Πάντα Θα Εισαι Εσυ

Κεφάλαιο 6ο

4 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

Παράξενο πράγμα η αγάπη. Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει, ποιος θα είναι , που θα ειναι, ποια ακριβώς κίνηση σου θα σε οδηγήσει στο πεπρωμένο σου

Στο άλλο σου μισό

Παράξενο πράγμα ο χρόνος. Κυλάει τοσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνεις. Την μια εισαι περιτριγυρισμένη απο το άρωμα του, σε έχει αγκαλιά και από την αλλη τα πάντα να καταρρέουν

Παράξενο πράγμα ο θάνατος.

Αντιο αδελφε μου. Αντίο

Αφήνω απαλα το λευκό τριαντάφυλλο πάνω στον τάφο του και παρατηρώ την αντίθεση των λουλουδιών στον τάφο του

Βροχερός ο καιρός. Δεκεμβριος μήνας.

Αντίο αδελφε μου

Αχ Νίκο μου

Σκουπίζω τα δάκρυα μου και γυριζω προς την οικογένειά μου

Η μαμά μου τραβάει τα μαλλιά της καθώς είναι πεσμένη στο χώμα

Ο πατέρας μου δίπλα στην μαμα μου δίχως να μιλάει, δίχως να ανασαίνει

Το ξέρω γιατί ούτε εγώ ανασαίνω, όχι χωρις εσένα αδελφε μου, αρνούμαι να ανασανω

Ο αδελφός μου ήταν αθώος

Απομακρυνομαι από τους πάντες και κάθομαι σε ένα παγκάκι στην άλλη ακρη του νεκροταφείου

Πανέμορφο παγκάκι, ήρεμο

Χαϊδεύω την κοιλιά μου για να νιωσω το παιδί μου

Το ξέχασα όμως

Έκανα έκτρωση

Ανασαινω βαθιά και μυριζω τον αέρα

Θα βρέξει και ο αδελφός μου δεν έπρεπε να πεθάνει

Οι Δαριυγιανναίοι πυροβόλησαν τον αδελφό μου κάτω από την πολυκατοικία μου

Παράξενο πράγμα το πεπρωμένο

Αν ο Νίκος δεν είχε ξεχάσει το κινητό του στο διαμέρισμα μου και γυρνούσε να το πάρει

Θα ζούσε

Ή λύτρωση αυτής της εξέλιξης μου δίνει άλλη μία ευκαιρία να ανασανω

Ο Μάνος δεν έμαθε ποτέ ότι ήμουν έγκυος ,όπως και εγώ δεν έμαθα γιατί σκότωσαν τον αδελφό μου

Έκανα έκτρωση χωρίς να το ξέρει κανείς. Γύρισα σπίτι και βρήκα τον Μάνο εκεί, τσακωθηκαμε αλλα και πάλι δεν ανέφερα τιποτα για την εγκυμοσύνη. Μου ζήτησε πάλι να τον παντρευτώ και τον έδιωξα από το σπίτι

"Εισαι καλύτερα" η πιο γλυκια φωνή στον κοσμο ηχει δυνατά στο κεφάλι μου, οι σκέψεις μου βουηζουν στα αυτιά μου και έρχομαι στην πραγματικότητα

Τα μάτια μου γεμίζουν από δάκρυα που δεν εμφανίζονται και με ένα πικρό χαμόγελο γυριζω να την αντικρίσω

"Τώρα που είσαι εδώ ναι " Ή Ανθή μου χαμογελάει κα κάθεται δίπλα μου

"Νόμιζαμε ότι όταν φύγουμε για Θεσσαλονίκη όλα θα φτιαξουν" λέει ψιθυριστά

"Δεν πρόλαβα να ζησω τον Μάνο, να ζήσουμε με το παιδί μας και έχασα τον αδελφό μου " λέω με τον ίδιο συμπερασματικό τρόπο

Το χέρι της βρίσκει το δικό μου και ενώσουμε τα δάκτυλα μας

"Έπρεπε να πεις στον Μανο ότι ήσουν έγκυος " Η Ανθή αναστενάζει

Κουναω το κεφάλι μου και γελάω πίκρα

"Μ' αγαπούσε έλεγε " συλλογίζομαι

Εγώ τον αγαπούσα πολύ
Εγώ τον αγαπώ πολύ

"Ακόμα σε αγαπάει" με κοιτάζει και μου πίεση απαλα την μυτη μου προς τα μέσα

Μικρό αλλά πολύ ιδιαίτερο κεφάλαιο. 4 μηνες μετά λοιπόν με πολλές ανατροπές. Φυσικά θα υπάρχουν αναδρομές για αυτό προσοχή!