Örme artık.
Boyunu aşmış dizdiğin tuğlalar.
Daha ne kadar gizleyebilirsin ki kendini?
Ardını hiç merak etmedin mi gerçekten?
Yaran hâla ne kadar açık ki duvarların demiri kıskandıran?
Bak ben yoruldum. Ardındaki gökkuşağını anlatmaktan da, duvarına ateş kırmızı goncaları yar etmeye çalışmaktan da...
Bir şey söylemiştim hatırlar mısın bilmem.
Bir gün çemberine saklanmaktan vazgeçip,
kaskatı kurallarını perde gibi havalandıracak birileri girecek hayatına.
Belki de girmiştir, bir gün düşecek aklına.
Ama o kişinin ben olmadığım gerçeğine üzülecek kadar bencil değilim.
Sadece bil diye söyledim.
Duvarlar diyorum çocuk.
Duvarlar.
Varlar.
Selcan AYDIN
