Selam arkadaşlar öncelikle bu benim ilk ve tamamen can sıkıntısından başladığım bir hikaye. Okuyan olursa eleştirsin lütfen benim için önemli :)
Deniz'den :
Bazı anlar vardır hani . Anlatamaz kelimelere dökemezsin ama ölene kadar hatırlayacağını bilirsin. Bu anılar bazen yaşama tutunmanızı sağlasada bazen size acı verebilir . Böyle durumlarda ya beyninizdeki milyonlarca andan kurtulup sadece o anılar kalsın istersiniz ve sadece onlarla yaşarsınız -ki bu sizi şizofreniye bile götürebilir - ya da size acı verdiğini fark ederseniz ve herşeye son vermek istersiniz . Dünya ne yazıkkı dileklerinizin gerçekleştirildiği bir fabrika değil (evet tfios hayranıyım ;) ) .
En ucunda durduğum uçuruma bir daha baktım . Bu hikayenin bitmesi gerekiyordu . Artık yaşamak için nedenim kalmamıştı . Fakat birden cevap niteliğinde çalan telefon düşüncelerimi susturdu . Su arıyordu...
Tabi öncesinde nasıl bu hale geldiğimi merak edenleriniz vardır eminim . Fakat bunun için bir buçuk yıl öncesine gitmek gerekiyor...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denizimsi
Novela JuvenilÖnce ruhsuz bir kahkaha attı . " Ne saçmalıyosun sen " dedi . Mert ' kötü kötü bakıp. " Su konuşsana " dedi Mert. Sonra Deniz tam karşıma geçip , gözlerinde biraz korku birazda inkar dolu bir ifadeyle suratıma baktı . "Doğru değil de bana " dedi...