We meet by accident.

Ορθοπεδικός.

"Η δεσποινίς Ellinor να με συναντήσει στο γραφείο μου. Ευχαριστώ."

Άκουσα να με φωνάζουν από το μικρόφωνο του σχολείου όταν εμείς βρισκόμασταν στην τραπεζαρία και τρώγαμε το πρωινό μας. Κοιταχτήκαμε, η Ράνια ο Ravic και εγώ, ταυτόχρονα το ίδιο απορημένοι. Τι άραγε να με ήθελε ο διευθυντής; Σηκώθηκα από την θέση μου και κατευθύνθηκα στο γραφείο του. Χτύπησα πόρτα και μετά από λίγο ακούστηκε η βαριά φωνή του να μου λέει να περάσω. Μπήκα και αφού μου είπε να καθίσω, κάθισα στην καρέκλα που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο του. Μόλις είχα στρογγυλό-καθίσει σήκωσε το βλέμμα του από την στοίβα χαρτιών που είχε μπροστά του και με κοίταξε έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο άσπρο πρόσωπο του.

Δ:"Είσαι πλέων η πιο άριστη μαθήτρια από την τάξη σου καθώς και από όλο το σχολείο και με βάση τις πληροφορίες που παρέλαβα από το προηγούμενο πανεπιστήμιο ήσουν πάντα σωστή και συνεπείς με τις δουλείες που σου δινόντουσαν. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως αύριο ξεκινάς τα πρακτικά σου με ένα ιδιαίτερο ασθενή." Μου έλεγε έχοντας ένα ύποπτο χαμόγελο που με τρομοκρατούσε. "Λεπτομέρειες θα μάθεις από τον ιατρό-δάσκαλο σου. Καλή σας μέρα." Ολοκλήρωσε σηκώνοντας και μου υποκλίθηκε δίνοντας ένα χαρτί. Του ανταπέδωσα και βγήκα από το γραφείο του. Έπειτα κοίταξα το χαρτί. Έγραφε για την αυριανή μου συνάντηση με τον ιατρό-δάσκαλο μου καθώς και με τον πρώτο μου ασθενή. Τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν αυτήν την στιγμή ήταν πολλά και ανακατεμένα μεταξύ τους αλλά το κυριότερο ήταν το άγχος. Τι τραύμα θα έχει ο ασθενής μου; Αν δεν είμαι αρκετά καλή για να γίνω ορθοπεδικός; Τι θα γίνει αν κάνω κάτι λάθος; Πολλά ερωτήματα που με βασάνιζαν.

Η προσοχή μου αποσπάστηκε από το χτύπημα του κουδουνιού δηλώνοντας την έναρξη του επόμενου μαθήματος. Έτσι μπήκαμε όλοι μέσα στις τάξης μας και αρχίσαμε το μάθημα.

Όταν σχολάσαμε, αποχαιρέτησα τα παιδιά και πήγα σπίτι μου να διαβάσω και να προσπαθήσω να χαλαρώσω. Θα έπρεπε να είμαι έτοιμη για το τι με περιμένει αύριο. Ποίον θα αναλαμβάνω. Πόσο ευγενικός θα είναι ο δάσκαλος μου και πόσο ευγενικός θα είναι και ο ίδιος ο ασθενής μου...Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί σηκώθηκα στις 6. Μόλις αργό κοίταξα τον χώρο γύρω μου αντίκρισα να με περιτρυγιρίζουν βιβλία, σημειώσεις και τετράδια. Αμέσως μετά αφού κινήθηκα λίγο ένιωσα το σώμα μου μουδιασμένο. Τα μάτια μου ήταν ξεκούραστα. Μα πόσες ώρες κοιμόμουν;