Καλωσόρισες στην Πραγματικότητα

Κοινωνία

Λοιπόν. Προσπάθησε να φανταστείς τον ιδανικό εαυτό σου. Έναν εαυτό εξιδανικευμένο, απαλλαγμένο από ελαττώματα, λάθη, παρορμητισμό και ξεσπάσματα. Έναν εαυτό ρυθμισμένο με ακρίβεια, σαν ρολόι ή σαν ένα κομπιουτεράκι το οποίο προσφέρει τις υπηρεσίες του γρήγορα, αποτελεσματικά και με σιγουριά. Τώρα φαντάσου μία κοινωνία ιδανική. Δίχως φτώχεια, δίχως δουλεία, δίχως εκμετάλλευση, δίχως πείνα. Μπορείς;

Αν δε μπορείς, μην ανησυχείς. Δε φταις εσύ. Η έκθεση σου στην τρέχουσα τοξική κοινωνία έχει επηρεάσει την εικόνα σου γι' αυτήν. Δε μπορείς να διανοηθείς τη ζωή αλλιώς. Δεν πονάς, όμως; Δε νιώθεις το δίκαιο να σε πνιγεί;

Ίσως να νιώθεις σε κάτι τέτοιες περιστάσεις το αίμα σου να βράζει. Ίσως να νιώθεις ότι η βαθιά και μόνο επιθυμία θα σου δώσει τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο.

Και μετά, φυσικά, γειώνεσαι. Κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς πόσο μικρός και αδύναμος είσαι, πόσο άχρηστος για την πορεία αυτής της γης.

Η πραγματικότητα σε πλακώνει και εγκαταλείπεις μονομιάς όνειρα περί αλλαγής κόσμου και επίτευξη της απόλυτης ευτυχίας.

Φυσικά, αμφιβάλεις για την ύπαρξή της.

Ευτυχία.

Ευτυχία.

Ευτυχία.

Ευτυχία.

Σαν διαφήμιση στην οθόνη ακούγεται. Σε προκαλεί να δώσεις χρήματα για να την αποκτήσεις. Σε όλη σου τη ζωή αυτό κάνεις.

Πουλάς, αγοράζεις, συναλλάσεις, ανταλλάσεις, εκβιάζεις.

Και φυσικά, εξαπατάς.

Κοινό, φυσιολογικό, ανήθικο, καθημερινό φαινόμενο.

Πρωτεργάτης της άρρωστης μας κοινωνίας.

Και υπάρχει παντού γύρω μας. Όλοι το βλέπουμε, το ακούμε, το βιώνουμε και πνιγόμαστε από αυτό και εκείνο ποτέ δεν καταρρέει. Επειδή είναι τόσο προσεγμένα σχεδιασμένο, τόσο ύπουλα εφαρμοσμένο, που εμείς οι κοινοί θνητοί, εμείς που δεν έχουμε τα χρήματα ώστε γίνουμε μέρος του, δεν το αντιλαμβανόμαστε ως τρέχον γεγονός αλλά ως μακρινό, άσχημο όνειρο.

Και δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε ότι το βιώνουμε καθημερινά.

Οι περισσότεροι από εμάς κρυφά ονειρευόμαστε ότι θα τα αλλάξουμε όλα. Βαθιές επιθυμίες. Πεισμώνουμε και το μυαλό μας κολλάει. Σύνδρομο του ήρωα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να φέρουμε τη μεγάλη αλλαγή. Μία επανάσταση.
Κι ας μη ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε. Είμαστε νέοι, ειλικρινείς και βαθύτατα παθιασμένοι. Δεν μετράει;
Είμαστε επίσης μικροί, άπειροι και ασήμαντοι. Κι αυτό μετράει. Είναι αυτό που μας καθιστά ισχυρούς και ανίσχυρους ταυτόχρονα. Υποπτους και συνάμα ανάξιους υποψίας. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Μπορούμε και δεν μπορούμε την ίδια ακριβώς στιγμή. Επιθυμούμε να γκρεμίσουμε την τοξική κοινωνία σαν πύργο από τραπουλόχαρτα. Επειδή τρέφουμε οργή. Από την αδυναμία εύρεσης της ευτυχίας. Μας ποτίζουν μιζέρια. Και είμαστε ακόμα πολύ νέοι. Πολύ νέοι για να καιγόμαστε μέσα στην ίδια μας τη φλόγα. Καιγόμαστε. Ετσι φουντώνει η οργή μας. Κι έτσι εσείς κινδυνεύετε πιο πολύ από εμάς. Κινδυνεύετε από ένα πλήθος παιδιών. Ενα πλήθος ανθρώπων που αρνείται να γίνει τοξικό. Αρνείται να πατήσει πάνω σε ηθικούς φραγμούς και ιδεολογίες. Ηθική ονομάζεται. Δεν το ξέρετε;

Κινδυνεύετε. Επειδή όσο καιγόμαστε, τόσο πεισμώνουμε. Και η φλόγα μας καίει τόσο παθιασμένα που όταν σας καταπιεί εσείς δε θα το καταλάβετε. Φταίει η τοξικότητα, βλέπετε.