"Bir gün ismimiz okunacak
Ayrılık vakti gelip çatacak
Ben hep seni düşüneceğim
Ta yüreğime sokup bekleyeceğim
İşte orada lambanın altında
Seni sımsıkı sarıp
İyi geceler dileyeceğim.
Benim lambalı sevgilim."
**
Buraya ait değilim.
Bundan ismimin M...
1 Eylül günü benim için bir anlam ifade etmiyordu. En azından bu zamana kadar. Hayatımın bu dönemine kadar.
Bu zamana kadar yaşamım nasıldı hatırlamıyordum. Neleri sevdiğimi, nelerden hoşlandığımı,neden burada olduğumu aileme ne olduğunu hatırlamıyorum.
Geriye dönüp baktığımda gördüğüm şey puslu bir geçmişten başka hiçbir şey değil.
Bana ait olup olmadığından bile emin olmadığım bir geçmiş.
Onlar bana Mereéna diyor ama adımın bu olmadığını biliyorum. Daha iyisini bulana kadar yapacağım tek şey bana uydurulmuş sahte kimlikle yaşamak. Gerçek kimliğime ulaşmanın tek yolu bu.
Adının St. Mungo's olduğunu öğrendiğim hastanede 4 ay komada kalmışım, bu süre içinde hiçbir hayati belirti dahi göstermemişim. Sonra bir gün öylece gözlerimi açıp hastaneyi çığlığımla inletmişim. Kızıl bir hemşirenin anlattığına göre de tam 4 kişiye tekme savurmuşum. Alnındaki ize bakarak onlardan birinin bu hemşire olduğunu anlayabiliyordum.
Sonra başka bir hemşire gelmiş,serumumu değiştirmişti. Serumu hazırlamak için eğildiğinde yaka kartındaki yazıyı okuyabilmiştim.
Adelise O'lera
İsme tekrar tekrar bakmıştım. Bana oldukça tanıdık ve yakın gelen bu ismi hatırlamaya çalışıyordum.
Adelise.
Sonra o şey oldu. Kasılma gibi gelen ve bütün kaslarımı uyuşturan bi dürtü. Birden olduğum yerde titremeye başladım. Gözlerim açıktı fakat hastanenin soluk krem duvarlarını görmüyordum artık. Şimdi başka bir yerdeydim, uzun boş bir koridor gibiydi ancak başımdaki hemşirenin telaşlı haykırışlarını da duyabiliyordum. Merlin aşkına Neredeydim ben?
Koridorda deli gibi koşarak insanlara çarpmamaya çalıştım. Tuhaftı ama beni görmüyor gibiydiler. Yaşlı bir amcanın koluna hafiften çarpınca özür dilemek için durdum ama adam beni görmemiş gibiydi. Çığlık atmak istiyordum ve attım da. Bu sefer hemşirenin sesleri de yükseldi. Ancak o da çığlık atıyor gibiydi.
Koridorda daha hızlı koşmaya başladığımda ilerde yerde yatan bedeni gördüm. Hızla yanına gittiğimde uzun saçlarından bayan olduğunu anladım. Beden deli gibi titrerken bedeni ters çevirdim.
Bu oydu.
Gördüğüm yüz, başımdaki hemşireden başka birine ait olamazdı. Gözüm önlüğündeki yaka kartına kaydı.
Adelise O'lera.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yardım için delicesine bağırdım. Çığlıklarım koridorda sadece eko yapıyordu.
Kimse beni duymadı.Kimse yardım etmeye gelmedi. Ve çığlıklarım öylece yankılanmaya devam etti. Sonra dürtü ve kasılmalarım aniden çekilir gibi oldu ve gözlerimi kapadım. Ani bir dürtü tekrar damarlarımda dolaşırken gözlerimi açtım.
