it's okay ⁝ chanbaek

0.2

Day 09

"Noona beni dışarı çıkar.. lütfen?"

Chanyeol bir umutla ablasına bakıyordu. Madem ölecekti niye hala bu hastanedeydi?

"Hastane dışına çıkamazsın biliyorsun."

"Bari bahçeye çıkalım."

"Yürüyemeyecek kadar yorgun olduğunu biliyorum."

Bunu Chanyeol de biliyordu. Ayağa kalktığı an düşebilecek kadar güçsüzdü bedeni. Zayıftı. İğneler ve ilaçlardan dolayı solgun bedeni ile çocukların yanına gitse ondan kaçacaklarına bile emindi.

"Noona tekerlekli sandalyeye binerim. Lütfen,biraz hava almak istiyorum...En azından son günlerimi bu odada geçirmeyeyim."

Son cümlesini daha çok kendine söylüyordu. Fısıltıyla söylemişti çünkü ablasını bir kez daha üzmek istemiyordu.

"Sana kıyamıyorum bakma bana öyle.Tamam kalkmaya çalış ben de sandalye getireceğim. Bir de izin alacağım tabi. Beni niye o doktorla sürekli muhattap ediyorsun ki..Suratsızın teki."

"Noona,Bay Byun güleryüzlü bir insan. Sen onun suratsız anlarına denk geliyorsan bu senin şanssızlığındır."

"Dır dır konuşacağına kalkmayı dene. Ya da vazgeçtim deneme ben kaldırırım gelince."

Aklına doktorunun gelmesiyle zorla da olsa küçük bir tebessümü dudaklarına yerleştirmişti Chanyeol. Doktoru gerçekten çok iyi bir insandı. Ve 9 gün sonra onu bir daha göremeyecek olması üzücüydü.

Ablası konuşmaya başlayıncaya kadar onu gidip gelmiş olduğunu farketmemişti.

"İzin verdi. Ama bizimle gelecekmiş. Çünkü bana güvenmiyormuş blah blah. Adama ne yaptım bilmiyorum ama benden nefret ediyor sanki."

Chanyeol az da olsa gülmeye çalıştı. Aslında Bay Byun onu da ablasını da severdi. Gerçi,ablasını sevmiyor da olabilirdi. Ama kendisini sevdiğine emindi.