Ik trek de kleren van vanochtend weer aan, en neem samen met Delphi plaats in de keuken. Roses is er nog steeds niet. “Waar zou ze toch zitten?” vraagt Delphi zich hardop af. “Alles is wel goed met haar, je kent haar,” antwoord ik, terwijl ik er zelf ook niet zo in geloof. Ze leek zo ontzettend overstuur. “Dat klopt ja, maar dat betekent niet dat ik niet ongerust mag zijn,” is Delphi’s antwoord. “Laten we wat gaan doen. Zouden we door het District heen mogen lopen?” probeer ik haar af te leiden, maar ook mezelf. Katniss komt net binnen, en maakt koffie voor zichzelf. Dan komt ze bij ons aan tafel zitten. Delphi neemt ook wat koffie, ik lust dat smerige bruine goedje niet. Geef mij maar Cola. “Dat lijkt me hier niet zo’n goed idee, aangezien jullie die meiden hebben vermoord,” zegt Katniss opeens. Huh? Waar gaat dit over? O ja, over de vraag over het rondlopen. “En we willen jullie graag mee terug nemen, anders hebben we een probleem met jullie ouders!” Delphi lacht. “Maar Katniss, als wij terug zijn, hoelang duurt het dan tot de volgende boete?” vraag ik. “Shit, dan zijn wij mentors hè?” vraagt Delphi geschrokken. Ik kan aan haar gezicht zien dat ze dat helemaal niet wil, en ik wil het ook niet. “Zo’n zes maanden geloof ik. En ja, jullie zijn dan mentors, maar wij gaan met jullie mee om alles een beetje uit te leggen,” antwoord Katniss. “Wat gebeurt er dan met Terra’s styliste team?” vraagt Delphi. “Hoezo?” vraagt Katniss verbaasd. “Omdat we dit jaar drie teams hadden. Of stopt Cinna ermee, of Portia?” vraag ik. “Ik denk dat ze met z’n allen gaan werken,” zegt Katniss. “Gelukkig,” zeg ik blij. De deur gaat open en daar staat Roses. Ze heeft gehuild, heel duidelijk. Achter Roses loopt Jothy. Geweldig. Delphi staat meteen op, en loopt weg. De angst druipt van haar gezicht af. Arm kind. “Ik ga naar mijn kamer,” zegt ze kort. En weg is ze. Jothy kijkt me aan, en ik kijk vuil terug. Roses trekt haar mond open. “Oké, hier heb ik dus geen zin in. Of jullie maken het goed op een normale manier, of ik sluit jullie op in een kamer waar jullie het maar uitvechten met alleen elkaar.” Ik mompel wat, ik heb hier geen zin in. “Sorry Rose, niet nu,” zeg ik, en ik wil weglopen. “Sorry Terra, wel nu,” zegt Roses en zonder pardon tilt ze me op en zet me voor Jothy weer neer. “Goedmaken jullie. Ik ben de scheidsrechter.” Ik moet bijna lachen, typisch Roses. “Oké, waar beginnen we?” vraag ik aan Jothy. “Euuhm, sorry dat ik de deur dichtsloeg met je voet ertussen.” “Oké, en sorry dat ik hem vervolgens intrapte,” ga ik verder. “Sorry dat ik zo tegen je schreeuwde, en jou de schuld gaf.” “Sorry dat ik midden in de nacht met je wilde praten,” sluit ik af. Ik merk dat ik elk woord wat ik net heb gezegd ook echt meende. “Goedzo, opgelost voor allebei?” vraagt Roses. Ik en Jothy knikken braaf. “Handje geven, zo is het mij ook geleerd op de kleuterschool,” zegt Roses. Ik kijk haar aan, met een ben-jij-gek-geworden-blik, en ik zie de ondeugende schittering in haar ogen. Ik geef Jothy heel blij een handje, mompel ‘sorry’ met een kinderstemmetje en krijg de slappe lach. Net als Jothy en Roses.
