Αυτοκρατορία της Ρωσίας, περίοδος Τσάρου Νικολάου Α' των Ρομανόφ 1835.
Η Ναταλία Αντρέεβνα Κοβαλέφσκαγια, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, επισκέπτεται το παλάτι του Τσάρου με σκοπό μια δεξίωση. Ενώ η ίδια καταφέρνει να γίνει αρεστή σε όλους, ένας...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Τα αστέρια έλαμπαν σαν χρυσαφένια νομίσματα πάνω από το αρχοντικό. Ήθελα να απολαύσω αυτήν την όμορφη νύχτα συντροφιά με το αγαπημένο μου βιβλίο στη βεράντα. Δεν θα γινόταν έτσι όμως. Αντί να κοιτάζω τον ουρανό βρισκόμουν εγκλωβισμένη σε ένα σαλόνι μιλώντας για τα πιο ανούσια θέματα που μπορούσε άνθρωπος να συζητήσει. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και φαντάστηκα την στοργική αγκαλιά του Μίσα.
«Ναταλί, που ταξιδεύεις;» η ερώτηση της γιαγιάς μου με έκανε να βρεθώ και πάλι στην πραγματικότητα.
«Σκεφτόμουν πως χρειάζομαι λίγη επανάληψη για το μάθημα πιάνου αύριο» χαμογέλασα αθώα. Ήξερα ότι μετά από αυτό θα με άφηνε να φύγω.
«Πήγαινε τότε» με προέτρεψε «θα μιλήσουμε το πρωί για τα υφάσματα». Μου υπενθύμισε τη συζήτηση που είχαμε. Την καληνύχτισα και έφυγα σίφουνας για το υπνοδωμάτιο μου ανεβαίνοντας τα σκαλιά δύο δύο -μια τελείως άκομψη κίνηση για μια πριγκίπισσα- για να βρεθώ όσο το δυνατόν πιο σύντομα στο μέρος που έπρεπε να είμαι εδώ και είκοσι λεπτά. Έτρεξα κυριολεκτικά σηκώνοντας το φόρεμα μου που εμπόδιζε τις κινήσεις μου. Άνοιξα την πόρτα της ντουλάπας, έκανα στην άκρη τα ρούχα μου και σε μερικά βήματα βρέθηκα στο μοναδικό δωμάτιο στο σπίτι που είχε να πατήσει άνθρωπος πάνω από δέκα χρόνια. Μέχρι τώρα.
Και ήταν εκεί! Κοιτούσε από το παράθυρο χωρίς να έχει αντιληφθεί την παρουσία μου. Είχε τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του και είχε γείρει στον τοίχο.
«Συγνώμη που άργησα» απολογήθηκα και γύρισε το σώμα του προς το μέρος μου. Χαμογέλασε και με πλησίασε με δυο δρασκελιές. Το δεξί του χέρι χάιδεψε το μάγουλο μου κι εγώ έκλεισα τα μάτια μου για να ευχαριστηθώ το άγγιγμα του.
«Μου φτάνει που ήρθες» άκουσα την βραχνή φωνή του. Σφράγισε τα χείλη μου με ένα φιλί γεμάτο πόθο. Έβαλε τα χέρια του στη μέση μου και με έφερε ακόμα πιο κοντά του. Έβγαλα τα λευκά μου γάντια που ήταν ένα ακόμη εμπόδιο στην επαφή μας για να νιώθω το δέρμα του. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ευτυχία, αυτό που ξέρω είναι πως πλημμυρίζω από αγάπη για αυτόν τον άνδρα.
