Η Κλεφτρα Της Καρδιας Μου

Part 28

Τρεχω μες στον δρομο κι στην βροχη εδω κι μια ωρα. Ξερω οτι το μερος που θελω να παω ειναι λιγο μακρια απο εδω αλλα εκει μμ παει μονο το μυαλο μμ... Εχω γινει μουσκεμα αλλα δν με νοιαζει ουτος ή αλλος δν θα κρυωσω...
Τοτε ξαφνικα ενα μπαμ ακουστηκε. Γυρναω κι βλεπω το κινητο μμ να ειναι πεσμενο κατω με σπασμενη οθονη. Δν κανω τον κοπο να το μαζεψω... δν μμ χρησιμευει πια.
Συνεχιζω την πορεια μμ κι η βροχη δυναμωνει. Φοραω την κουκουλα της ζακετας μμ μπας κι προφυλαχτω λιγο... τοτε ενα δυνατο μπουμπουνητο ακουγεται κι μενω κοκκαλο. Δν μας εφτανε η βροχη αρχισανε κι τα μπουμ μπουμ!
Περναω εξω απο το νοσοκομειο αλλα δν σταματω να αποχαιρετισω την Ερρικα. Ειλικρινα δν θελω να τις το κανω αυτο μα θελω να ζω χωρις τυψεις. Πιστευω οτι θα καταλαβει...
Επιτελους εφτασα στο δασακι.
Μπαινω γρηγορα στο μονοπατι κι ολεον βαριασαινω απο την κουραση αφου εδω κι ωρα τρεχω ασταματητα.
Αρχιζω κι ανεβαινω την ανηφορα αλλα ο δρομος γλιστραει υπερβολικα απο την βροχη. Ετσι για να αναιβω αρχιζω κι πιανομαι απο φυτα, θαμνους, κορμους. Τα χερια μμ εχουν γρατζουνιστει κι ματωσει. Αλλα τι σημασια εχει αυτο αφου σε λιγη ωρα θα ειμαι μια μεγαλη σταμπα αιματος στο χωμα...
Καποια στιγμη επιτελους βλεπω το ξεφωτο κι απο κατω το χαος. Πιστευω οτι τωρα αμα αφησω ελευθερο τον εαυτο μμ απο την εξαντληση θα πεσω χωρις καμια δυσκολια. Μα οχι... αλλα ειναι τα σχεδια μμ...
Παω στην ακρη του πανυψηλου βραχου κι θαυμαζω την πιο τελεια αναμιξη δυναμεων της φυσης.
Απο εδω πανω βλεπω καθαρα τον ουρανο να σκιζεται απο τις αστραπες, τα μπουμπουνητα να συνοδευουν τις εκτυφλωτικες λαμψεις ενω τα φωτα της πολης κι η δυνατη βροχη να δινουν μια αλλη διασταση στο τοπιο.
Κοιταζω κατω το χαος κι λεω στο εαυτο μμ ή τωρα ή ποτε. Αφηνω τον εαυτο μμ ελευθερο να τον παρει οι σταγονες της βροχης μαζι τους.
Αρχισα σιγα σιγα να γερνω προς το χαος οταν δυο ζεστα χερια με αρπαξαν απο τη μεση κι με ακουμπησαν ανασκελα στο πατωμα.
Κοιταξα καπως ζαλισμενα τα ματια που αγαπουσα κι ταυτοχρονα μισουσα. Α ρε Χρηστο! Ακουμπησε με την ζεστη του παλαμη το μαγουλο μμ κι το χαιδεψε.
Χρηστος- Ελπιδα μμ εισαι καλα;
Σωματικα χαρις εσενα ναι ψυχικα ομως οχι. Μπορει τις περισσοτερες φορες να περναω τελεια μαζι σσ αλλα καποιες φορες κανεις κατι πραγματα δηλητηρια για μενα!
Τοτε εντελως αυθορμητα αρχισα να κλαιω. Φαινεται ο οργανισμος μμ δν εβρισκε αλλα τροπο να ξεσπασει.
Ο Χρηστος με ανασηκωσε κι με πηρε στην αγκαλια του. Αλλα εγω δν καθομουν υσηχη. Αρχισα να του χτυοαω το στερνο προσπαθοντας να φυγω.
Εγω- Ασε με πια δν μπορω. Κανεις τις μαλακιες σσ κι μετα σαν να μν εγινε τιποτα ερχεσαι κι με αγκαλιαζεις.
Δν επρεπε να ειχες ερθει! Επρεπε να με αφησεις να πεθανω. Δν καταλαβαι νεις οτι υποφερω!
Ειπα χτυποντας τον ωσπου το κρατημα του σκλυρηνε κι πλεον δν μπορουσε να κανω τιποτα αλλο απο το να παραδοθω στην αγκαλια του. Κι μειναμε εκει αγκαλιασμενοι λες κι θα βλεπομασταν τελευταια φορα να χτυπαει το σωμα οι σταγονες της βροχης... ετσι αρχισα σογα σιγα κι εγω να ηρεμω κι να παιρνω κανονικες ανασες. Ειναι τρομερο πως με ενα αγγιγμα του ηρεμο ολοκληρη. Δυστηχως τοτε με αφηνει κι παιρνοντας μια σοβαρη εκφραση κοιτοντας με στα ματια με ρωταει:
Χρηστος- Τι πηγες να κανεις; Γιατι πηγες να μμ το κανεις αυτο;
Πηρα μια μπερδεμενη εκφραση.
Εγω- Κανονικα εγω δν πρεπει να σσ κανω ερωτησεις; Γιατι εφυγες παλι; Γιατι εφυγες κι δν μμ εδωσες ουτε ενα σημαδι ζωης αυτες τις μερες;
Τον ρωτησα κι κοιταζομασταν στα ματια. Προσπαθουσα να βρω μια απαντηση απο το βλεμμα αλλα ηταν κενο. Λες κι δν καταλαβαινα τι του ελεγα. Ωσπου...
Χρηστος- Παμε σπιτι πρεπει να μιλησουμε.
Ειπε σηκωνοντας με απο το σκληρο πατωμα.

.................................