Μακάρι Να Ήταν Όνειρο

{27}

  "Θέλω χρόνο. Θέλω χρόνο να σκεφτώ." είπα τελικά   

"Τι εννοείς;" ρώτησε λες και αυτό που άκουγε ήταν κάτι εξωπραγματικό.

"Αυτό που είπα." του απάντησα άλλα δεν μπορούσα να τον κοιτάξω.

"Μου κάνεις πλάκα έτσι; Δεν μπορείς να μου λες κάτι τέτοιο μετά από ότι έχει γίνει." τώρα πια φώναζε.

"Κι όμως μιλάω πολύ σοβαρά. Αυτά που έχουν γίνει είναι ο λόγος που θέλω χρόνο."

"Δεν μπορεί βλέπω όνειρο και θα ξυπνήσω."

"Δεν είναι όνειρο γαμώτο, δεν μπορώ μετά από ότι έγινε το πρωί να το πρωί να συνεχίζω λες και δεν έχει γίνει τίποτα."

"Γαμώτο μου ακούς τι σκατά μου λες; Δεν έκανα αυτό που ήθελες δεν τελείωσα μια ώρα αρχύτερα με την Εύα; Και τώρα μου λες πως θέλεις χρόνο;"

"Νίκο καταλαβαίνεις τι έχω κάνει; Τα έχω κάνει σκατά." και τα δάκρυα έκανα  την εμφάνισή τους. 

"Μου είχες πει ότι τα θέλω όλα δικά μου. Τώρα μου δείχνεις το αντίθετο και πως εσύ είσαι μια εγωίστρια." πλέον είναι στεναχωρημένος.

"Ίσως να είμαι, γιατί έκανα σε φίλη μου ότι μου έκαναν και πληγώθηκα." τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου πλέον

"Το ήξερες αυτό όταν μου ζήτησες να ξεκαθαρίσω την θέση μου. Ήξερες γαμώτο μου ότι θα διάλεγα εσένα, ήξερες πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου." είπε με νεύρα και ναι γαμώτο είχε δίκιο τα ήξερα.

"Τα ήξερα όλα άλλα δεν μπορούσα να κάνω αυτό που κάνω τώρα δεν είχα τα κότσια να κάτσω και να σκεφτώ σοβαρά τι πρέπει να κάνω. Ποτέ όταν ήμουν μαζί σου δεν μπορούσα να  σκεφτώ τις συνέπειες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα είμαι διπλά σου." η φωνή  μου ίσα που ακουγόταν από τους λυγμούς μου

"Και τώρα που είμαι αποφάσισες να με διώξεις; Ναι καλύτερο είναι αυτό." τώρα πλέον υπήρχε μόνο ειρωνεία στην φωνή του.

"Δεν μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ. Σε γνωρίζω μόνο έναν μήνα και μου έχεις γίνει απαραίτητος, και πλήγωσα μια φίλη μου γιατί δεν μπορούσα να μείνω μακρυά σου. Ξέρεις έκανα ότι μου έκαναν και το σημερινό με έκανε να καταλάβω πόσο απερίσκεπτα έπραξα για να είμαι μαζί σου." προσπαθούσα να  τον κάνω να με καταλάβει, όμως είχε δίκιο σε ότι και αν έλεγε.

"Μου έλεγες πως εγώ δε μπορούσα να αποφασίσω τι θέλω, πως εγώ έπαιζα μαζί σου, και όταν κάνω αυτό που θέλω εσύ με διώχνεις λέγοντάς μου πως θες χρόνο. Ορίστε λοιπόν θα σου δώσω τον χρόνο που θες. Και εγώ θα είμαι εκεί και δεν πρόκειται να σε αφήσω τόσο εύκολα όσο νομίζεις, θα προσπαθήσω και θα παλέψω για εσένα." είπε ήρεμα και αποφασιστικά τελικά και γύρισε την πλάτη του να φύγει.

      Είχε φύγει, με είχε αφήσει μόνη μου να κλαίω. Όμως τώρα ήμουν άδικη, είχε δίκιο άλλα δεν μπορούσα να μείνω σήμερα μαζί του. Όσο τον  κοίταζα μου ερχόταν στο μυαλό ο σημερινός καυγάς. Ήθελα να μείνω μόνη μου χωρίς όμως να τσακωθώ και μαζί του. 

      Τελικά ίσως να είχε δίκιο, δεν είναι αυτός ο εγωιστής αλλά εγώ. Απλά ήθελα χρόνο να σκεφτώ τι θα κάνω από εδώ και πέρα, όμως οι φωνές του και αυτά που μου έλεγε δεν με άφηνα να σκεφτώ καθαρά,  ίσως να είμαι τρελή με αυτά που κάνω αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τον θέλω και ότι τον έχω ερωτευτεί.

________________________________________________________________________________

      Δεν έχω κλείσει μάτι όλη νύχτα, άπλα κοίταζα το ταβάνι χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. απλά προσπαθούσα να καταλάβω πως έχω κάνει την ζωή μου. Πόσο σκατά την έχω κάνει έτσι. Και να μου το έλεγαν δεν θα πίστευα ότι θα γινόμουν έτσι.

      Και μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι σηκώθηκα και πήγα προς την κουζίνα και είδα την Μαρία να ετοιμάζει πρωινό και να μιλάει με τον Μίλτο φαντάζομαι. Μόλις γυρνάει και με βλέπει λέει κάτι στον μίλτο και το κλείνει. Είμαι σίγουρη ότι εχθές μας άκουσε με τον Νίκο και θα έχω κήρυγμα της. 

"Δεν σου έχω πει να μην κουράζεσαι στην κατάσταση σου." ήταν το πρώτο πράγμα που της είπα.

"Έγκυος είμαι δεν είμαι άρρωστη." είπε. "Δεν θα σου πω τίποτα για ότι άκουσα εχθές το βράδυ. Απλά πιστεύω πως ότι έγινε δεν έγινε για το τίποτα. Είστε ερωτευμένοι, μην τον χάσεις από μαλακία σου." 

"Κορίτσια;" Ακούγεται η φωνή της μητέρα μας.

"Πως και τόσο νωρίς;" ρώτησε η Μαρία μόλις η μαμά μπήκε στην κουζίνα.

"Απλά έτυχαν κάτι επείγουσες δουλείες στον πατέρα σας και έπρεπε να γυρίσουμε." μας είπε και κάθισε να φάει πρωινό μαζί μας

________________________________________________________________________________

      Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που έφυγε εκείνη την νύχτα ο Νίκος και δεν έχουμε μιλήσει. Πονάει τόσο αυτό που μας έκανα. Και αυτό που κάνω τώρα με πονάει ακόμα περισσότερο.

"Παρακαλούνται οι επιβάτες για την πτήση προς Λονδίνο να προσέλθουν στην θύρα 2" ακούστηκε η φωνή από τα μεγάφωνα."

Γεια σας και από έμενα.

Καινούριο κεφάλαιο.

Θα ήθελα να ενημερώσω πως η ιστορία αυτή έρχεται στο τέλος της στο επόμενο.

Μην ξεχάσετε να πατήσετε αστεράκι αν σας άρεσε το κεφάλαιο και να αφήσετε το σχόλιο σας.

Τα λέμε στο επόμενο με αγάπη #Αγγελική.