The unexpected friends

Κεφαλαιο 30ο-from bad to worse

Cameron's POV

Θα τρελαθω. Αυτο το πραγμα απλα δε συμβαινει. Εχουν περασει 4 ωρες και δε μπορω να ηρεμησω. Πανω που ολα στρωσανε, σκατωσανε ξανα. Καλα για την ακριβεια εγω τα σκατωσα αλλα δεν ηθελα να συμβει κατι τετοιο. Επρεπε απλα να γλιτωσω απο αυτον τον ηλιθιο και μετα ολα θα πηγαιναν νορμαλ. Θα εκανα επιτελους μια σοβαρη σχεση, κατι που η Ariana με εκανε να θελω....αχ η Ariana... δε ξερω τι να κανω..δε θελει να μου μιλησει, πως θα τη κανω να μου μιλησει γαμωτο; Ουτε να με δει δε θελει. Μηπως να της αφησω χωρο; Και αν οσο εγω της αφηνω χωρο ο αλλος ο χλεχλες χωθει; Οχι δε το διακινδυνευω. Καλυτερα να τη πριξω. Τουλαχιστον να ειμαι σιγουρος. Πως τα κανες ετσι ρε ηλιθιε...τα χαλασες ολα...αν την εκανα να μου μιλησει θα της εξηγουσα. Αλλα θα με πιστευε; Και αντε με πιστευει...θα με συγχωρουσε; Δεν αντεχω αλλο. Θα την παρω τηλεφωνο. Λες να το σηκωσει; Μακαρι. Χτυπαει...ακομα χτυπαει....ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ. Μπα δε θα το σηκωσει...πανω που παω να το κλεισω ακουω οτι το σηκωσε. Δε το πιστευω το σηκωσε.

Cam: Ari μωρο μου;

Τουτ τουτ τουτ... Το κλεισε....επρεπε να το περιμενω. Τουλαχιστον το σηκωσε κατι δεν ειναι και αυτο;
Ε ρε Cameron που καταντησες για μια γκομενα...οχι οχι δεν ειναι σαν ολες τις αλλες. Ειναι διαφορετικη. Και αυτο με τρελαινει ακομα περισσοτερο!

Θα παω απο εκει. Το αποφασισα. Αφου κοντεψα να τρακαρω δυο φορες τελικα εφτασα. Εχω αγχος. Ποιος; Εγω! Χτυπαω τη πορτα της και περιμενω. Ανοιγει η Lily.

Li: Γεια σου Cameron...
Cam: Που ειναι;
Li: Εξω...
Ar: Lilyyyyyyyy ποιος ειναιιιιι;
Cam: Εξω ε;
Li: Δε θελει να σε δει.
Cam: Καποια στιγμη πρεπει. Ελα ρε Lily δεν ειναι αυτο που φαινεται...
Li: Αχ ναι την αλλη φορα ομως βρες κατι πιο πρωτοτυπο. Ηταν απαισιο αυτο που εκανες.
Cam: Το ξερω απλα ασε με να μπω να της εξηγησω.
Li: Οχι δε θελει να σε δει δωσ' της χρονο!
Cam: Της εδωσα!
Li: Τεσσερις ωρες περασανε...
Cam: Δεν εχει σημασια...πρεπει να της εξηγησω.
Li: Αλλη φορα.

Δε βγαζω ακρη με τις ευγενειες...την κανω στην ακρη απαλα και μπαινω στο σπιτι. Οταν εφτασε διπλα μου ειχα ηδη μπουκαρει στο δωματιο της Ariana. Της Arianaς μου... Δε με καταλαβε αμεσως. Οταν γυρισε να με κοιταξει τα ματια της ηταν κατακοκκινα. Αλλα ακομα και τοτε ηταν τοσο ομορφη...Αμεσως σηκωνεται και το υφος της σοβαρευει. Και οταν λεω σοβαρευει εννοω ψυχραινει. Ναι οκ ειχα προετοιμαστει για αυτο αλλα αλλο να το βλεπεις. Δεν αντεχω να με κοιταει ετσι.

Cam: Μπορουμε να μιλησουμε;
Ar: Οχι.

Παει να φυγει ομως μπαινω στη μεση. Ειχα ηδη κλεισει τη πορτα, την ειχα κλειδωσει και ειχα παρει το κλειδι. Ετσι με καταλαβε, καθως κοπανησα τη πορτα αφηνοντας την Lily εξω. Οποτε και να μην εμπαινα στο δρομο της τελικα παλι θα το καταλαβαινε οτι δεν πηγαινε πουθενα. Αλλα δε θελω να τη νευριασω κι αλλο.