Ο Μάγος

Αναπάντεχη ανακάλυψη

Ο Τζον καθόταν σε ενα παγκάκι στον αρχαιολογικό χώρο και χαζευε τις πυραμίδες. Σκεφτόταν την συζήτηση που είχε με τα δυο παιδιά. Τα είχε ρωτήσει για την πόλη τους, την Νέα Υόρκη. Την πόλη οπου κατοικούσαν οι πρώην φύλακες του μυστικού. Την πόλη οπου τελείως αναπάντεχα άφησαν την τελευταια τους πνοή. Ακόμη αν και δεν το έχει καταλάβει κανεις ακόμα, βρίσκονταν όλοι σε κίνδυνο. Ο Τζον αναστεναξε. Σκέφτηκε κατεστραμμένες πολεις, μισογκρεμισμενα κτίρια, πανικόβλητους άνθρωπους να τρέχουν απο εδώ και απο εκεί προσπαθώντας να γλιτώσουν απο το κακό. Φλόγες να πέφτουν απο τον ουρανό, ποταμια και λίμνες να στερεύουν. Σκέτη καταστροφή. Αυτό θα συνέβαινε αν το μυστικο έπεφτε σε λάθος χέρια.

Εδιωξε αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό του. Η εχθροι δεν ειχαν αντιληφθει πως οι φύλακες πεθαναν και το μυστικο χαθηκε. Αν ειχε συμβεί αυτό θα είχαν κιόλας αρχίσει οι εχθροπραξίες. Τα δίδυμα τον είχαν επιβεβαιώσει πως δεν συνέβαινε τίποτα τέτοιο.

Αυτό που επρεπε να κανει τώρα ήταν να βρει το μυστικό και έπειτα να ψάξει για την επόμενη γενιά όπου θα το προστάτευε. Επειτα θα καταστεστρεφε μια και καλη την φυλή των σκοτεινών. Οι σκοτεινοί ήταν ομάδες  αιμοβορων πλασμάτων που έμεναν κρυμμενα στις σκιές περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να γίνουν οι κυριαρχοι του κόσμου, παίρνοντας στη κατοχή τους το μυστικό. Κανεις δεν ήξερε το πραγματικό τους όνομα έτσι τους αποκαλούσαν "Σκοτεινούς". Τα παλιά χρόνια οι πιο συνηθισμένες φράσεις των μαμαδων για να τρομάξουν τα παιδιά ηταν: «Φαε το φαγητο σου αλλιώς θα φωνάξω τους σκοτεινούς», «Οποιος την νύχτα περπατεί σκοτεινούς συναντει», «Μην πας θα σε φάνε οι σκοτεινοί» και άλλα πολλά.

Κατα την γνωμη των ανθρώπων οι "σκοτεινοι" αποτελούσαν μόνο εναν θρύλο, ενα παραμυθακι για τα παιδιά. Αγνοούσαν την ύπαρξη τους. Μετρημενοι στα δάκτυλα του ενος χεριού ηταν οι άνθρωποι που  είχαν  αντικρίσει τέτοιο πλάσμα. Οσοι γλίτωσαν και γύρισαν πίσω, αφηγηθηκαν αυτα που ειδαν και άκουσαν αλλά κανεις δεν τους πίστεψε. Ολες οι περιγραφές ηταν ίδιες. Ογκώδη τέρατα με μυτερούς κυνόδοντες και απαίσια κόκκινα ματια που μέσα τους ήταν  φωλιασμενη η κακία. Τώρα πια ομως ακόμα και οι ιστοριες για τους σκοτεινούς έχουν ξεθωριάσει απο την μνήμη των ανθρώπων.

Ο Τζον σκεφτόταν πυρετωδώς απο που να αρχίσει το ψάξιμο. Νέα Υόρκη; Περού; Αγγλία; Που ήταν άραγε κρυμμένο του μυστικό;

«Συγνώμη μήπως έχετε αναπτήρα;» τον διέκοψε μια αδιάκριτη φωνη.

...ή μήπως Ρωσία; Οι φύλακες ηταν πολυταξιδεμενοι άνθρωποι είχαν παει σε όλα αυτά τα μέρη, μπορεί να είχαν κρύψει το μυστικό οπουδήποτε.

«Κυριε; Μήπως έχετε αναπτήρα;» η φωνή επέμεινε.

Είχαν και ενα σπίτι στην Αυστρία ίσως χρειαζόταν να ψάξει και εκεί. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε.

«Με ακούτε;» αυτή φορά η ερώτηση συνοδευόταν και απο ενα σκουντηγμα στον ώμο. Η φωνη τον επανέφερε ξανά στην πραγματικότητα.

«Εε ορίστε;» απάντησε ξαφνιασμένος που τον είχαν διακόψει ο Τζον.

«Εχετε αναπτήρα;» τον ξαναρώτησε ενας μικροκαμωμενος τουριστας με ενα πακέτο τσιγάρα στο χερι.

Ο Τζον εψαξε για τα σπίρτα στην τσέπη του, ελαφρώς εκνευρισμένος. Τοτε παρατήρησε πως η τσέπη του ηταν πιο γεμάτη απο οτι πριν. Εσμιξε τα φρύδια. Δεν μπορεί!
Και τοτε θυμήθηκε. Ειχε ακομα το πορτοφόλι του κοριτσιού που έχει βρει στην πυραμίδα. Ξεφύσηξε. Θα το έδινε στην υποδοχή. Θα ερχόταν σίγουρα να το πάρει. Εδωσε το κουτί με τα σπίρτα στον τουρίστα. Περιεργαστηκε το πορτοφόλι. Ηταν δερματινο μπλε, απο αυτά που τα ανοιγες ξεδιπλώνοντας τα.

Το άνοιξε απο περιέργεια. Την προσοχή του τράβηξε μια φωτογραφία στο εσωτερικο του. Ηταν μια οικογενειακή ασπρόμαυρη φωτογραφία. Στο κέντρο της πρωταγωνιστούσε ενα ενήλικο ζευγάρι που είχε αγκαλιά δυο βρέφη. Υπέθεσε πως επρόκειτο για τα δίδυμα που είχε συναντήσει στην πυραμίδα. Εστίασε στη μητέρα. Το αγέρωχο πρόσωπο της στόλιζε ένα πλατύ χαμόγελο. Οι γονεις της φωτογραφιας του φαίνονταν γνωστοί. Σαν τους είχε ξαναδεί. Έμεινε για λίγες στιγμές να τους παρατηρεί μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του. Ένιωθε σαν να είχε δεχτει μια κρύα γροθιά στο στομάχι. Τους ήξερε και μάλιστα πολύ καλά. Ανετρεξε βιαστικά στο διαβατήριο του κοριτσιού. Έλλη Σμιθ. Αυτό ήταν το όνομα της. Τώρα οι υποψίες του Τζον είχαν αρχίσει να επαληθεύονται. Δεν χωρούσε αμφιβολία πλέον.

Επρεπε να βρει τα δίδυμα και γρήγορα μάλιστα, πριν να είναι πολύ αργά.