J-hope'pov
တသက္မွာတစ္ခါမွမခံစားဖူးတဲ႔ ခ်ိဳျမိန္မႈၾကည္နူး မႈတို႔ကို ဒီႏႈတ္ခမ္းထက္ကေနထိကပ္ေတာ့မဲ႔ အနမ္းတပြင့္နဲ႔တံဆိပ္ရိုက္ျပီးခံစားခြင့္ေလးရ. .
** ahh **
ရင္ဘက္ထဲကေအာင့္လိုက္တာ
ငါ. . .ငါ. .ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနမိတာလဲ
'' waeyaw? ဘာ. . .ဘာျဖစ္လို႔လဲHobie
ဘာျဖစ္လို႔တြန္းလိုက္တာလဲ ''
ေတာင္းပန္ပါတယ္ Taehyung
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္
'' Yahh Hobie . . . .''
မေခၚပါနဲ႔ ေျပးထြက္လာမိတဲ႔ငါ့ေျခလွန္းေတြ
မရပ္တန္႔မိေအာင္ အခုခ်ိန္. . .အခုခ်ိန္မွာနင့္ကို
ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူး. . .
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္
ဘာျဖစ္လို႔သတိလက္လြတ္ေနမိတာလဲ
ေတာင္းပန္ပါတယ္ Taehyung
ငါက ေမြးရာပါနွလံုးေရာဂါသည္ဆိုတာသိရင္
ငါက ေရာဂါသည္ဆိုတာသိရင္ နင္ငါ့ကိုရြံသြားမွာ
နင္က ငါ့ကိုို. . .ပစ္သြားမွာကိုေၾကာက္တယ္
အခုလဲ ငါတို႔ကဘာမမွမျဖစ္ခဲ့ပဲေလ
ဒါေပမဲ႔နင့္မ်က္ဝန္းထဲကစကားေလးကိုေတာ့
ငါလ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ပါရေစ. . .
တခန ရူးမိုက္မိတာလို႔ေတြးျပီးေရွ႕ဆက္မတိုး
ၾကရေအာင္ ငါေရွာင္ထြက္ေျပးပါရေစ. . .
'' Hobie ''
ေတာင္းပန္ပါတယ္ လိုက္မလာပါနဲ႔
နင္ေနာင္တရလိမ့္မယ္
'' Yahh Hobie ''
'' လႊတ္ ငါ့ကို ''
'' wae? ''
နားမလည္နိုင္တဲ႔အၾကည့္ေတြေနာက္မွာ
ျဖစ္ေပၚလာမဲ႔အၾကည့္ေတြကို ငါမခံႏိုင္မွာေၾကာက္လို႔ စကားမေျပာပါနဲ႔ေနာ္
'' ဘာလို႔ထြက္ေျပးသြားတာလဲ
ေစာနက ကိစၥေၾကာင့္လား ''
'' ေတာင္းပန္ပါတယ္ ''
'' hum?
ဘာ. . .ဘာကိုလဲ ''
'' နင္လိုခ်င္ေနတာမွတ္လား
ငါ့ဆီက ေတာင္းပန္စကားကို
အဲ႔ေၾကာင့္ ငါေတာငး္ပန္ပါတယ္
ငါတို႔ဒီမွာပဲရပ္ရေအာင္
သြားခြင့္ျပဳပါ ''
'' Yah မသြားပါနဲ႔ ေနပါဦး. . . .
ဒီမွာနင္ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ ''
ကြ်န္မေျပးမထြက္မိေအာင္
ပုခံုးနွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔အေသခ်ဳပ္ ကိုင္ျပီး သူ႔မ်က္လံုးကိုတည့္တည့္
ၾကည့္ေစတယ္
