Destinesia

Last Chapter

Lea

Mas hinigpitan ko ang pagkahawak ng mga kamay namin as I slowly caressed his cheeks, my hands are full of blood coming from Aga pero 'di ko iyon tinuunan ng pansin. Aga's my first priority by now and I can't stand to see him in this situation, almost lifeless because of me.

"Babes, sabi ng huwag kang pumikit eh! Labanan mo ang antok mo, I'll be right here beside you just don't sleep." giit ko as my visions became more blurry because of my tears flowing non stop.

"Ina.. ntok na nga kasi tala.. ga ako pero da.. hil sina.. bi mo, 'di ako matu.. tulog." he answered making me cry more. This is all my fault! Kasalan ko 'to eh! Dapat, ako na lang ang natamaan at hindi siya!

I looked around me and the whole room is now filled with police officers, I can see Krystel lying at the floor 'di kalayuan sa direksyon namin, she was shot at ngayon, iniinda niya ang sakit dulot nito. She can't die! Pag babayaran niya pa ang mga kasalanan niya, she needs to rot in jail!

Binalik ko ang tingin ko kay Aga, who's still trying to keep his eyes open. Ngumiti siya sa'kin, a warm one.

"Babes, inaan.. tok na talaga ako." wika niya, from my peripheral vision, I can see the medic rushing towards our direction. Thank goodness, they're here!

"Are you that sleepy?" tanong ko while wiping my tears away, tumango naman siya bilang sagot.

I smiled at him, "Then sleep...just promise me that you'll wake up later, okay? Marami pa tayong gagawin so please promise me that you'll fight for your life, babes." bilin ko while biting my lower lip, preventing myself to cry even more.

Aga nodded again at kahit hinang-hina na siya, nagawa niya mag-thumbs up sa'kin.

"Promise.." sagot niya as he closed his eyes and at the same time, the medics came to our direction at pinagtulungan nilang buhatin si Aga sa stretcher. Someone assisted me to stand up kaya tumayo na rin ako at sumunod sa kanila sa loob ng ambulansya.

Another set of trials starts, here.

-

Tulala lang ako habang nakatingin sa kawalan, I'm sitting at the chairs provided outside the OR kung saan dinala si Aga ngayon. He's under operation, kailangan nilang tanggalin ang bala mula sa tiyan niya and I know how dangerous it is lalo't na maraming dugo na ang nawala sa kanya.

I can't forgive myself kapag may nangyaring masama sa kanya. I can't.

"Mommy.." agad akong napa-angat ng tingin when someone called me, my daughters are standing in front of me and as if on a cue, kaagad namang tumulo ang mga luha ko.

The three of them hugged me at kahit papaano, napagaan ng yakap nila ang loob ko. That's all that I need right now.

"Ma, malakas si Daddy! Asus, bala lang iyan Ma, superhero kaya ang Daddy namin so I'm pretty sure he can survive!" Ara exclaimed.

Yeah, he's a superhero. Handa siyang isakripisyo ang buhay niya para sa taong mahal niya.

"Tama si Ate, Mommy. He's a super Dad, mas takot pa nga ata siya sa'yo Ma kesa sa kamatayan eh! He'll do everything for you, for us kaya lalaban siya! He'll do everything just to stay alive because he loves us!" Cae added.

Kaya nga niya sinangga ang bala kasi mas takot siya na ako ang matamaan 'tas para sa kanya, okay lang kung siya ang matamaan.

"At ikaw naman po, tama na po iyang pag-iyak niyo. Makakasama sa'yo iyan Ma, Dad won't be happy to see you in that situation kaya Mommy, fighting lang! Naglalaban si Dad dun sa loob? Pwes dapat huwag rin tayong paghinaan ng loob at ipaglaban rin natin siya dito sa labas!" Ada said. They know how to comfort me with those words, the three of them are smiling yet they're also crying.

He loves us kaya lalaban siya! Aga will do everything to stay alive, I know him too well!

Agad akong napatayo nang biglang magtakbuhan ang iilang nurse papasok sa OR kung nasaan si Aga ngayon. What the fuck is happening?

"Ma, dito ka lang!" wika ni Ada pero 'di ako nakinig. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko and I'm even sweating.

Sumilip ako sa kwartong iyon and to my horror, ang sakit-sakit makita ang pangyayaring ito. Kung paano buhayin ng mga doktor si Aga. Ba.. bakit?

And the next thing I saw, made me frozen at my spot at tila tumigil ang pag-ikot ng mundo ko, unti-unti akong napaupo sa sahig when I saw one straight line at the monitor kung saan naka-ayon ang buhay ng asawa ko.

-

"Are you sure about this, Lei? Baka kung ano pa ang magawa sa'yo ng baliw na iyon." Vice asked me worriedly for the fifth time.

I took a deep breath at nginitian siya, "Don't worry, she can't harm me. Kaya ko 'to Vice, I can face her." sagot ko as I gave him the assurance na I'll be fine. Tumango naman siya kahit halata sa mukha niyang nag-aalala siya sa'kin.

"Mrs. Muhlach, sampung minuto po ang nakalaan. Pwede na po kayong pumasok." wika ng isang police officer at bahagyang binuksan ang silid kung nasaan si Krystel ngayon.

I nodded as I took a last glance at Vice before finally going inside. Ayaw ko man, I need to face Krystel. She owes me a lot.

Nahahati sa dalawa ang silid na pinasukan ko, Krystel's at the other side and there's a clear glass separating the both of us.

Bumuntong hininga ako ulit bago tuluyang pumasok, I saw her sitting habang nakayuko. Umupo ako sa upuan kaharap ng sa kanya at kaagad naman siyang umangat ng tingin nang mapagtanto niyang nandito na ako.

"Ano, masaya ka na? Nakulong na ako Lea, masaya ka na ba 'dun?" she asked me, hindi ako umimik at pinagmasdan lang siya. Her eyes swollen na tila ba ilang oras rin siyang umiyak.

"Dapat lang sa'yo iyan, buhay ang kinuha mo kaya dapat, pag bayaran mo." I said with my hands trembling, tila nagulat naman siya sa narinig.

"A-no?" she asked, stuttering.

I took a deep breath before saying a word. "You don't deserve to be a Mom, Krystel. Sariling anak mo, pinatay mo." I answered and by that, Krystel burst out crying.

* * * *