Ο Μάγος

Οδός Φύλλων

Ο Τζον καθόταν σε μια, οχι και τόσο αναπαυτικη κούνια στο κήπο του σπιτιού των διδύμων. Του θύμιζε το πατρικό του σπίτι αυτός ο κήπος. Μάλλον οχι μονο ο κήπος τα παντα σχεδόν: το φρεσκοποτισμενο γρασίδι, το μαρμαρινο πάτωμα, τα βαριά έπιπλα. Αλλά περισσότερο απο όλα ο θάνατος της αδικοχαμενης γυναίκας. Του θύμιζε τον θάνατο των δικών του γονιών. Τόσο άδικος. Τόσο γρήγορος. Αναρωτήθηκε αν η θεια Ολιβια πίστευε πως τα ανίψια της θα τα κατάφερναν στο τέλος. 'Η οτι μπορεί να θεωρηθεί "τέλος" σε αυτή την ιστορία. Αναρωτήθηκε αν οι δικοί του γονεις πίστευαν πως θα τα κατάφερνε.

Τα έχω καταφέρει τελικά;

Η αλήθεια είναι πως έχει κανει πολλά λάθη στην ζωή του. Τρομερά λάθη. Ασυγχώρετα. Αλλά έχει κανει αλλά τοσα καλά: έχει σωσει πολλούς ανθρώπους απο σίγουρο θάνατο, είχε προστατεύσει πολλές φορες το μυστικο απο τους εχθρούς και το μεγαλύτερό του επίτευγμα μέχρι τωρα, η μαγεία.

Κοίταξε το μικρο τσαλακωμενο χαρτακι με το ονομα Μάικλ Γουίλσον πανω του. Το είχαν βρει στην τσέπη της θείας Ολιβιας. Οπως είχε ανακαλύψει ο Τζον από τις αναμνήσεις της, το είχε κρύψει η ίδια για να το βρουν. Ισως ο Μάικλ να ήξερε κάτι σχετικό με το μυστικό.

Ειχαν αποφασίσει να τον επισκεφτούν, πραγματοποιώντας την τελευταία επιθυμία της Ολιβιας. Τα δίδυμα είχαν ήδη αρχίσει να ετοιμάζουν τα πράγματα τους. Ηταν μεγάλη τύχη που δεν βρήκαν κάποιον σκοτεινό κρυμμένο στο σπίτι. Τους είχαν δειξει με τον χειροτερο τροπο τι είναι ικανοί να κανουν.

Ο Τζον δεν είχε ακόμα καταλάβει τον λογο που είχαν ερθει. Ηταν φανερο πως η θεια Ολίβια δεν τους ενδιέφερε.

Είδε τις φιγούρες των διδύμων να βγαίνουν απο το σπίτι. Κρατούσαν και οι δυο απο μια τσάντα με τα απαραίτητα. Ετοιμοι για το ταξίδι. Ίσως οι σκοτεινοί να είχαν ως στόχο εκείνους, την επόμενη γενιά των κατόχων του μυστικού.

Αυτό που τους επιφύλασσε το μέλλον θα ηταν δύσκολο. Ειδικά μετα τον θάνατο της θειας Ολιβιας. Η λύπη των παιδιών ίσως να τους οδηγούσε στην απελπισία και η απελπισία ήταν το τελευταιο πράγμα που χρειαζονται τώρα.

Ο Τζον έφτασε κοντά τους με γοργά βήματα. Παρατήρησε πως τα ματια της Έλλης ηταν ακόμη δακρυσμένα.

«Παμε;» ηταν περισσότερο δήλωση παρα ερώτηση.

-----------------------------------------------------------

Σε όλη την διαδρομή ο Τζον δεν είχε σταματήσει να μιλάει και να κανει αστεία (μάλλον κρύα). Στην πραγματικότητα ο Τζον ουτε μιλουσε πολύ ουτε εκανε αστεία. Ηθελε απλως να αναπτερωσει το πεσμένο ηθικό των διδύμων.

Ειχαν κοψει ταχυτητα και περνουσαν μποστα απο τα σπίτια στην οδό φύλλων, έτσι ώστε να εντοπίσουν αυτό που έμενε ο Μάικλ. Ηταν μια αραιοκατοικημένη περιοχή μακρια απο το κέντρο.

Ο Τζον γερνοντας προς το μπαρμπριζ μουρμουριζε τα νούμερα των σπιτιών: «Εβδομήντα εννέα... ογδόντα ένα... ογδόντα τρία! Φτάσαμε».

«Λετε αυτός ο Μάικλ να είχε να μας πει κάτι σχετικό με το μυστικό;» ρώτησε ο Φρεντ καθώς τεντωνε την μέση του που είχε πιαστεί απο το ταξίδι.

«Δεν είναι απίθανο... Ισως η θεία Ολίβια να ήθελε να σας δείξε το πεπρωμένο σας πριν σας βρει αυτο πρωτο».

«'Η πριν μας βρεις πρώτος εσύ», είπε η Έλλη.

«Ακριβώς», συμφώνησε ο Τζον.

Χτύπησαν το κουδούνι. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν για πολύ ωρα. Την πόρτα άνοιξε μια νεαρή γυναίκα. Ηταν γύρω στα δεκαεννέα-είκοσι. Ισως να έφταιγε το αδύναμο φως του απογεύματος διότι το προσωπο της ηταν τόσο χλωμό λες και είχε να αντικρίσει τον ήλιο για χρόνια. Τα μαύρα της μαλλια σε συνδιασμό με τα μπλε σαν ρουμπίνια ματια της την έκαναν να μοιάζει ακόμα πιο εξωπραγματική.

Τα χαρακτηριστικά της και ο τροπος που στεκόταν τους θύμιζαν κάποιον γνωστό τους. Η Ελλη κοίταξε τον Φρεντ. Ηξερε πως και εκείνος σκεφτόταν το ίδιο. Οτάν πήρε τα ματια της απο τον αδελφό της, συνειδητοποίησε πως το κορίτσι την περιεργαζόταν.

«Ηρθαν λοιπον τα δίδυμα τα οποία περίμενε τόσο καιρό ο Μάικλ», μίλησε για πρωτη φορά η άγνωστη. Επειτα κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της τον Τζον. Ακόμα και στο μισοσκόταδο τα ματια της πρόδιδαν οργή.
«Και μαζί τους ήρθε ο προδότης!»

Μόλις άκουσα την φωνη της κατάλαβα ποιον μου θυμηζε. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Το κορίτσι έφερε μεγάλη ομοιότητα με τον Τζον.