Μακάρι Να Ήταν Όνειρο

Θέλω χρόνο {26}

Νιώθω το κεφάλι μου τόσο βαρύ. ανοίγω σιγά, σίγα τα μάτια μου και ο πόνος στο κεφάλι μου δεν ελαττώνεται άλλα μεγαλώνει. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι σε νοσοκομείο, ο Νίκος να κοιμάται στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι.

"Νίκο." είπα και αυτός αναδύεται στην πολυθρόνα. "Νίκο μου." ξαναλέω και αυτός ανοίγει τα μάτια του.

"Μωρό μου ξύπνησες." είπε και με πλησίασε.

"Γιατί είμαι στο νοσοκομείο;"

"Λιποθύμησες και άρχισες να ξυπνήσεις και ανησυχήσαμε."

"Μια απλή λιποθυμία ήταν, δεν χρειαζόταν να με φέρεις."

"Χρειαζόταν να σε φέρω. Άννα ήσουν πάνω από μία ώρα λιπόθυμη στο σπίτι." είπε με αυστηρό τόνο.

"Και πόσες ώρες ήμαστε στο νοσοκομείο;"

"Έχουν περάσει πέντε ώρες. Πάω να φωνάξω τον γιατρό." και έφυγε από το δωμάτιο.

Μετά από 5 λεπτά ξανά μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μαζί με έναν για τρόπο από πίσω του. Ο γιατρός με εξέτασε και μου έκανε κάποιες ερωτήσεις για το πως αισθάνομαι.

"Από ότι βλέπω είστε μια χαρά. Το ότι αργήσατε να ξυπνήσετε μάλλον οφείλεται στο χτύπημα στο κεφάλι σας κατά την ώρα τις πτώσης σας. Σε λίγη ώρα το εξιτήριο θα είναι έτοιμο θα μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας. Θα σας ενημερώσει μια νοσοκόμα όταν είναι να σας ενημερώσει." τελειώνει φεύγει αφήνοντας μόνους μας.

      Ο Νίκος κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα μου και βάζει το χέρι του πάνω στο δικό μου.

"Μωρό μου." λέει στροφών το βλέμμα μου από την άλλη μεριά. "Άννα μου γιατί δε μιλάς;"

"Δεν έχω κάτι να πω. Απλά θέλω να πάω σπίτι να κοιμηθώ."

"Έχεις κάτι;" ρωτάει και ακούγεται ανήσυχος.

"Σαν τι να έχω; Δεν σου φτάνει που λιποθύμησα και χτύπησα και το κεφάλι μου."

"Καλά έχεις δίκιο απλά φαίνεσαι κάπως."

"Απλά πονάει το κεφάλι μου και θέλω να κοιμηθώ."

"Θα πάμε σε λίγη ώρα μόλις βγει το εξιτήριο στο σπίτι μου και θα κοιμηθούμε."

"Σπίτι σου;" λέω και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Ναι σπίτι μου, δεν φαντάζομαι να σε πειράζει;"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ σπίτι σου, η Μαρία είναι μόνη της σπίτι, δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της στην κατάσταση της."