We zitten nog even met z’n allen als Jothy zegt: “Ik ga even naar mijn kamer, ik moet even alleen zijn, nadenken.” Ik knik, net als Roses. Ik weet niet waarover hij na gaat denken, maar ik gok over Delphi. Katniss en Peeta komen bij ons aan tafel zitten met koffie, ik heb mijn Cola nog steeds voor mijn neus. Roses heeft ondertussen een kop thee gepakt. We zeggen niks, en drinken slokje voor slokje onze dranken op. Na ongeveer een halfuur gaat de deur open, en daar staat Delphi, met Jothy achter haar. Ik kijk verbaasd naar de deuropening. Sinds wanneer kunnen die twee weer met elkaar door één deur? Maar ik ben blij dat het opgelost is. “Het is voorbij,” zegt Jothy. “Maar nu hebben we het goed afgesloten.” Katniss glimlacht. Ik voel ook een lachje rond mijn lippen kruipen. “Dat is goed. Koffie?” vraagt ze. Delphi knikt. “Koffieverslaafde,” zegt Jothy. “Theemonster,” zegt Delphi terug. Ik voel de ontspanning in de ruimte. Eerst hing er alleen maar een negatieve sfeer, die is helemaal weg. “Goed, jullie hebben nog een uurtje of twee om bij te kletsen met zijn drie,” zegt Peeta. Jothy, kom je even mee? Ik heb je hulp nodig bij iets,” voegt hij eraan toe. “Tuurlijk pap. Ik zie jullie later,” zegt hij. Katniss vertrekt ook: “Ik ga douchen.” Er valt een stilte. “Goed,” zegt Delphi om de stilte te doorbreken. “Waarom rende je weg?” vraagt ze aan Roses. “Ik had tijd voor mezelf nodig,” zegt ze zachtjes. “Oké, dat snap ik. Maar kun je dat de volgende keer zeggen? Ik was best bezorgd toen je ineens weg rende,” zegt Delphi. “Ik had gewoon moeite met dit District,” zegt Roses weer. “Dat heb ik waarschijnlijk met District 8,” zegt Delphi. “Waarom ging je weg?” vraag Roses. Ze klinkt een beetje boos. “Hetzelfde als jou. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Ik wist het gewoon even niet meer. Ik haatte Jothy, maar ik miste hem ook zo erg. En elke keer als ik hem zag, zag ik de boze hem voor me, maar ook de jongen waar ik stapel gek op ben,” zegt Delphi. “Dus je bent nog wél verliefd op hem?” Delphi zucht. “Alsof je in een dag niet meer verliefd kan zijn. Nee, de meeste mensen zullen dan doen alsof om stoer te doen,” zegt Delphi. Ze is kortaf, en ziet er bijna slecht uit. “Delphi? Alles wel goed?” vraag ik. Het eerste wat ik heb gezegd in dit gesprek. Maar alles om Delphi en Roses te helpen. Desnoods hou ik een maand mijn mond dicht. “Moe. Ellendig. Beroerd,” antwoord Delphi. “Klinkt niet goed,” antwoord ik maar. “Het komt wel goed,” voeg ik er nog aan toe. “Ik ga denk ik maar naar Portia enzo toe, voor de kleding.” “Ik ga mee,” zeg ik. “Ik ook,” zegt Roses. En we lopen samen naar de kleedkamers.
Als ik binnen kom staat Nimmo op me te wachten. Ik krijg een jurk voorgehouden, maar ik ben er niet echt bij. “We houden het op schattig,” zegt Nimmo. “Maar… Wat als ik me niet zo voel?” vraag ik. Want nee, zo voel ik me niet. Ik vind het leuk, maar het is niet ‘mij’. Bij mij is het of stoer, of een combinatie van die twee. Maar ik ben niet lief. Ik heb verdorie drieëndertig kinderen vermoord. Dan ben je echt niet lief. “Dan zoeken we een andere jurk uit,” zegt Nimmo. Ik krijg een ontdeugende schittering in mijn ogen. “Wat nou, als we niet alleen een andere jurk doen? Maar ook een andere look?” vraag ik. Nimmo kijkt bedenkelijk, maar als hij naar mijn ‘stoute’ ogen kijkt, lacht hij. “Waar zit je aan te denken dan?” “Aan een andere kleur haar, een ander kapsel, andere make-up, en een broek,” zeg ik enthousiast. Nimmo lacht. “Ga je gang, storm de kleedkamer in en zoek iets uit,” zegt hij. Ik ga op zoek. Ik weet niet precies wat ik zoek, maar ik weet wel welke kleuren. Zwart en wit. En mijn haar moet rood. Niet knalrood, zachtrood. Ik zoek een zwart-witte legging uit met lengtestrepen. Een zwart hemdje, en een kobaltblauw blousje. Zwarte enkellaarsjes eronder, die wel wat weghebben van kistjes, en mijn outfit is compleet. Dan beginnen de stylisten. Mijn haar wordt geverfd, in een soort roodblonde kleur. Het is echt heel erg gaaf, ook al valt het niet echt op. Mijn make-up blijft naturel, een zwarte eyeliner en een mascara. Mijn nagels blijven blanco, want van al het lakken de afgelopen dagen heeft mijn nagels helemaal broos gemaakt. Dan kan ik gaan, klaar voor het diner. Roses staat al klaar, en ik kom er bij staan. “Wat zie je er gaaf uit!” zeg ik tegen haar. “Dankje, jij ook! En je hebt geen jurk aan,” lacht Roses. Ik lach. “Thanks.” Dan komt Delphi eraan. “Wauw, jullie zien er echt gaaf uit!” roept ze. Ik bekijk haar goed. Iets is anders… Haar haar! “Heb je je haren geverfd?” vraag ik. “En geknipt,” knikt Delphi. Ze draait een rondje. Haar haar is aan de zijkanten veel korter dan in het midden, een soort V-vorm. “Wauw! Je ziet er echt geweldig uit!” zeg ik. “Gave jurk!” zegt Roses. “Jullie zien er veel beter uit,” zegt Delphi. “Jullie zien er alle drie goed uit,” zegt Katniss. “Jullie mogen er zijn!” zegt Jothy, die er ook bij is komen staan. We lopen de trap af, het diner tegemoet. Ik zeg tegen Delphi dat ze pizza moet proeven, en we proberen ze allemaal. We zijn ontzettend melig, en de camera’s smullen ervan. Na een uurtje of twee gaan we naar Roses’ kamer. “Ik ben doodmoe,” mompelt Delphi. “Hier hetzelfde,” mompel ik langzaam. Roses knikt instemmend. En na nog geen vijf minuten liggen we alledrie te ronken.
