Holmes {Cover By insantiable}

St.Bart's

Ο Martin Hooper ενημέρωνε τους φακέλους των 'πελατών' στο γραφείο του. Βαρετή δουλειά. Η πιο βαρετή δουλειά στο επάγγελμά του. Το λάτρευε το επάγγελμά του. Τους φακέλους όμως ήθελε να τους βάλει φωτιά με τον αναπτήρα που είχε ξεχάσει ο διευθυντής του στο ψυγείο του νεκροτομείου και να τους λαμπαδιάσει.

Όνομα.
Ηλικία.
Ώρα θανάτου.
Χαρακτηριστικά.
Αιτία Θανάτου.

Ένας απρόσωπος φάκελος για καθε πτώμα που φιλοξενούσε στο νεκροτομείο. Κι εκείνος έπρεπε να τους συμπληρώσει και να τους ταξινομήσει με αλφαβητική σειρά στα ανιαρά ντοσιέ δίπλα του.
Υπήρχε λόγος να μην το συγχαίνεται;

Ευτυχώς που υπάρχει και η Sherlock.

Ναι όμως κι αυτή είχε δώδεκα μέρες να περάσει να δει κανένα πτώμα.

Σήμερα όμως θα ερχόταν. Θυμόταν το μήνυμα που του έστειλε και το τηλεφώνημά τους από το πρωί. Και μόνο αυτά του είχαν φτιάξει τη μέρα και επέτρεψε στον εαυτό του να παίζει στο playlist και λίγο QUEEN εκτός από καταθλιπτικούς Evanescence, Metallica και Elton John.

Υπό τους ήχους λοιπόν του Bohemian Rhapsody καθάριζε για τέταρτη φορά τα αγαπημένα του γάντια στο χρώμα του βύσσινου με καθαρό οινόπνευμα και σιγοτραγουδούσε με τον Freddie Mercury.

Is this the real life?
Is this just fantasy?
Caught in a landslide.
No escape from reality.

Καμία απόδραση, δυστυχώς, σκεφτόταν μόνος του. Μπράβο μου, στο τέλος θα γίνω και φιλόσοφος.

Ένιωθε που και που την τρέλα να του χτυπά τη πόρτα. Ωστόσο το θεωρούσε και λογικό ύστερα από ένα σημείο. Στο κάτω κάτω όλη μέρα αλληλεπιδρούσε με νεκρούς. Κάποιες φορές τους μιλούσε κιόλας.
Άλλες φορές πάλι μιλούσε στη Sherlock. Και συνειδητοποιούσε ότι οι νεκροί είναι πολύ καλυτερο ακροατήριο.

"Στη θέση σου θα άκουγα το Another One Bites The Dust," άκουσε την πλέον απόλυτα γνώριμη φωνή της συμβούλου ντετέκτιβ πίσω από την πλάτη του. Τόσο βαθιά και παγερή που την είχε συνηθίσει.
"Ταιριάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα του χώρου εργασίας σου," τελείωσε την πρότασή της και μόνο τότε ο νεαρός παθολόγος γύρισε να την κοιτάξει.

Και ούτε τότε τον άφησε να μιλήσει.

"Πού είναι τα πτώματα του Lestrade? Και τι ήθελες να μου δείξεις;"

Τα καταπράσινα μάτια της δεν έδειχναν ίχνος ενδιαφέροντος. Απόλυτη απάθεια και αχρωμία.
Τα ένιωσε να του τσιμπούν την καρδιά.