Watacha

5. Labirynt

        Po dwóch dniach biegu, wilki w końcu dotarły do granic, terytorium Watachy Natury, jednak na same jej ziemie, wpuszczeni zostali tylko Elanor, Ishga oraz Iwuru. Więc nasza trójka, udała się do wodza tej Watahy. Okazało się jednak, że aby dojść do pieczary przywódcy, trzeba przejść przez zaczarowany labirynt, którego strzegą przeróżne stwory, od górskich trolli po smoki i demony. Elanor wiedziała, że musi iść sama, więc nawet się nie oglądając, ruszyła w kierunku wejścia do labiryntu. Jednak przed bramą, stał pewien wilk, który nagle przemienił się w chłopaka (całkiem ładnego chłopaka) i oznajmił, że pomoże dziewczynie przejść przez labirynt. Elanor (zwana Rakshą) również zmieniła swoją postać, skinęła na chłopaka głową i oboje weszli do labiryntu.
- Jak masz na imię?-zapytała dziewczyna
- Marloon - odparł chłopak - A ty?
- Elanor, ale jako wilk Raksha
- Jesteś dzieckiem z przepowiedni
- Na to wygląda. Dlaczego masz ludzką postać?- zapytała dziewczyna
- Zostałem obdarzony wilkołactwem i dlatego, początkowo myśleli, że to ja jestem ten z przepowiedni. Dopóki nie pojawiłaś się ty
- Dlaczego w takim razie, nie wróciłeś do ludzi?
- Nie miałem dokąd wracać... moja wioska została spalona..., a poza tym ludzie mieli mnie za dziwoląga - opowiadał Marloon
- To tak jak mnie... - westchnęła Elanor
- Ciii... - uciszył ją nagle chłopak - Nie jesteśmy już sami...
Przez tą rozmowę Elanor zupełnie zapomniała o labiryncie. Teraz jednak, wyostrzyły jej się wszystkie zmysły.
- Wszędzie rozpoznam ten zapach... - powiedziała dziewczyna, która podczas polowań z Ishgą oraz Iwuru, spotykała przeróżne stworzenia.
- Górskie trolle!!! - wykrzyknął Marloon, który ujrzał monstra wyłaniające się zza rogu i obydwoje puścili się biegiem.
Teraz wydarzenia potoczyły się szybko. Trolle goniły ich od tyłu, a z przodu pokazały się dwa smoki. Jakby tego było mało, z powietrza, przyglądały się wszystkiemu harpie.
- Otoczyli nas - wysapała dziewczyna
- Zmień się - powiedział chłopak
- Co?
- Zmień się i uciekaj! Ja się nimi zajmę...
- Ale...
- Już!!!
Po tym Elanor zmieniła się w białą wilczycę i pobiegła w stronę wyjścia. Nie widziała już Marloon'a i nie widziała potworów, widziała tylko wejście do groty. Wchodząc do jaskini, miała tylko nadzieję, że Marloon żyje, bo bardzo go polubiła. W końcu ujrzała przywódcę stada.
- Jestem Raksha i przychodzę prosić o pomoc w zjednoczeniu, rozdzielonych gniewem watach.
- Słyszałem o tobie... Moja watacha pomoże... - oznajmił powoli wilk
- A nie dasz mi żadnego zadania do wykonania? - zdziwiła się Elanor
- Pokonałaś labirynt... To było twoje zadanie... - odparł przywódca - Twoje imię już znam, a ja jestem Atay. Ja i moja watacha będziemy czekać przy wyjściu z labiryntu.
Po tych słowach przywódca zniknął za rogiem. Elanor wybiegła z jaskini i popędziła do labiryntu w poszukiwaniu Marloona. W końcu go znalazła... leżał bezwładnie na ziemi, cały we krwi. Dziewczyna poczuła jak pot oblewający jej czoło zaczyna zlewać się z łzami. Wiedziała, że musi coś zrobić bo chłopak umrze...
- Najpierw musimy się stąd jakoś wydostać.... - rozejrzała się dookoła
Niewiele myśląc wzięła nieprzytomnego Marloona na plecy i zaczęła wlec się w kierunku wyjścia. Szła tak dobrych pare minut, które wydawały jej się być godzinami, a chłopak wcale lekki nie był. W końcu jednak ujrzała wyjście i czekające przed nim stado wilków. Kiedy wyszła z labiryntu, jedyne co zapamiętała to to, że wilki zdjęły z niej na wpół żywego  Marloona, potem straciła przytomność...
----------------------------------------------
No dobra... teraz to już trochę przesadziłam... wiem, że bardzo długo nic nie dodałam i bardzo za to przepraszam. Mimo wszystko nadal mam nadzieję, że ktoś to jeszcze czyta i mi wybaczy 😇 Jeśli tak to mam nadzieję, że się spodobało i, że będziecie chcieli czytać dalej. Zachęcam do gwiazdkowania i komentowania (jeśli macie jakieś uwagi to piszcie) bo to bardzo motywuje. Postaram się częściej coś wrzucać i zobaczymy czy mi to wyjdzie 😁 Pozdrawiam 😘😉💖🦄