Destino

4

Voorzichtig opende ik de deur. Achter het immens grote bureau stond Adam. Hij was inderdaad adembenemend. Ik moest even met mijn ogen knipperen. Nog nooit had ik een man gezien die zo knap was. Hij was lang, gespierd, en bruin getint. Zijn ogen hadden een bruine kleur, met een groene gloed. Het pak dat hij aanhad was duidelijk op maat gemaakt. Het stond hem prachtig.
" Amal al Yussef?" Vroeg hij lichtelijk ongeïnteresseerd. Een beetje geschrokken van zijn koele houding zei ik zachtjes "ja".
"Gaat maar zitten. En vertel mij alles over jezelf dat Je belangrijk acht. Toen ik ging zitten nam hij zelf ook plaats.
......
Nadat ik mezelf had voorgesteld vertelde hij wat hij van mij verwachte. Toen ik dacht dat hij klaar was en mijn spullen al bij elkaar aan het rapen was liet hij me stoppen. "Amal! Ik heb je niet gevraagd weg te gaan. Ik heb nog een vraag voor je." Geschrokken stopte ik meteen waar ik mee bezig was en zat weer recht in mijn stoel. Lichtelijk beschaamd. "Amal hoe is je persoonlijke situatie?"
"Pardon?" Antwoordde ik niet begrijpend.
Hij zuchtte vermoeid en maakte dat ik me meteen weer dom voelde.
"Ben je getrouwd? Zit je in een relatie. Zo moeilijk is dat toch niet?"
"Met een hoofd nog roder dan daarvoor antwoordde ik dat ik niet getrouwd was en geen relatie had.
Ik dacht een lichte sprankeling te zien in zijn ogen toen hij mijn antwoord hoorde. Dat had ik me zeker verbeeld. Hij knikte zonder emotie te tonen. Dat leek hij overigens niet te hebben, emotie.
Daarna bracht hij me naar mijn bureau. Het was niet druk op mijn afdeling. Gelukkig zat ik met meerdere dames op de verdieping. Al snel raakte ik aan de praat met een Marokkaans en een Turks meisje. Layla en Bahia.
"Je bent een van de eerste die niet gillend wegrent na een gesprek met Adam." Zei Layla
"Dan mag Adam jou zeker." Zei Bahia daarop.
Ik lachte sarcastisch. "Adam mag mij niet. Dat heeft hij net al duidelijk gemaakt. Nog nooit heb ik zo'n arrogante man gezien."
Een beetje geheimzinnig lachen Layla en Bahia naar elkaar.
Ik schonk er verder geen aandacht aan en ging maar eens beginnen met mijn werk. Ik had best veel te doen voor een eerste dag. Ik moest verschillende dingen voor Adam uitzoeken en vele telefoontjes opnemen. Echter was dit niet waarvoor ik had gesolliciteerd. Ik besloot het maar te laten. Misschien is het gewoon om mij in te laten werken.

Om 6 uur drukte ik mijn computer uit en nam de lift naar beneden. Toen ik net op het knopje wilde drukken kwam Adam aanrennen. Tevreden zuchtte hij toen hij de lift instapte. Pas toen merkte hij mij op.
"Goeden avond Amal." Zei hij op een zakelijke toon. Doch werk ik overvallen door deze onverwachte vorm van beleefdheid. "Hoe beviel je eerste werkdag? Ik hoop dat je niet alleen aan het kletsten was." Tuurlijk verpest het maar weer. Dacht ik. In gedachten met mijn ogen rollend.