Μακάρι Να Ήταν Όνειρο

Επίλογος {28}

      Έχω μόλις δύο λεπτά που βγήκα από το αεροπλάνο και ήδη η διάθεσή μου έχει αλλάξει ριζικά. Έχω ένα πολύ κάλο προαίσθημα για αυτό το ταξίδι. Θα είναι το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει δεν θα αφήσω κανέναν να μου χαλάσει την ζωή, πλέον ξέρω τι θέλω από την ζωή μου και αυτό είναι μια καινούρια αρχή και αυτή κρυβόταν σε αυτό το ταξίδι και δεν θα άφηνα κανέναν να μου το χαλάσει.

      Ευτυχώς ήρθαν οι γονείς μου νωρίτερα από το ταξιδάκι τους και μπόρεσα να φύγω αλλιώς θα έμενα σπίτι με την Μαρία για να την προσέχω και εγώ να κλαίω κάθε φορά που πέφτω στο κρεβάτι.

      Μόλις πήρα στα χέρια μου την βαλίτσα, κατευθύνθηκα προς την έξοδο ανοίγοντας το κινητό μου. Ευτυχώς έξω από το αεροδρόμιο υπήρχαν αρκετά ελεύθερα ταξί. Μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα και του έδωσα το όνομα του ξενοδοχείου. Μόλις το ταξί ξεκίνησε το κινητό μου ήχησε.

'Παρακαλώ.'

'Έλα Άννα μου έφτασες; Σε παίρνω εδώ και πόση ώρα άλλα ήταν κλειστό. Το ταξίδι ήταν καλό δεν είχε αναταράξεις;'

'Ήρεμα ρε Μαράκι μου από τα μούτρα με πήρες.' είπα και γελάσαμε. 'Ναι έφτασα πριν κάνα εικοσάλεπτο και ναι το ταξίδι ήταν μια χαρά.'

'Σε έπαιρνε η Κατερίνα και επειδή ήταν κλειστό με πήρε εμένα και της είπα ότι πήγες Λονδίνο.'

'Θα την πάρω μόλις τα καταφέρω.'

'Εντάξει παιδί μου, είσαι σίγουρη για αυτό το ταξίδι;' είπε και κατάλαβα πως ανησυχεί πολύ.

'Ναι αδελφούλα μου είμαι πιο σίγουρη από ποτέ. Πήρα τον χρόνο που χρειαζόμουν και είμαι έτοιμη να προχωρήσω παρακάτω. Δεν μπορώ να περιμένω από τον Νίκο πάντα, αν ήθελε θα μπορούσε να το είχε κάνει δύο μέρες τώρα, αφού δεν έκανε τίποτα δεν μπορώ να τον περιμένω για πάντα.'

'Εσύ ξέρεις καλύτερα. Λοιπόν να σε κλήσω τώρα να μην σε καθυστερώ και πάρε τηλέφωνο μόλις μπορέσεις. Φιλάκια σε αγαπώ πολύ.'

________________________________________________________________________________

      Είμαι έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου και σκέφτομαι πως είναι ότι καλύτερο έχω κάνει.

"Άννα;" ακούω την φωνή του μετά από τόσο καιρό και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.

"Εγώ αυτοπροσώπως." είπα και χαμογέλασα, ένα ειλικρινές χαμόγελο που είχα πολύ καιρό να σχηματίσουν.

"Μα πως;" απορεί.

"Δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσω και να μου γλυτώσεις τόσο εύκολα."είπα.