niet, ik wil geen oogcontact maken met hem, wat als hij denkt dat ik hem leuk vind, maar dat vind ik niet. Ja ik vind hem leuk als vriend maar niet meer, dat vind ik zielig.

We lopen door naar de kamer van Rosie en ik open zachtjes de deur. Rosie zit op bed met Sep. 'Steffie!!' schreeuwt Rosie en ze springt van het bed af en rent naar me toe. Ik kniel en sluit Rosie in mijn armen. Ach wat hou ik toch van haar. 'ik heb je gemist' fluistert Rosie zachtjes. 'ik jou ook' fluister ik zachtjes terug.

'aaaawwwh, wat schattig' hoor ik Liam zeggen. Ik grinnik, laat Rosie los en sta op, maar Rosie was niet van plan om los te laten want wanneer ik opsta hangt ze aan mijn nek. Ik grinnik nog een keer en houd mijn armen onder Rosie om de druk op mijn nek te verminderen maar ook om Rosie niet te laten vallen.

'We hebben een verrassing' zegt Louis die smile op zijn gezicht heeft van hier tot Tokyo. 'vertellen jullie de verrassing maar aan Rosie dan zal ik overleggen met Sep' zeg ik en wenk Sep dat ik even wil praten. Hij knikt en ik loop samen met hem de kamer uit. 'kom maar naar mijn kantoortje dat is wat makkelijker' zegt Sep en ik volg hem naar zijn kantoor.

Als we binnen zijn ga ik op een stoel zitten en Sep pakt ook een stoel en gaat tegenover mij zitten. 'zo wat wou je vertellen?' vraagt Sep met een nieuwschierige glimlach. 'Nou..' ik vertel het hele verhaal aan Sep van het begin tot het eind. (dat bespaar ik jullie even want dat hebben jullie toch al gehad) Na het verhaal dat ongeveer een half uur geduurd heeft kijk ik Sep aan of hij niet inslaap gevallen is of want hij was zo stil. 'Dus zou ik Rosie mee naar Londen mogen nemen en daar verder gaan met haar chemo kuren?' vraag ik met puppyoogjes.

'Stephanie niet die puppyogen daar kan ik echt niet tegen' zegt Sep smekend. Ik grinnik 'oké, maar mag Rosie dan mee?' vraag ik nogmaals. Sep denkt even naar maar knikt snel genoeg daar na dat het goed is. 'ooooohhh, dankje dankje dankje!' zeg ik en knuffel Sep stevig. 'djafkjdka gwraag getaawn' hoor ik Sep eruit krijgen ik lach en loop weer terug naar de kamer van Rosie.

Als ik de deur opendoe word ik overstroomd door 7 mensen die boven op me zijn gaan liggen. 'en mag het?' vragen ze in koor. Ik grinnik nouja wat je grinniken noemt, het was meer hard uitblazen want als er 7 mensen op je liggen kun je niet echt grinniken.

'jwa hert mwag' weet ik eruit te krijgen. 'JEEEEEEJJ' roept iedereen en ze gaan van me af.