Victor's Daughter

Hoofdstuk 1

Ik heb het prima, gewoon goed zelfs. Altijd te eten, mooie kleren, genoeg geld en niet te vergeten ons mooie, grote, witte huis in de winnaarswijk van district 4. Mijn vader heeft  20 jaar geleden, toen hij 15 was, de Hongerspelen gewonnen. Ik ben trots op hem, en ik ben hem dankbaar omdat ik dankzij hem een goed leven heb. Alleen is er toch een dag in het jaar waardoor ik mijn leven haat. De Boete. Jaar in, jaar uit sta ik tussen de andere meisjes van district 4 met schoenen die aanvoelen alsof ze van lood zijn gemaakt. Ik ben bang om getrokken te worden. En omdat mijn naam maar één enkele keer in de kom zit, zeggen mensen tegen mij dat ik niet bang moet zijn, want er is maar een kleine kans dat ik getrokken word. Maar toeval bestaat, toch? Al met al, ik haat die dag. En jammer genoeg is het vandaag weer zover.

Er wordt op mijn deur geklopt. Heerlijke manier om wakker te worden. Ik draai om in mijn bed en trek de deken over mijn hoofd. ‘Rose, ben je wakker?’ Hoor ik mijn moeder vragen. Ik mompel wat onverstaanbare dingen. De deur gaat open en mijn moeder komt mijn kamer in lopen. Ze schuift de roze fluwelen gordijnen open waardoor er meteen een heleboel zonlicht mijn kamer in valt. ‘Kom opstaan, vandaag is de grote dag.’ Ik steek mijn hoofd boven de deken uit. ‘Welke grote dag?’ Ik kijk haar aan met opgetrokken wenkbrauwen. Ik weet heus wel waar ze het over heeft, maar voor mij is die dag meer een verschrikking dan “de grote dag”. ‘Je weet heus wel waarover ik het heb.’ Ze loopt de kamer uit zonder me nog aan te kijken. Mijn moeder vindt de spelen leuk. De reden daarvoor? Ik heb geen flauw idee. Moeizaam stap ik uit bed. Ik rek me even uit en loop naar het raam. In de verte zie ik het plein, waar enorme stellages opgebouwd worden. Vroeger wilde ik altijd zien van dichtbij hoe ze dat deden. Ik ging dan altijd met mijn vader samen naar het plein, en we gingen pas weer naar huis als ze helemaal klaar waren. Nu ben ik inmiddels 16 en heb ik het wel vaak genoeg gezien.

In mijn nieuwe grijze jurkje draai ik een rondje voor de spiegel. Mijn lange blonde vlecht draait met me mee en slaat in mijn gezicht als ik weer tot stilstand kom. Geïrriteerd spuug ik de haren uit mijn mond en trek ik mijn jurkje recht. Het zit strak om mijn lijf en komt tot boven mijn knieën. Snel trek ik mijn sandaaltjes aan en loop ik de trap af naar beneden. Mijn buik rommelt en ik neem plaats aan tafel. De geur van vers gebakken pannenkoeken vult de keuken. ‘Het ruikt lekker.’ Zeg ik terwijl ik mijn hoofd in mijn handen leg. Ze pakt een bord en schuift hem voor mijn neus. ‘Alsjeblieft.’ Ik glimlach, ze ziet het nog net voordat ze weer omdraait richting het fornuis. Ik haal mijn schouders op en begin aan mijn pannenkoek. Ik heb hem al snel op en na een derde pannenkoek er nog bij heb ik genoeg. Ik sta op en klop mijn jurk af. Op dat moment gaat er een zoemer, het teken dat we moeten komen naar het grote plein. ’Waar is papa?’ Vraag ik als ik besef dat ik hem nog niet heb gezien. ‘Boven, hij komt zo, ga jij nu maar.’ Ik zucht, loop richting de deur, roep nog dat ik weg ben en loop naar buiten, richting het plein.

Na het prikje in mijn vinger loop ik naar de grote massa mensen die er staat. Ik probeer mijn vriendinnen te zoeken , maar dat gaat nogal moeilijk. Mensen lopen me voor de voeten ik zie bijna niks tussen al deze mieren in een nest. Na 5 minuten zoeken geef ik het op en ga ik gewoon ergens in de groep met meisjes staan. Ik ken er wel een paar omdat ze bij mij in de klas zitten, of omdat ik ze vaak tegenkom. Maar mijn vriendinnen kan ik niet vinden. Er komt een vrouw het podium oplopen. Het is een andere dan de voorgaande jaren, maar ze ziet er eigenlijk precies hetzelfde uit. Felle kleuren, opvallende make-up en een raar mantelpakje. Ik vraag me af hoe mensen zo iets mooi kunnen vinden. Het verhaal wat er jaarlijks weer voorgelezen wordt over wat voor drama wij het Capitool aangedaan hebben wordt nu voorgelezen door de nieuwe vrouw. Verveeld staar ik voor me uit en wacht ik tot de film is afgelopen, tot het echt werk gaat beginnen. ‘Dames eerst.’ De standaard zin. Ze graait met haar hand in de kom en trekt er een briefje uit. Voor ze voor de microfoon is gaan staan, het briefje open heeft gedaan en haar mond open heeft gedaan om te zeggen wie het is, lijkt er wel een uur verstreken. ‘Het meisje dat dit jaar district 4 gaat vertegenwoordigen in de Honger spelen is …’ Een akelige stilte. ‘Rose Crichton!’

Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ik, Rose Crichton moet meedoen in de Hongerspelen? Is dit een grap. Ik schud mijn hoofd. Nee dit is geen grap, dit is realiteit en ik sper mijn ogen ineens wijd open. Blikken rusten op mij dus ik draai snel om en stap uit de menigte. ‘Ah kijk, daar is ze.’ Ik loop rustig naar het podium. Ik ga dood, ik ga dood. Spookt er door mijn hoofd, maar ik probeer dat even opzij te zetten. Ik moet moedig zijn, en laten zien dat de familie Crichton weer een winnaar kan hebben. Maar het lukt niet, het is alsof ik gewoon zit te wachten tot ik vermoord wordt. ‘Gefeliciteerd!’ Zegt de vrouw als ik naast haar kom staan. ‘Bedankt.’ Mompel ik en ik kijk het plein rond. Ik kan mijn ouders niet vinden, dus ik concentreer me op het tweede briefje wordt getrokken, maar nu uit de andere kom. ‘En de jongen die dit jaar mag strijden in de arena is Ash Pierson!’ Ik volg de blik van andere en vind de persoon waar het om gaat. Ik heb hem al vaker gezien, en ik heb van veel mensen gehoord dat hij zijn leven lang heeft getraind om mee te doen aan de spelen en deze te winnen ook. Hij komt naar voren gelopen en de vrouw feliciteert hem ook. Met een glimlach en een vriendelijk knikje bedankt hij haar. Twee vredebewakers nemen ons mee naar het stadhuis, waar we de nacht door gaan brengen. ‘Hoi, ik ben Rose.’ Ik richt me tot de jongen naast me. Hij kijk me met samen geknepen ogen aan vanonder de gitzwarte lok die een beetje voor zijn ogen hangt. Hij knikt met een nors gezicht en draait zijn hoofd weg.