Ηταν βραδακι και ειπα να μαγειρεψω. Ναι λοιπόν το αποφασισα. Η Lily ηταν για καφε με μια συμφοιτητρια της, και εγω σπιτι μονη μου. Ειπα να φτιαξω κατι για να την εντυπωσιασω την αχαριστη γιατι δε με πιστευει πως εχω βελτιωθει στη μαγειρικη. Αλλα δεν εχω πολυ χρονο οπου να 'ναι ερχεται...φτου. Ηθελα να ειναι ολα ετοιμα. Η συνταγη λεει "τσιγαριστε τα κρεμμυδια σε δυνατη φωτια"...ποσο δυνατη δηλαδη; Και γιατι δυνατη; Συνηθως χαμηλη δεν ειναι; Τελος παντων. Εχει γινει ενα μπαχαλο εδω περα. Εχω ανοιχτο και τον φουρνο μικροκυματων γιατι ταιριαζει στη συνταγη τσενταρ... Ακου εκει ανωμαλιες...Ταυτοχρονα ψηνω στο φουρνο, προσπαθω να ανακατεψω κατι στο τηγάνι και λιωνω λιγο βουτυρο στο γκαζακι. Ωχ το γκαζακι. Για να το ανοιξω ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ. Μια ειναι πολυ δυνατο, μια πολυ σιγανο, μια δε πιανει η φωτια. Εκαψα και το δαχτυλακι μου. Εκει που προσπαθω να αναψω το γκαζακι ακουω σαν κατι να χτυπαει στο φουρνακι...παω κοντα και βλεπω οτι μου πεσε το δαχτυλιδι μου μεσα. Ωχ αυτο δεν ειναι καλο. Δεν κανει να μπαινουν μεταλικα στον φουρνο μικροκυματων. Πριν προλαβω να πιασω το δαχτυλιδι μανει μια μικρη εκρηξη το φουρνακι η οποια φιλες και φιλοι γινεται ακομα μεγαλυτερη επειδη αφησα το γκαζακι ανοιχτο οταν πηγα να δω τί εκανε θορυβο στο φουρνο μικροκυματων. Εγω προλαβα να φυγω ομως η κουζινα και σχεδον ο μισος διαδρομος και λιγο απο το σαλονι εχουν γινει χαλια. Κινηματογραφικη ταινια εγινε το σπιτι μου... Αμεσως παω στα αγορια. Χτυπαω γρηγορα για να μου ανοιξουν. Εχω χεστει πανω μου και κλαψουριζω σαν δεκαχρονο. Το θεαμα ειναι απλα γελοιο.
