We meet by accident.

Κορέα.

Δευτέρα ξανά. Το ξυπνητήρι χτύπησε, κάνοντας με να σηκωθώ και να ετοιμαστώ για το σχολείο. Τι θα μπορούσε να με περιμένει και σήμερα; Τα γνωστά. Θα άκουγα τα πικρόχολα σχόλια του κάθε μαθητή για την εμφάνιση μου και για το ανορεκτικό σώμα μου. Το είχα αποδεχτεί. Πιστεύω πως κανένας δεν είναι ίδιος, ούτε τέλειος. Και εγώ απλά είμαι ο εαυτός μου. Είμαι αυτή που θα έπρεπε να είμαι.

Μόλις ετοιμάστηκα, κατέβηκα τις μικρές και ξύλινες σκάλες του σπιτιού και κατευθύνθηκα στην κουζίνα όπου είδα τον πατέρα μου να ετοιμάζει πρωινό. Είμαι πολύ ευγνώμων που έχω τουλάχιστον τον έναν γονιό μου, να με αγαπά και να με φροντίζει. Την μητέρα μου ποτέ δεν κατάφερα να την γνωρίσω γιατί απεβίωσε μόλις με γέννησε. Πολλοί μου λένε ότι δεν φταίω εγώ για τον θάνατο της μητέρας μου, αλλά εγώ έτσι αισθανόμουν και αν δεν ήμουν εγώ τώρα ο πατέρας μου δεν θα ήταν αλκοολικός και διστυχισμένος.

Καλημέρισα και κάθισα μια από τις δύο καρέκλες του τραπεζιού. Κοίταξα την ώρα και είχα 10 λεπτά ακόμα για να έρθει ο ξάδερφος μου, ο Johnny, και να πάμε μαζί στο σχολείο. Όταν κάθισε και ο πατέρας μου, αρχίσαμε να τρώμε σιωπηλοί. Σπάνια ανταλλάζαμε κουβέντα. Δεν ήξερα ποτέ γιατί. Θέλω τόσο πολύ να είμαι μαζί του και να είμαστε σαν μια κανονική οικογένεια αλλά μετά θυμάμαι για ποιον λόγο βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση... και έφταιγα εγώ για αυτό.

Όταν έφαγα, αποχαιρέτησα τον πατέρα μου αγκαλιάζοντας ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε και έπειτα βγήκα έξω από το σπίτι για να περιμένω τον ξάδερφο μου. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμουν δίπλα από τον Johnny έχοντας για καθόδων το σχολείο. Ο Johnny ήταν ο πιο δημοφιλής του σχολείου διότι φημιζόταν για το πόσο άτακτος ήταν, για τις πόσες κοπέλες είχε πάει καθώς και για το πόσο όμορφο τον έκαναν τα κορίτσια της περιοχής κι όχι μόνο του σχολείου. Φυσικό το βρίσκω. Διέθετε την ομορφιά. Και όταν περπατούσα δίπλα του ένιωθα άβολα διότι έβλεπες ένα παλικάρι 1,80 με χάρη και ομορφιά και μετά το βλέμμα σου να πέφτει πάνω σε ένα ανορεκτικό και κοντό κορίτσι που φοράει γυαλιά...Εκεί ξενερώνεις.

Μόλις μπήκαμε στο σχολείο, διάφοροι ψίθυροι και χαμηλόφωνοι σχολιασμοί ακούστηκαν το όποιο εξαγρίωσε τον ξάδερφο μου, προκαλώντας τρόμο και φόβο. Έτσι και εγώ απόφευγα να του λέω τα πάντα όσα συμβαίνουν στο σχολείο, για το καλό το δικό μου αλλά και για το δικό του.

J:"Ότι και αν συμβεί θα έρθεις να με ενημερώσεις αμέσως." Με αγκάλιασε έξω από την πόρτα της τάξης μου και έπειτα χάθηκε στο πλήθος. Προτού καταφέρω να μπω μέσα, μια φωνή με σταμάτησε. Ήταν η γραμματέας του διευθυντή.