Destinesia

Chapter 08

Aga

A lot of people were shocked upon seeing me walking down the hall inside the departure area of NAIA.

Aba, sino ba naman kasi ang hindi magugulat kapag nakakita sila ng gwapo sa oras na 'to?

Kidding aside, kaagad na hinanap ng mga mata ko ang dalawang babaeng kanina pa ako tinatalakan sa telepono. Asan na ba ang mga iyon?

They're nowhere kaya naisipan ko munang umupo sa isa sa mga upuan sa waiting area, sabi nila, kanina pa daw sila naghihintay dito but there's no trace of the both of them.

Akmang kukunin ko na ang cellphone ko mula sa bulsa ng pantalon ko nang may mag-salita mula sa likuran ko, napalingon naman ako at literal na napangiti upon seeing the people I'm looking for.

"Three hours. Three hours kaming naghintay, we've been calling and texting you all over again tapos ngayon ka lang? Anong petsa na?" a girl said, nakataas ang kilay nito while crossing her arms around her chest.

I was about to answer nang magsalita rin katabi niya "People are looking at us like were complete idiots because we've been sitting here for the past three hours! Sumasakit na nga ang mga pwet namin!" dagdag pa ng isa habang nakanguso.

I grinned. Hindi pa rin talaga sila nagbabago, "Sino ba kasi ang nagsabi na umupo kayo habang hinihintay niyo ako?" I asked them in a teasing voice at mas lalong lumapad ang ngiti sa labi ko nang sabay nila akong inirapan. Magkapatid nga talaga.

"You know what, Cae? This is a mistake. Tara na nga at kumuha tayo ng ticket pabalik sa New York, 'di naman pala tayo welcome dito." Ara said at nauna nang tumalikod sa gawi ko, her sister followed kaya natawa naman ako nang mahina dahil 'dun.

"Look girls, I'm sorry. I've been pretty busy today kaya't hindi ko man lang napansin ang mga text at tawag niyyo. I'm sorry, okay?" pag-hinging paumanhin ko habang naglalakad kasunod sa likod nilang dalawa.

Totoo naman kasi, habang nasa amusement park kami kanina, hindi mabitawan ni Lea ang kamay ko kaya wala akong oras na icheck ang cellphone ko. Pogi points din kaya iyon, ano! Imagine, galit sa'kin 'yon pero daig pa si Ada kung makakapit sa'kin kanina.

Sineryoso talaga niya ang sinabi ko na magpanggap kami na okay kami. Mabuti nga 'yon.

"Okay, appology accepted." Ara said, and again, they both turned around in chorus to face me, sabi na nga ba at bibigay din sila. I looked at Cae, waiting for her to reply ngunit hanggang ngayon, nakasimangot pa rin siya.

"I'll forgive you Dad basta, bumawi ka sa amin. Bring Ate and I to the mall, shopping galore po tayo." wika nito at ngumisi pa. Spoiled na bata, malulugi naman ako sa kanilang dalawa, tsk.

Napakamot na lang ako sa batok ko, ano pa nga ba ang magagawa ko? "Oo na po, mga mahal na prinsesa!" I sighed in defeat while saying those words. Nag-apir naman silang dalawa at sabay na tumawa.

"Yes! So Dad, ano, uwi na po tayo?" tanong ni Cae. Tumango na lang ako at kinuha na ang mga bagahe nila, 'tig dalawang maleta sila.

December na kasi, semestral break nila 'dun sa NYC kaya naisipan daw nila na umuwi rito sa Pinas to spend their Christmas here with me.

The truth is, sa New York talaga kami nakatira. Kaya lang naman ako nandito sa Pinas for business matters, medyo nagkaproblema kasi sa branch ng isang kompanya namin dito kaya kinailangan kong umuwi.

Besides, may kailangan akong ayusin, other than business, that's the agenda I came here for.

"Dad, can we eat dinner outside?" Ara asked while we're making our way towards the parking lot.

"Ipagluluto ko na lang kayo." I answered, they both stopped walking and looked at me in disbelief.

Bakit ba?

"Seriously, Dad? Ayaw ko pong ma food poison, ulit." sambit ni Cae, I chuckled. Oo nga pala, the last time I cooked for them, sumakit ang mga tiyan nila and they can't stop vommiting.

