Victor's Daughter

Hoofdstuk 4

‘Ash verdomme wordt wakker.’ Ik schud hem licht door elkaar. Ik krijg geen reactie dus ik laat hem los. Wat moet ik doen? Ik kan hulp halen, maar er is duidelijk gezegd dat ik me er niet mee moet bemoeien. Ik overweeg de voor en nadelen en kom tot de conclusie dat ik hulp moet zoeken. Ik moet nu niet aan mezelf denken, maar aan Ash. Dus ik vlieg de deur uit en ren de gangen door opzoek naar hulp. Het gemeentehuis lijkt wel uitgestorven. Nergens voetstappen of deuren die dichtslaan. Uit geen elke kamer waar ik langs kom, komt geluid. Er staat nergens een tv aan. Er is gewoon niemand. Ik zucht gefrustreerd. Heerlijk geregeld hier, ze weten toch dat Ash ziek is of niet? Ik geef het op en ga weer op weg naar de kamer van Ash. Als ik binnenkom ligt Ash nog steeds op de zelfde plek. Ik kniel naast hem neer en sla een paar keer voorzichtig tegen zijn wang aan. Hij kreunt zachtjes en knijpt met zijn ogen. ‘Ash?’ Ik kijk bezorgd naar hem als hij zijn ogen weer open doet. ‘Gaat het?’ Ik krijg geen antwoord en hij komt overeind en steunt op zijn handen. Ik help hem, na nogal wat protest, met opstaan en hij gaat in bed liggen. Ik zie het zweet over zijn hoofd lopen als hij het laat zakken op zijn kussen en naar het plafond staart. Ik maak een doekje nat en wil het op zijn hoofd leggen, of in ieder geval het schoon vegen. Hij probeert het doekje uit mijn hand te pakken. ‘Ik kan het gerust zelf.’ Snauwt hij maar ik schud mijn hoofd.  ‘Dat hebben we net gezien ja.’ Verontwaardigd laat hij zijn hand zakken en hij kijkt me geïrriteerd aan, maar laat me wel mijn gang gaan. Voorzichtig veeg ik een lok zwart, dik, glanzend haar opzij en veeg ik zijn voorhoofd schoon.

Ik heb gezegd dat hij moest rusten. En, tot mijn verbazing, luistert hij en draait hij zich op zijn zij, met zijn rug naar me toe. Ik rol met mijn ogen en blijf op het krukje zitten. Ik kijk hoe hij slaapt. Hoelang? Ik heb geen idee, maar het begint buiten al te schemeren. Ik loop naar de gordijnen en kijk naar buiten. Er zijn nog een paar lichten aan in district 4, maar niet veel. Ik ga weg bij het raam, doe de lamp uit en ga weer op het krukje zitten. Als ik naar Ash kijk zie ik dat hij omgedraaid is. Zijn warrige haar half voor zijn ogen en zijn mond dicht. Hij zweet weer, maar ik kan moeilijk die doek op zijn hoofd leggen nu, dan wordt hij wakker, en dat is niet de bedoeling.

 De temperatuur daalt best snel in de kamer van Ash en ik zit nog in mijn korte jurkje. Ik wil niet weg, misschien wordt Ash wakker en dan wil ik er zijn, want anders gaat hij misschien weer domme dingen doen. Dus ik check nog een keer of de ramen dicht zijn en ga dan weer op mijn krukje naar Ash kijken. Ik ril en sla mijn armen om me heen. ‘Je hebt het koud.’ Zegt Ash en ik schiet zo ongeveer omhoog van mijn krukje van de schrik. ‘Ash laat me niet zo schrikken.’ Zeg ik geïrriteerd en daarna knik ik. ‘Ja ik heb het inderdaad koud.’ Mijn ogen zijn gewend aan het donker dus ik kan hem goed onderscheiden. ‘Ga naar je kamer.’ Zegt hij alsof ik dom ben dat ik daar nog niet in mijn bed lig. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee.’ Hij zucht en wilt opstaan. ‘Blijf liggen.’ Sis ik en met tegenzin blijft hij liggen. ‘Kom erbij.’ Mompelt hij en hij schuift toch een stukje naar achteren en slaat de deken open. Ik aarzel. Is het niet een beetje raar als ik er nu bij ga liggen? Maar als ik nog een keer klappertand twijfel ik niet meer. Ik stap in het bed en Ash slaat de deken weer dicht. De warme deken trek ik om me heen en het warme lichaam van Ash voelt als een soort schild van warmte als hij tegen me aan komt liggen.