Destino

7

Perspectief Amal

Ik had er aan de ene kant helemaal geen zin in, maar aan de andere kant ook weer wel. Ik was best benieuwd hoe Adam zich zou gedragen tegenover mij in het bijzijn van onbekenden. Misschien schuilt er achter dat gevoelloze gedrag van hem toch een klein hartje.
"De kans is klein."
Zeg ik sarcastisch in mezelf en ging verder waar ik mee bezig was. Ik maakte mezelf verder klaar en even later liep ik mokkend naar beneden. "Waarom moest ik per se mee. Wat een gezeik. Hierover stond niks in mijn contract."
Papa stak zijn hoofd om de deur van de keuken en keek me geamuseerd aan.
"Hij maakt je wel boos he." Zegt hij glimlachend.
"Papa zit je me nou uit te lachen!?" Vraag ik quasi beledigd.
"Kom op zine inou. Je ziet er prachtig uit. Ga nou maar, en geniet op z'n minst van het eten. Misschien gaat hij wat aardiger doen als je hem hierbij helpt."
Ik zuchtte diep en gaf hem een knuffel. "God sta me bij."
Ik rende snel nog naar boven omdat ik mijn telefoon was vergeten. Vanuit mijn kamer hoorde ik hoe papa vrolijk de deur voor Adam opendeed, en hoe ze gezellig aan het kletsen waren. Eenmaal beneden mompelde ik een kort "Salaam" tegen Adam en bukte me om de sluiting van mijn schoenen dicht te maken. Hij stond me als een idioot enkele seconden aan te staren, met een blik die ik niet kon plaatsen. Ik voelde me ongemakkelijk, maar hij herpakte zichzelf al snel en zijn bekende uitdrukking stond alweer op zijn gezicht. Ik kuste mijn vader op zijn voorhoofd en zei hem gedag. Daarna liep ik zonder wat te zeggen langs Adam heen naar buiten.

Perspectief Adam

"Is ze altijd zo chagrijnig?" Vraag ik lachend aan haar vader.
Hij lachte en zei dat ze zo haar dagen had en ze zich wel vrolijker zou gedragen als ze me beter leerde kennen. "Ze komt niet vaak het huis uit weetje. Ze heeft het nog steeds erg moeilijk met het overlijden van haar moeder."
Ik schrok van zijn woorden. En een golf van medelijden overviel me.
"Sorry dat wist ik niet." Zei ik oprecht. Haar vader schonk me een glimlach en sloeg een arm om me heen. "Het geeft niet mijn zoon. Allah heeft het zo gewild. Ga nu maar en probeer het vooral leuk te hebben. Neem maar van mij aan dat zulke diners verschrikkelijk saai zijn." Als er iemand is die dat kon weten dan was hij het wel. Ik heb heel veel respect voor die man. Los van het feit dat hij heel grappig en aardig is, is hij heel ver gekomen met zijn bedrijf. Iedereen kijkt naar hem op. Zo ik ook.

"Een goede avond. U bent vast de heer van Veen." Groette ik hem op een zakelijke toon. Hij beantwoorde mijn handdruk stevig en sprak heel luid. "Een goede avond zal het zeker worden in het gezelschap van zo'n knappe jongedame. En noem me maar Peter anders voel ik me zo oud." Zei hij. Hij bekeek Amal van top tot teen en glimlachte breed. Wat viel er nou te zien aan Amal ? Vroeg ik mezelf af. Ze was gewoon netjes gekleed hoor. Ik nam haar zelf in me op en kwam tot de conclusie dat ze er heel goed uitzag.
"Je bent ook oud mis n shitan." Hoorde ik Amal zachtjes mompelen. Alleen ik hoorde wat ze zei en ik kon maar met moeite mijn lach inhouden. Hij was niet alleen gekomen. Zijn vrouw stond stijf van de botox en zag er heel lelijk uit voor een vrouw van maar 50. Ze sprak expres met een hoge bekakte stem en keek ons arrogant aan. Ze stelde zich voor als "Barbara". Ik snap niet hoe ze zo toe kan kijken terwijl haar man open en bloot stond te flirtten met Amal.

Peter was een typische Hollandse man van rond de 50 jaar. Hij sprak alles uit dat er op zijn hart lag, en alles dat in zijn hoofd opkwam. Zijn indiscretie zorgde meerdere malen voor ongemakkelijke momenten tijdens het eten. Ik merkte aan Amal dat ze zich niet op haar gemak voelde. Al vanaf het begin van de avond was hij haar constant aan het complimenteren. Dat zouden vele meisjes wel leuk vinden maar niet als het, net als in dit geval, kwam van een oudere man.

Peter en ik waren druk ik gesprek over zaken die het partnerschap aangaan als hij ineens vraagt:
" Dus zijn jullie samen?" Hij kijkt Amal en mij doordringend aan. Amal was geschrokken door zijn onverwachte vraag. Ze zat al de hele avond stilletjes op haar stoel en zei geen woord. Af en toe glimlachte ze naar Barbara die maar door bleef zeuren over haar "ohw zo zware" leventje.
"Ja!" Zei ik voordat ze zelf kon antwoorden. Geschrokken keek ze me aan. "Heb ik iets gemist." Fluisterde ze hatelijk naar mij. "Wees nou maar blij dat ik je help. Tenzij je zijn aandacht zo leuk vind. En waan je geen ideeën wij worden nooit een stel." Beledigd keek ze me enkele seconden aan. "Alsof ik zo graag vast wil zitten aan een egoïst als jij." Siste ze terug. Mijn actie had wel gewerkt. Peter gaf haar geen onnodige complimenten meer en sprak haar respectvoller aan.
Inmiddels was het dessert geserveerd en de vrouw van Peter bleef maar doorzeuren over haar leven. Over hoe zwaar ze het wel niet heeft. Toen begon ze over haar moeder, en ik zag meteen dat Amal's houding veranderde
"En ze blijft maar zeuren en zeuren of ik vaker langs wil komen bij haar, maar ze moet toch snappen dat ik ook een druk leven heb en dat ik helemaal geen tijd voor haar heb." Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Amal ze zag er verdrietig uit. Medelijden overviel me en ik had echt met Amal te doen. "Volgensmij heeft U het toch over dezelfde vrouw die U heeft opgevoed en U 9 maanden lang heeft gedragen. Ik zou maar het beste halen uit de tijd dat ze er nog is. Sommige zouden een moord plegen om hun moeder nog 1 keer te kunnen zien." Ze had ondertussen tranen in haar ogen die ze met alle moeite probeerde binnen te houden.
"Excuseer me ik moet even naar het toilet." Zei ze en verliet de tafel.
"Heb ik iets verkeerds gezegd?!" Vroeg Barbara terwijl ze verontwaardigd van mij naar haar man keek. Zelfs hij schudde afkeurend zijn hoofd.

10 minuten later wilde ik net opstaan om te gaan kijken waar Amal bleef, maar ze kwam al aanlopen. Ze had geen tranen meer maar haar ogen spraken boekdelen. Ik legde mijn hand op haar been als teken van medeleven. Amal keek verbaast op naar me en ik glimlachte naar haar. Toen besefte ik dat het me inderdaad wat deed als zij verdrietig was. Ik schrok van die realisatie en trok even later mijn hand terug.