Piep. Piep. Piep. Het enige geluid wat door mijn hoofd schiet. Ik voel langzaam mijn lichaam terugkomen in de werkelijkheid. En dat doet verdomd veel pijn. De piep blijft aanhouden. Ik vermoed dat het van een of ander apparaat komt. Iets dat mij in de gaten houd. Ik verbaas me erover hoe helder ik kan nadenken, ondanks dat ik verder niks kan. Ik kan niet eens mijn ogen open doen! En plotseling word ik koud vanbinnen. Stel hè, stel nou dat ik gevangen zit in mijn eigen lichaam. Hoe heette dat ook alweer? Coma geloof ik. Dan is de kans nihiel dat je wakker wordt. Maar kan je dan wel nadenken? Kan je er iets tegen doen? Vechten ofzo? Oke, eerst rustig. Wat is er gebeurt? Ik ben aangevallen. In district acht. Ik werd van het podium gesleurd en in elkaar geslagen. Dan ben ik een heel stuk kwijt. En net ben ik ‘wakker’ geworden. En nu zal ik moeten vechten. Vechten om weer wakker te worden. Ik voel nog steeds dat ik langzaam terug kom. Stukje bij beetje voel ik me weer bewust worden. Tot mijn ogen eindelijk open willen. Het eerste wat ik zie maakt me helemaal blij. Ik probeer zijn naam te zeggen, maar het doet verschrikkelijk veel pijn. Zijn duim strijkt over mijn wang. En heel zachtjes zeg ik zijn naam. “Neth…”
Gelijk daarna gaat iedereen naar bed. Ik ben totaal niet moe, en klets tot een uur of twee met Neth, maar dan valt hij in slaap en probeer ik ook maar wat te slapen. Als ik wakker word blijf ik rustig liggen. Neth slaapt nog. Na een poosje besef ik me pas wat voor dag het is: ik ben jarig! Ik ben 15 geworden. Er is warempel een feest voor me geregeld. Om elf uur begint het, en ik krijg zelfs cadeautjes, dure ook! Dit ben ik niet gewend, en ik voel me ontzettend verwend. Delphi zingt voor me, prachtig, zoals altijd. Peeta heeft een geweldige cake gebakken, heerlijk met veel versieringen. De jongens rennen als apen doro de trein, en Roses en Delphi doen soms mee. Maar meestal zitten ze naast mij. Ik probeer niet te laten merken hoeveel pijn ik heb, maar elke kleine beweging schiet door me heen. Maar het is mijn verjaardag, en ik, weiger om de pijn deze dag te laten verpesten. Maar we moeten ook het podium op. Ik krijg speciaal voor het moment op het podium sterkere medicijnen. Ik moest mee, om te laten zien dat ik niet bang ben. Maar dat ben ik wel. Roses houd mijn hand vast, waar ik geloof ik redelijk hard in knijp. Ik heb een speech gekregen, en kan alles letterlijk van een blaadje aflezen. Ik kan me weinig herrineren van 7, volgens mij hebben ze dag twee niet eens gehaald, maar ik weet het niet. Binnen vijf minuten mogen we van het podium af. We worden uitgejoeld vanwege de slechte speeches, maar dat boeit me op dit moment vrij weinig. Ik ben moe, en mag gelijk naar bed. Als ik wakker word hoor ik Delphi zingen. Geen verjaardagsliedje, maar een liedje dat ze echt voor me heeft uitgezocht. ‘Clarity’ heet het. De piano begint rustig, en Dephi’s prachtige stem gaat eroverheen.
High dive into frozen waves where the past comes back to life
Fight fear for the selfish pain, it was worth it every time
Hold still right before we crash 'cause we both know how this ends
A clock ticks 'til it breaks your glass and I drown in you again
'Cause you are the piece of me I wish I didn't need
Chasing relentlessly, still fight and I don't know why
If our love is tragedy, why are you my remedy?
If our love's insanity, why are you my clarity?
Oh
If our love is tragedy, why are you my remedy?