Dinala ko sila sa hospital at doon namin napagtanto na food poison daw sila, ewan ko ba kung pano sila na food poison. Hindi naman expire ang mga ingredients na ginamit ko sa pagluluto ng Pasta.

"You girls still remember that? Ang tagal na kaya 'nun, noong July pa iyon, December na po. I can cook better now." presinta ko but still, they both shrugged their heads.

I was just kidding. Of course, kakain na lang kami sa labas, kahit ako nga na trauma na ata sa nangyari sa kanila noon.

"Kung alam lang namin na ipagluluto mo pala kami, eh sana 'di na kami umuwi ng Pinas!" Cae exclaimed. Ayaw na talaga nila.

"Sabi ko nga, kakain na lang tayo sa resto." I can't risk my daughters' life by cooking for them, kapag may nangyaring masama sa dalawang ito, lagot ako sa Nanay nila!

Tuluyan na kaming nakarating sa pwesto ng sasakyan ko, nilagay ko ang mga bagahe nila sa compartment at pumasok na sa driver's seat. Si Ara ang nakaupo sa tabi ko habang si Cae naman ang nasa likod.

Pinaandar ko na ang sasakyan at sinimulan nang magmaneho, inulan naman ako ng mga tanong habang nasa byahe ng dalawang 'to.

"So Dad, did you and Mommy met already? You know, masyadong maliit ang Pilipinas para 'di kayo magkita." Cae asked, nasa interrogation na naman ako, tsk.

"Yup, sa totoo nga magkasama kami kanina." I replied plainly and shocked is written all over their faces upon hearing it.

"Talaga Dad? Si Ada, kasama niyo rin?" tanong naman ni Ara, nakatoun pa ang attensyon nilang dalawa sa'kin while waiting for an answer.

I nodded. They both gasped. Makapag-react, wagas. Ang OA naman ng dalawang 'to, naimpluwensiyahan na ata ng kapatid ko.

"Ano pong itsura niya ngayon?" she asked again.

'Di ba Lea and I separated six years ago? Sa kanya napunta si Ada habang nasa pangangalaga ko naman ang dalawang ito. We have zero communications, I know mahirap sa part nina Ara and Cae but what can I do? Iyon ang gusto ni Lea so I hereby followed and respected her decision.

"She looks like your Mom. Basta, you'll meet her soon. Same with your Mom. " I answered, I know they've been longing to meet their Mom since then. They missed her, they missed Ada.

"Are you and Mommy in good terms na po ba?" tanong naman ni Cae. I shrugged.

Hindi ko nga rin alam kung okay na ba kami. I understand Lea, mahirap magpatawad so I'll wait for her no matter what..

"I don't know, basta kanina, nag-bonding kaming tatlo nina Ada and I can say na halos hindi na niya binitawan ang kamay ko." pagkukwento ko.

"Grabe, hindi niyo man lang kami sinama?!" Cae exclaimed, making me laugh a little. Sabi na nga ba at ito ang magiging reaksyon nila kapag nalaman nilang lumabas kami ng Mommy nila at ni Ada.

"Wala naman kayo dito at isa pa, we can do it again next time." saad ko kaya napatango naman sila.

"Sabagay.. I can't wait to see Mommy and Ada!" Ara chirped, sinamahan pa siya ni Cae kaya halos masira ang eardrums ko sa pagtitili nilang dalawa dito sa loob ng sasakyan.

Teenagers nowadays nga naman, tsk.

After a few, sa wakas at nakarating na rin kami sa restaurant 'di kalayuan sa condo unit ko. I parked the car at sabay-sabay kaming bumaba.

"Whew! Pinoy Island! Do they served Adobo here, Dad?" Ara asked happily, I nodded in respone.

"All kinds of pinoy foods are here." wika ko, it's been awhile, matagal-tagal na rin silang hindi nakakain ng pinoy foods. Dun kasi sa NYC, puro lang sila pasta, cereals, o 'di kaya mga gulay.

Six years rin silang hindi nakauwi dito sa Pinas so I bet, talagang namiss nila ang kultura rito.

* * * * * *
Note: Yassi Pressman as Ara and Janella Salvador as Cae.

+ Kaye-lea (Caeleah) so basically, Cae is pronounced as Kaye if you're wondering :))