Bitten By A Werewolf

26

"En?" vraagt Derek als hij dan eindelijk zijn telefoon heeft opgenomen. "Hoe reageerde je ouders?"

Ik denk even terug aan het gesprek wat een aantal minuten geleden plaats heeft gevonden.

"Pap, Mam..." ik beide even aan. Mijn moeder kijkt erg bezorgd, mijn vader trekt alleen een wenkbrauw op. "Ik weet dat het raar klinkt en jullie geloven me waarschijnlijk niet, maar jullie moeten me geloven." begin ik. "Ik ben een weerwolf." zeg ik na een korte stilte. Mijn vader begint hard te lachen. "Alsjeblieft Jenny, je had toch niet gehoopt dat we die onzin zouden geloven?!" vraagt mijn vader. "Jenny, weerwolven bestaan. Het is gewoon een mythe." zegt mijn moeder. "Weet je zeker dat je je wel goed voelt?" mijn moeder loopt naar me toe.

"Ja Mam, ik voel me wel goed." zeg ik. "Als jullie me niet geloven... Geven jullie me geen andere keuze, ik laat het jullie wel zien." zeg ik en zucht eens diep. "Alsjeblieft Jenny. Jou eens op met die onzin en vertel ons wat er echt aan de hand is." zegt mijn vader die duidelijk geïrriteerd is. "Pap-"
"Zeg niet dat dit allemaal om een jongen gaat." zegt mijn vader.

"Pap, laat me het jullie gewoon zien. Dan geloven jullie me wel." zeg ik. Mijn vader wil wat zeggen, maar mijn moeder houdt hem tegen. "Lieverd, laat haar maar even zien wat ze ons wil laten zien. Het is waarschijnlijk niks, maar dan zijn we er van af en gaat ze hopelijk weer normaal doen." zegt mijn moeder zacht, waarna ze beiden hun blik op mijn richten.

Ik adem diep in, sluit mijn ogen en concentreer me eens goed. Als ik mijn ogen open flitsen ze geel, mijn hoektanden groeien en mijn nagels veranderen in klauwen. "Geloven jullie me nu?" vraag ik. Ik sluit mijn ogen weer en verander terug.

Mijn moeder gaat op haar stoel zitten. "Wat?" mompelt ze, ze kijkt me verbaasd en verward aan. "Jenny, als dit een grap is, iets voor Halloween ofzo... Het is een hele slechte." zegt mijn vader. "Pap, het is geen grap. Het was echt, waarom geloof je me niet?" vraag ik. "Omdat, weerwolven niet bestaan." zegt mijn vader, op dit moment heb ik er echt een hekel aan dat mijn vader nooit van mening verandert en totaal niet snel overtuigd is.

"Goed, ik zal je wel iets anders laten zien." ik loop naar een van de keuken laden en pak een groot mes. "Wat ga je doen Jenny?" vraagt mijn moeder die weer opstaat en me tegen wilt houden maar ik zet het mes al in mijn vel.

"Jenny, waarom deed je dat?" mijn moeder loopt naar me toe en kijkt naar mijn arm waar een diepe snee in zit. "Wacht even." zeg ik en kijk naar maar arm ik concentreer me even op het helen en een paar seconden later is de snee verdwenen. "Dat kan niet?" mijn moeder zet een stap achter uit
Ik kan aan mijn vader zien dat hij het nu ook begint te geloven.

"Hoe? Hoe kan dit?" vraagt mijn moeder.

"Dus je hebt ze alles vertelt?" vraagt Derek. Ik knik, maar bedenk me dan dat hij dat niet kan zien. "Ja, vanaf het begin, tot aan vandaag." antwoord ik. "Heb je ze ook over mij vertelt? En over de anderen?" vraagt Derek. "Ik heb wel gezegd dat er meerderen waren, die mij helpen en zo. Maar ik heb geen namen genoemd, je bent nog veilig." zeg ik en grinnik even. "Mooi, dan is het zeker geen probleem als ik aan bel en je op kom halen." zegt Derek. "Wat?! Nee niet aanbellen. Ik kom zelf wel naar buiten!" roep ik in mijn telefoon. "Te laat." zegt Derek en een seconde later klinkt de deur bel. Ik druk snel mijn telefoon uit en ren naar beneden, maar mijn moeder is me voor. "Verwacht je bezoek?" vraagt mijn moeder die de deur opent. "Hallo mevrouw Grammar, ik kom Jenny ophalen." Derek staat voor de deur, hij glimlacht vriendelijk naar mijn moeder. Mijn wangen worden helemaal rood. "Jenny?" mijn moeder draait zich naar me om. "Uhm... Ja, dit is dus een van die vrienden waar ik het over had." mompel ik. "Gewoon een vriend?" mijn moeder trekt een wenkbrauw op.

"Het is al goed, je mag gaan." zegt mijn moeder die me mijn leren jackje geeft. "Thanks Mam." ik druk een kus op haar wang. "Maak het niet te laat. Ik wil wel dat je morgen naar school gaat." zegt mijn moeder. "Komt goed. Tha ks Mam." zeg ik en loop dan naar buiten.

"Je moeder lijkt me wel heel aardig." merkt Derek op als mijn moeder de deur dicht heeft gedaan. "Mijn moeder is het meestal ook wel, maar mijn vader is niet altijd geweldig." zeg ik. "Waarom kom je me eigenlijk ophalen?" vraag ik, om van onderwerp te veranderen.

"Ik realiseerde me dat ik je nog een hele hoop antwoorden verschuldigd ben. En op dit moment ben ik liever niet alleen." antwoordt Derek. "Als ik heel eerlijk ben valt het me mee dat je daar op antwoorde." zeg ik en steek mijn tong plagerig naar Derek uit.

*

"Eigenlijk moet ik je dankbaar zijn, ik weet niet of ik het nu thuis uit had gehouden." zeg ik als we niet heel veel later Derek zijn loft in lopen.
"Je moeder leek er niet veel problemen mee te hebben." zegt Derek die zijn sleutels op de tafel neer legt. "Ja, mijn moeder vind het nog enigszins 'cool'. Ik heb het idee dat mijn vader me nog steeds niet gelooft." ik zucht en haal mijn schouders op.

"Maar goed, je had het over antwoorden. Dus kom maar op." ik ga op de bank zitten en kijk naar Derek die naast me op de bank gaat zitten.

"Ik had het ook over het feit dat ik niet alleen wou zijn." helpt Derek me herinneren. "Nah nah, dat maakt me niks uit. Ik wil antwoorden." zeg ik met een grote glimlach.

Derek leunt dichter naar me toe, hij heeft net zijn lippen op de mijne gedrukt als zijn telefoon afgaat. Een diepe zucht verlaat Derek zijn mond als zijn telefoon door blijft rinkelen. Hij laat me los en pakt zijn telefoon. "Skye?" mompelt hij en neemt dan snel op. "Skye wat is er?" vraagt Derek bezorgd.

------
Het duurde even, maar hier is ie dan :)