If our love's insanity, why are you my clarity?
Walk on through a red parade and refuse to make amends
It cuts deep through our ground and makes us forget all common sense
Don't speak as I try to leave 'cause we both know what we'll choose
If you pull then I'll push too deep and I'll fall right back to you
'Cause you are the piece of me I wish I didn't need
Chasing relentlessly, still fight and I don't know why
If our love is tragedy, why are you my remedy?
If our love's insanity, why are you my clarity?
Ohh
Why are you my clarity?
Why are you my remedy?
Why are you my clarity?
Why are you my remedy?
If our love is tragedy, why are you my remedy?
If our love's insanity, why are you my clarity?
Ik probeer te klappen, ondanks de pijn. Maar de rest komt er ruim overheen. Delphi’s wangen kleuren rood. “Nee! Niet blozen, blij zijn!” roept Jothy terwijl hij haar in haar zij prikt. Ze lacht. Ik ben blij voor ze dat ze het zo goed opgepakt hebben na die heftige break-up. Volgens mij hebben ze nog steeds niet door dat ik al wakker ben. Roses knuffelt Raff net, terwijl Neth bij mij hetzelfde deed. “Hee na-apers, dat deden wij net ook!” lach ik. “Terra! Je bent wakker!” roept Delphi uit en komt op me afgerend. “Die medicijnen zijn geweldig, ik voel haast niks meer! Aleen mijn arm gaat nog niet geweldig,” zeg ik. Na een tijdje kletsen en lachen komt Peeta binnen. “Eten dames en heren,” zegt hij. Oh ja, district 7 had iets anders dan een diner, iets wat leuker zou zijn. Ik voel me schuldig, door mij is dat afgezegd. De jongens rennen onder luide oerkreten voor ons uit. Ik lach door mijn traanogen heen. Ik loop rustig en teneergeslagen mee.
Eenmaal in de eetzaal verdwijnt het gevoel even. Het ziet er geweldig uit, allemaal mini-pizza’s. Omdat we die zo lekker vonden. Stiekem vind ik deze pizza’s veel lekkerder dan die van de districten. We eten zoveel we kunnen, maar houden ruimte over voor de cake, die als toetje dient. Het is een bekende cake. Peeta wilde een twist aan zijn cake’s geven, en eens iets nieuws uitproberen. Ik, Delphi en Roses waren de jury. Deze cake heeft gewonnen. Ik geniet ervan. Na het eten gaan ik en Neth naar onze kamer. Eigenlijk slaapt Neth ergens anders, maar ik heb vanmiddag al zijn spullen laten overhuizen door twee avoxen. Ik wil helemaal niet dat zij dat doen, maar ik heb ze ruim beloond. Als ze er maar niet achter komen, dan loopt het verkeerd. Maar goed, de spullen staan op de juiste plek. Ik heb al die tijd al een tweepersoonsbed gehad, ik vond het altijd onzin, maar nu komt het wel van pas. Ik plof op bed en Neth gaat naast me liggen. Opeens gaat ons gesprek over iets heel anders. “Durf jij eigenlijk al?” vraag ik aan Neth. “Alleen als jij wil,” knikt hij. Hij is twee jaar ouder dan ik, dus hij is er sowieso wel aan toe. Ik twijfel. Maar eens is de eerste keer. Dus waarom niet nu? Ik knik. Hij begint zich uit te kleden, en ik ook. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk, maar ga toch door. Neth beschermt mij en zichzelf en doet een condoom om. Dan duiken we giechelend het bed in. Het is geweldig. Elke beweging die we maken voelt tien keer zo speciaal. Elke keer als zijn lippen de mijne vinden voel ik de vlinders in mijn buik. Als we klaar zijn, kruip ik tegen zijn borst. Lijf tegen lijf, zonder kleren ertussen, voelt ontzettend vertrouwd. Ik val met mijn naakte lijf in slaap tegen zijn blote borst, met een brede glimlach op mijn gezicht.
