We meet by accident.

Στο καινούργιο μου σχολείο.

Σηκώθηκα από τις 5 το πρωί διότι ο ύπνος δεν είχε έρθει ποτέ. Το άγχος με κυρίευε όλη νύχτα μέχρι τώρα. Μου έλεγε η γιαγιά μου πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι, επειδή οι μαθητές αυτού του σχολείου είναι πολύ φιλικοί μεταξύ τους. Ναι, μεταξύ τους όχι με εμένα.

Έβαλα το αγαπημένο κόκκινο ζιβάγκο μου, το ψηλό-μέσο μαύρο σωλήνα παντελόνι μου, φόρεσα τα μαύρα λουστρίνια μου, χτένισα τα κοντά μαλλιά μου, έφαγα το πρωινό που μου είχε φτιάξει η γιαγιά μου και τέλος πήρα το δρόμο για το σχολείο. Είναι μονάχα 10 λεπτά με τα πόδια. Μόλις έφτασα, άνοιξα την βαριά μεγάλη και σιδερένια πόρτα του σχολείου και μπήκα μέσα. Πέρασα τον διάδρομο με τα ντουλαπάκια και κατευθύνθηκα στον πίνακα ανακοινώσεων που υπήρχε στο τέλος αυτού του διαδρόμου. Υπήρχε ένα σχέδιο για το πως ήταν χτισμένο το κτίριο αυτό, αλλά για κακή μου τύχη δεν ήξερα να διαβάζω κορεάτικα.

Καθόμουν για αρκετή ώρα προσπαθώντας να μαντέψω τις αίθουσες στο σκίτσο ώσπου μια φωνή έσπασε την σιωπή που επικρατούσε σε όλο το σχολείο. Ήταν ο διευθυντής. Με πλησίασε και με βοήθησε να πάω στο extra μάθημα μου που γινόταν για να μάθω την γλώσσα.

Όταν έφτασα, χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Αμέσως το βλέμμα μου έπεσε πάνω στους συμμαθητές μου. Είμαστε περίπου 10 άτομα, πράγμα που σημαίνει ότι είμαστε αρκετοί. Ζήτησα συγγνώμη για την καθυστέρηση και αφού συστήθηκαν κάθισα στην θέση μου που ήταν το διπλανό θρανίο ενός μελαψού αγοριού. Τον κοίταξα ανέκφραστη που μου χαμογέλασε.

Το μάθημα συνεχίστηκε χωρίς να μας διακόψει ή απασχολήσει κάτι. Μάλιστα είχα ενθουσιαστεί. Είναι πολύ ενδιαφέρον γλώσσα τα κορεάτικα. Ομολογώ πως στο πρώτο μάθημα δεν ήταν δύσκολο.

Όταν χτύπησε το κουδούνι στις 8, βγήκαμε από την αίθουσα και αρχίσαμε να αναζητούμε την επόμενη αίθουσα που θα άρχιζε το επόμενο μας μάθημα. Το σχολείο πλέον ήταν γεμάτο από φοιτητές και ο καθένας του είχε διαφορετικά χαρακτηριστηκά που τον έκανε να διαφέρει από τους άλλους αν και τους περισσότερους τους έβλεπα ίδιους... Μπορεί να με πάρει καιρό να συνηθίσω την νέα μου ζωή. Το νέο μου μέλλον.

Εκεί που περπατούσα χαμένη, από τις σκέψεις μου με έβγαλε τρομάζοντας με, εκείνο το μελαψό αγόρι που πηγαίνουμε μαζί στα έξτρα μαθήματα.

"Συγγνώμη που σε τρόμαξα, δεν το ήθελα." Με κοίταξε ανήσυχος.

Ε:"Δεν πειράζει." Τον κοίταξα σαστισμένη, λέγοντας χαμηλόφωνα.