Destino

6

Perspectief Adam.

Ze is knap. Dat kan ik niet ontkennen. Die ogen doen me echt wat. Maar no way dat ik voor haar ga vallen. Ben je gek! Ze is waarschijnlijk precies als elk ander meisje. Te makkelijk dus.

Ik liep de gang op naar de ruimte waar de bureau's van de dames staan. Daar deelde ik papieren en documenten uit die ik die morgen met de post had ontvangen. Toen ik bij Amal's bureau kwam legde ik een voor een, zachtjes, de mappen op haar tafel. Ik probeerde haar in haar gezicht aan te kijken maar ze gunde me geen blik en bleef haar ogen richten op het beeldscherm. "Dan niet arrogant kind." Dacht ik bij mezelf en gooide de laatste map met een klap op haar bureau.

Amal

Ik zuchtte opgelucht toen hij de hoek om verdween naar zijn kantoor. Ik voelde zijn ogen gewoon branden. Ondanks dat ik hem een knappe verschijning vind ga ik hem dat echt niet laten merken. Die man is zo vol van zichzelf. Ik kan dat echt niet hebben. Hij heeft tot nu toe nog geen lovend woord tegen gesproken. Ik was hier om te werken niet om me bezig te houden met mijn arrogante baas. Ik zag dat Laila me vragend aankeek dus ik glimlachte geruststellend naar haar en richte me weer op mijn werk. Adam kwam die dag nog een enkele keer binnen om taken uit te delen. Maar ik schonk daar geen aandacht aan. En focuste op mijn werk zodat ik naar huis kon. Ik was super moe.

Adam
De volgende ochtend

Ik deed de deur van mijn kantoor open en mijn blik viel meteen op de stapel papierwerk. Yeah right. Heerlijk begin van de ochtend. Chagrijnig nam ik plaats achter mijn bureau en begon telefoontjes te plegen. Na 3uur aan een stuk door te hebben gewerkt klopte Sara aan om te gaan lunchen. Ik sloot het kantoor af en liep achter haar aan. We kwamen langs de bureau's van Amal, Bahia en Laila. Ik zag dat Amal en Bahia nog aan het werken waren. "Dames, hoezeer ik jullie toewijding ook  bewonder..." Zei ik droog.
"...het is 12:00 dus jullie hebben pauze." Bahia stond meteen op en liep naar de kantine. Amal schreef nog wat op en stond op om mijn nichtje te begroeten. "Waar ga je eten?" Vroeg mijn nichtje aan haar. Ze antwoordde dat ze het niet wist en ging kijken waar Bahia en Laila waren. "Ga met ons mee!" Stelde ze voor. Ik schrok op en gaf mijn nichtje (sara) een dodelijke blik. Ze negeerde die en lachte vrolijk naar me. Tis niet alsof ik niet wil dat ze meegaat. Maar meisjes geven altijd problemen. En ik kan niet riskeren dat ik haar ga mogen ook nog.
Amal bedankte Sara zachtjes en sloeg haar aanbod af. Ik zuchtte opgelucht en ik zag Amal beledigd naar me kijken. Wie houd ik voor de gek. Ik zou best haar graag mee willen hebben.

Toen ik even later weer op mijn kantoor aan het werk was kwam Sara weer binnen en vroeg of ik al iemand had om mee te nemen naar het diner.
"Ook dat nog. Alsof ik niet al genoeg aan mijn hoofd heb." Sara giechelde zachtjes. "Ik vind wel iemand." Zei ik. "Ga maar terug aan het werk zied."

"Jij gaat met me mee naar het diner. Zorg dat je er goed uit ziet. Ik haal je om precies half 7 op." Toen ik dat gezegd had draaide ik me om en liep terug naar mijn kantoor. Ik hoorde Amal's hakken achter me tikken.
"Sorry!? Ik ga helemaal niet mee naar een of ander diner! Ik werk hier net pas. Neem Bahia of Laila maar mee. "
Ondertussen liep ik de lege gang in met Amal achter me aan.
"Volgensmij ben ik nog altijd je baas dus ik verwacht dat je doet wat er van je wordt gevraagd." Zei ik droog. Nog altijd zonder me om te draaien. Ze haalde me in en ging voor me staan.
"Met alle respect maar ik doe precies wat er van me word gevraagd. Ik ben hier aangenomen als Juridisch adviseur en dat is precies wat ik doe. Als je een of ander armsieraad nodig hebt heb je aan mij de verkeerde. Vraag je vriendin maar mee ofzo."
Ze begon nu echt op mijn zenuwen te werken. Dreigend liep ik op haar af terwijl ze stappen richting de muur deed totdat ze er met haar rug tegenaan botste. Ik ging dichtbij haar staan. Zo dichtbij dat ik haar bloemige parfum kon ruiken. "Jij gaat met me mee. Ik heb jou hiervoor uitgekozen dus je gaat. Alle anderen zouden een moord plegen om in jou plek te mogen gaan. Voor jou 6 anderen. Dus zeg het maar...."
Ik zag dat ze zich ongemakkelijk voelde en me niet aan durfde te kijken. Waarschijnlijk omdat ik zo dichtbij haar stond. Maar mijn doel was dan ook om haar te intimideren. Dat is dus gelukt. Met mijn wijsvinger tilde ik haar kin op zodat ze me wel aan moest kijken. "Je bent wel heel erg vol van jezelf he." Sneerde ze.
"Maar tis al goed. Ik ga mee." Ik glimlachte triomfantelijk. "Maar als het me niet bevalt ben ik meteen weg." Zei ze. En ze liep langs me heen terug naar haar bureau.