Մի դեռահաս աղջկա կյանքի պատմություն:
Իրադարձությունները կատարվում են անգլիայում' XIX դարի կեսերին: Գլխավոր հերոսուհին' Հելլենը 17 տարեկան է: Հայրը Մահացել է երբ ինքն ընդամենը 7 տարեկան էր:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Վեր կացա և դանդաղ քայլերով մոտեցա պատուհանին, մերթ ընդ մերթ' շուրջս ուսումնասիրելով: Սենյակի պատերը ծածկաված էին մուգ կարմիր պաստառով: Լապտերի լույսը թույլ էր և լիարժեք չէր լուսավորում մութ անկյունները: Մահճակալի կողքին դրված էր մի փոքրիկ սեղան, վրան' մի ձեռագործ: Սեղանի մոտ դրված էին երկու աթոռներ: Հատակին փռված էր մի մեծ գորգ, որն ավելի լավ տեսք ուներ քան մնացած կահույքը: Սենյակը հասարակ էր բայց գեղեցիկ: Կանգնեցի պատուհանի մոտ: Անձրևում էր: Սիրում եմ զբոսնել անձրևի տակ, բայց ոչ նայել դրան հեռվից: Շրջվեցի և հանկարծ աչքերս գտան աթոռներից մեկի վրա դրված մի գիրք: Մոտեցա աթոռին: Գիրքը բաց էր: Հավանաբար ինչ-որ մեկը քիչ առաջ կարդում էր: Գրքի վրա կարմիր, մեծ տառերով գրված էր վերնագիրը' "Ինչպես կանխել մահը": Հետաքրքիր էր թե ով էր տան տերը և ինչու էր կարդում այդ գիրքը: Հանկարծ սենյակի դուռը բացվեց: Ես շունչս պահած հետևում էի բռնակի իջնելուն և ապա' թե ինչպես է դուռը դանդաղորեն բացվում: Երկար դարեր թվաց մինչ սենյակ մտավ այն անձը, ով հավանաբար տերն էր այդ սենյակի: -Տիկին Ուիլլ?- աչքերս սառեցին: -Հելլե~ն, ինչու ես վեր կացել անկողնուց?- և մոտենալով ինձ' հանգիստ բռնեց ձեռքս,- այստեղ արի: Պառկիր, հիմա ջերմաչափ կտամ: Ես նրան երբեք չէի տեսել այդքան հոգատար և ուշադիր, որքան այդ պահին: -Հելլեն, հիմա լավ ես? Հիշում ես թե ինչ կատարվեց? Դու ինչ-որ խնդիրներ ունես, որոնց մասին ես չգիտեմ?- ասաց ջերմաչափը ինձ մեկնելով: -Լավ եմ: Միայն հիշում եմ որ քթիցս արնահոսում էր: Ոչ մի խնդիր Տիկին: -Կարծում էի մայրդ կանհանգստանար քեզ համար: Նա մինչև հիմա ոչմի անհանգստություն չի ցուցաբերել: -Մենք շատ վատ հարաբերությունների մեջ ենք: Ավելի լավ, որ ուշադրություն չի դարձրել այս բանին:- չէի ուզում մանրամասնել իմ և մորս հարաբերությունները, այդ պատճառով որոշեցի թեման փոխել,- Ես պետք է տուն գնամ Տիկին Ուիլլ: -Օրիորդ Դին, դու քեզ լիակատար առողջ ես զգում? Չեմ կարծում, որ մայրդ կխնամի քեզ: -Այո, ես իրոք լավ եմ: Վերցրեցի պայուսակս, որը դրված էր մահճակալի ծայրին և Միսիս Ուիլլը ճանապարհեց ինձ լինչև դուռը: -Շնորհակալ եմ, Միսիս Ուիլլ, ձեր հոգատարության համար: Իսկ նա առանց խոսք անգամ ասելու դուռը փակեց: Այս ամենը այնքան արագ կատարվեց, որ ես մոռացա հարցնել գրքի մասին:
