Ο Μάγος

Η αλήθεια

Ηταν όντως μια παράξενη παρέα. Ενα κορίτσι και δυο αγόρια καθισμένοι στο πιο απόμερο τραπέζι της καφετέριας. Ηταν όλοι τους συμομιληκοι, 18-20, στα καλυτερα χρόνια στην ζωή ενος ανθρώπου. Τώρα το τραπέζι τους θα έπρεπε να σφύζει απο ζωντάνια: χαρούμενες ομιλίες, γέλια, επιφωνήματα. Παρόλα αυτά κανεις τους δεν μιλούσε. Μια νεκρική σιγή ηταν απλωμένη.

Οι μόνοι ήχοι που επικρατούσαν στον χώρο ηταν αυτοι απο τους υπόλοιπους πελάτες της καφετέριας. Το κλίμα ηταν χαρούμενο, μιας και ηταν απόγευμα παρασκευής. Ζωηρές συζησεις απο ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, ηλικιών, θρησκευμάτων, απόψεων γέμιζαν όλο το μαγαζί.

Μέσα σε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό το απομερο τραπέζι του Τζον, του Φρέντ και της Ελλης έμοιαζε σαν σταματημένο στον χρόνο. Λες και κάποια ανώτερη δυναμη είχε πατήσει το pause. Όπως κάνει κανείς βλέποντας μια ταινία. Γιατί με ταινία θα μπορούσαν μόνο να παρομοιαστούν οι μελλοντικές περιπέτειες των παιδιών. Αν είχαν καλό ή κακό τέλος δεν θα σας το αποκαλυψω ακόμα.

Ο κάθε ένας τους, είχε τους δικούς του προβληματισμούς. Ο Τζον σκεφτόταν όπως πάντα για το μυστικο, τους φύλακες, τον επόμενο του προορισμό και αλλά πολλά. Τα δίδυμα πάλι αναρωτιούνταν αν έπρεπε να τον εμπιστευτούν.

«Λοιπον...» έσπασε την σιωπή η φωνη της Ελλης. «Απο οτι κατάλαβα πρέπει να ηξερες καλά τους γονεις μας».

«Ναι. Τι θες να μάθεις για αυτούς;» απάντησε ο Τζον.

«Πες μου εσύ οτι ξέρεις, οτιδήποτε».

Ο Τζον καθάρισε τον λαιμό του. Θα ηταν δύσκολο να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Θα τον πίστευαν άραγε;

«Πριν απο πολλά εκατοντάδες χρόνια, τοτε που τίποτα πανω στην Γη δεν έμοιαζε με αυτό που ξέρουμε τωρα, οι θεοί με τον φόβο πως ένας μεγάλος πόλεμος θα ξεσπάσει αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα όπλο ικανό να τον σταματήσει. Ενα όπλο που μέχρι τοτε η ανθρωπότητα δεν είχε γνωρίσει. Δεν ηταν ούτε πιστόλι, ουτε σπαθί ουτε τίποτα τέτοιο. Ηταν το όπλο της γνώσης. Εφτιαξαν λοιπον μια μηχανη, που σου παρείχε οποιαδήποτε πληροφορία ζητουσες. Μπορούσες να μάθεις για την γεωμετρια, την ιατρική, την αστρονομία, τις πολεμικές τέχνες, τις γλώσσες. Γνώσεις οχι και τόσο διαδεδομένες εκείνο τον καιρό. Μπορούσες να κατεχεις μαγικές δυνάμεις ή να προβλέπεις το μέλλον. Ονόμασαν την μηχανή "Το μυστικό". Τα χρόνια περνούσαν και ο πόλεμος δεν έλεγε να αρχίσει. Ετσι αποφασίστηκε πως το μυστικό ηταν αρκετά επικίνδυνο για την ανθρωπότητα και δεν χρειαζόταν μιας και ο πόλεμος δεν θα γινόταν. Οι γνώσεις που είχε ηταν επικίνδυνες. Θα ηταν καταστροφικό αν έπεφτε σε λάθος χέρια. Ετσι η φύλαξη του μυστικού ανατέθηκε σε κάποιον έμπιστο φύλακα. Οι φυλακες άλλαζαν κάθε τόσο. Απο παπού σε πατερα και απο πατερα σε γιο. Θα σας φανεί παράξενο, αλλά εκείνοι οι πρωτοι φύλακες, που έζησαν εκατοντάδες χρόνια πριν ηταν μακρινοί συγγενείς σας. Αυτό σημαίνει πως εσείς είστε φύλακες. Οι γονεις σας ηταν φύλακες».

«Τι βλακειες είναι αυτές που λες; Ζούμε στον στον εικοστό πρωτο αιώνα. Ουτε περίεργες μηχανές, ουτε μαγεία, ουτε φύλακες. Το ήξερα απο την πρωτη στιγμη πως δεν έπρεπε να σε εμπιστευτούμε. Χάνουμε τον χρόνο μας Ελλη πάμε να φύγουμε» είπε θυμωμένα ο Φρεντ.

«Ακουσε με. Πρεπει να με εμπιστευτείς. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σχεδόν στο χείλος του γκρεμού! Πρεπει να με βοηθησετε. Είστε οι μόνοι που μπορείτε να το κάνετε. Είναι στο αίμα σας».

«Η ανθρωπότητα είναι μια χαρά, εσύ χρειαζεσαι ψυχιατρείο!» φώναξε λίγο πιο δυνατά απο οτι θα έπρεπε ο Φρεντ. Αν μισούσε κάτι ηταν να τον κοροϊδεύουν. Και αυτό γινόταν αυτή την στιγμη. Σηκώθηκε απο το τραπέζι. Αυτός ο άνθρωπος ηταν επικίνδυνος.

«Φρεντ οχι!» προσπάθησε να τον σταματήσει η αδελφή του.

«Ωστε τον πιστεύεις; Πιστεύεις τις βλακειες του περί μάγων και πολεμων;»

«Ναι τον πιστεύω. Και έχω και εναν πολύ καλό λόγο να το κάνω», είπε ήρεμα η Ελλη.

Αυτό τράβηξε την προσοχή και την περιέργεια των αγοριών.

«Λοιπον», άρχισε η Έλλη ευχαριστημένη που ειχε σταματήσει τον τσακωμό. «Μολις άκουσα αυτή την... ιστορία, να το πω και έτσι, η αντίδραση μου ηταν σαν του Φρεντ. Ομως όσο προχωρουσες κάτι αρχίσει να μου θυμίζει. Και δεν δυσκολευτικα να βρω τι! Ηταν η ιστορία που μου έλεγε κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ η μαμά μου. Ηταν για κάποιους φύλακες και μια απαίσια φυλή, τους σκοτεινούς. Δεν μπορω να θυμηθω λεπτομέριες πάντως αυτά που ελεγες ηταν ίδια ακριβως με το παραμύθι της».

«Φυσικα!» ειπε με ενθουσιασμό ο Τζον.

«Τωρα που το σκέφτομαι μάλλον έδειχνε να επιμένει σε αυτό το "παραμύθι" ίσως να προσπαθουσε να μου πει κάτι μέσα απο αυτό».

Ο Τζον κοίταξε τον Φρεντ.
«Τωρα καταλαβαινεις πως όλα αυτά που έλεγα ηταν αλήθεια. Ετσι δεν είναι;»

Ο Φρεντ εγνεψε.

«Ακουστε με προσεκτικά. Πρεπει να βιαστουμε. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει».

«Τι θα κάνουμε ακριβως;» ρώτησε η Έλλη.

«Θα βρούμε το μυστικό», είπε αποφασισμένος ο Τζον.