"Rain, Rain, Go away come again another day. Little children's wants to play. Rain, Rain, Go away."
My mom, always sang that song.
When I play with my cousins and childhood friends.
My friends, sang that song too. Sumasabay sila kapag kumakanta si mommy. Tuwang-tuwa sila habang kumakanta. Even my cousins, kinakanta din nila 'yan noon.
Sa t'wing kumakanta sila n'yan, Hindi ako sumasabay. Never ko din 'yang kinanta. I don't know why but I do love rain ever since.
Sa t'wing umuulan, lagi akong pumupunta sa tapat ng bintana at ilalabas ko ang kamay ko.
Natutuwa ako sa bawat pagpatak ng Ulan sa kamay ko. Masaya ako, sobra.
Minsan nga, pumupunta ako sa garden namin at pinapanood ang Ulan na bumabagsak sa damuhan at halamanan. Ang ganda tignan. Nakakamangha.
Gusto ko maglaro sa Ulan pero hindi ako pinapayagan in mommy. Kapag ganun, umiiyak ako. Pumupunta ako sa kwarto ko. Tumitingin ako sa bintana habang umuulan.
Nakakainis! Si daddy, lagi kaming naglalaro sa ulan dati. Kaso...
... wala na siya eh.
Pero kahit ganoon, rain always makes me happy.
But sadly, dadating pala sa point na magiging hate ko ito...
***
YOU ARE READING
Rain
Teen Fiction"Other hates Rain. Me, I love Rain. I enjoy seeing water falls from the dark cloud. I used to play raindrops with my hand. It makes me happy. Rain, I do really love rain. When I'm crying and full of loneliness, I always go out and it will rain. For...
