Bitten By A Werewolf

21

"Jenny, je vader en ik zijn heel erg boos op je!" zegt mijn moeder als ik de voordeur zachtjes dicht doe. Een zachte zucht verlaat mijn mond. Ik draai me om naar mijn moeder die voor me staat met haar handen in haar zij, haar gezicht staat op onweer.
"Mam, ik kan alles uit leggen. Echt waar." zeg ik. "Uitleggen? Hoe wil je jou gedrag van de laatste weken verklaren? Hoe wil je gaan uitleggen dat je je schoolwerk verwaarloosd, dat je heel vaak maar gewoon een aantal lessen overslaat? Jenny je cijfers zijn echt niet zo geweldig dat je je dat ook echt kan veroorloven. En dan heb je ook dat je altijd zo laat thuis komt. Je weet dat je vader en ik liever hebben dat je voor het eten thuis komt en als het eens iets later word meld het dan, daar hem je toch een telefoon voor?!"

''Mam, je moet echt weten dat ik geen twee meer ben, jullie hoeven echt niet elke minuut van de dag te weten waar ik ben! Ik mag toch zeker wel een beetje vrijheid?'' vraag ik en kijk mijn moeder aan. ''Je hebt huisarrest. Na schooltijd kom je meteen naar huis en die telefoon mag je ook in leveren.'' zegt mijn moeder die haar hand naar me uitsteekt. ''Mam! Dat slaat nergens op!'' roep ik. ''Jenny ik heb gezegd dat je straf zou krijgen, als je dan ook nog eens een grote mond op zet helpt dat natuurlijk niet bepaald. Ik wil ook dat je je laptop inlevert. En al die andere elektronische dingen die je op je kamer hebt liggen.'' zegt mijn moeder die me strak aan kijkt. Ik zucht en haal dan mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik zie dat ik een berichtje heb. ''Mam, ik moet heel snel even kijken. Dit is een heel belangrijk bericht.'' zeg ik en voor dat mijn moeder kan antwoorden bekijk ik het bericht. Het is van Lydia. 'Ik kom naar je toe, moet met je praten.'

'Is goed, ik kom wel naar buiten als je er bent.' stuur ik snel terug. Dan doe ik mijn telefoon helemaal uit zodat mijn ouders niet mijn berichten kunnen bekijken, want ik zie het wel voor me dat ze dat gaan doen. Dan geef ik mijn moeder mijn mobiel. ''Ik zie wel wanneer je hem weer eens terug krijgt. Maar reken er voorlopig maar niet op.'' zegt mijn moeder die dan naar de woonkamer loopt.

Ik loop naar mijn kamer. ''Hoe ga ik dit doen?'' mompel ik en kijk even om me heen. Ik kan ongemerkt weg komen door uit het raam te klimmen, maar dan moet ik er ook nog voor zorgen dat mijn ouders er niet achter komen. Diep denk ik na. Dan sluit ik mijn deur waarna ik er een kastje voor schuif. ''Zo moet het wel lukken, toch?'' mompel ik. Ik loop naar het raam en zie dat Lydia haar auto al voor het huis staan. Ik pak een jackje en trek die aan. Dan open ik het raam en klim er uit. Via de regen pijp glij ik naar beneden, dan ren ik gebukt naar de auto van Lydia en stap in.

"Hey." zeg ik en glimlach. "Hey, waarom kwam jij uit je raam?" vraagt Lydia die haar auto start en weg rijd. "Mijn ouders hebben me straf gegeven." zeg ik en zucht. "Straf?" vraagt Lydia die haar wenkbrauw optrekt, haar blik gericht op de weg. "Ja, ze vonden dat ik me onverantwoordelijk gedroeg, dat mijn cijfers naar beneden en gingen en dat soort dingen. Als of ik nog maar een kleuter ben. Even serieus." ik haal een hand door mijn haren.

"Maar goed, waarom wou je me spreken?" vraag ik. "Uhm.... Nou, het is niet echt dringend maar ik wou het gewoon even kwijt." zegt Lydia. "En aangezien jij mijn enige vriendin bent..." mompelt Lydia er achter aan.

Ik glimlach zwak. "Goed, ik ga het gewoon zeggen. Er is iemand die ik leuk vind, maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen..." zegt Lydia uiteindelijk.

"Je bedoelt Stiles?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauw. "Wat?" vraagt Lydia, haar wangen kleuren rood. "Lydia, iedereen weet dat je Stiles leuk vind." zeg ik en trek een wenkbrauw op. "Ik heb geen idee waar je het over hebt." zegt Lydia.

"Kom op Lydia, zelf al zou ik je hartslag niet kunnen horen dan had ik echt wel geweten dat je hem leuk vind. Het is gewoon zo duidelijk." zeg ik.
"En als ik jou was zou ik hem gewoon vertellen wat je van hem vind, want wat ik ook weet is dat jij niet de enige bent die Stiles leuk vind. Zorg dat je niet te bent." zeg ik. Lydia stopt de auto.

"Lydia, waarom stop je?" vraag ik en kijk uit het raam van de auto, het regent best wel hard. Lydia doet de auto deur open en stapt uit. "Lydia." zeg ik en stap zelf ook uit. "Wat is er?" vraag ik en kijk naar haar. Lydia kijkt naar de grond, net iets voor de auto zie ik niet liggen. Nou ja, ik denk dat je beter iemand kan zeggen. "AAAAH!"

*

"Lydia, Jenny gaat het wel?" vraagt Stiles die door de regen naar ons toe komt gerent. Lydia en ik zitten geknielt naast het meisje wat op de grond ligt. Je kan bijna niet meer zien wie het is, ze zit helemaal onder het bloed en verwondingen.

"Wat is er gebeurd?" vraagt Scott die er nu ook is. "Jongens, jullie moeten Derek bellen. Nu." zegt Lydia met een trillige stem. Scott pakt meteen zijn telefoon en belt Derek.

"Wie is het?" vraagt Stiles die ook op de grond neer knielt. Lydia draait het gezicht van het meisje naar Stiles toe die duidelijk schrikt. "Wie is het?" vraag ik. Deze vraag had ik niet durven stellen een paar seconden geleden.

"Hij is onderweg." zegt Scott die dan ook op de grond neer knielt. Stiles kijkt Scott aan. Scott kijkt naar het meisje. "Nee, dat meen je niet." zegt Scott zacht. "Dit kan niet waar zijn." 

"Wie is het?" vraag ik en kijk alle drie aan, maar allemaal zijn ze niet in staat om antwoord te geven op die vraag.

Niet heel veel later komt Derek samen met Isaac, de regen is inmiddels gestopt al voel ik soms nog wel een paar druppels uit de lucht komen.

"Wat is er gebeurd?" vraagt Derek die ons allemaal aan kijkt. "Derek..." zegt Stiles zacht, die zijn blik dan weer op het meisje richt. Derek trekt een wenkbrauw op en volgt dan Stiles zijn blik. "Nee..." mompelt Derek die naast het meisje neer knielt. "Nee." zegt hij nog een keer.

"Wie is het?" vraag ik aan Isaac aangezien de rest daar nog steeds niet op had geantwoord en ik ben wel heel erg nieuwsgierig geworden naar wie het nog eigenlijk is, aangezien iedereen haar blijkt te kennen.

"Cora." antwoordt Isaac zachtjes.