Joey; "Het jaar" (Voltooid)

Hoofdstuk 10

Jane

Hij kijkt me aan met zo'n blik die hij altijd in zijn ogen heeft.
Helder, dromerig, perfect.
Hij kijkt naar mijn lippen.
Ik kan niet geloven dat het zo ver is gekomen, na al die tijd.
Onze hoofden komen steeds dichter bij elkaar.
En dan...

Trrring trrring. Shit, ik ben te laat voor school. What the fuck was dat voor droom? Ik droom nóóit dit soort dingen. Sterker nog, ik droom nooit. Ik krimp ineen als ik aan de droom denk. En het ergste; de jongen. Ik wil er niet aan denken, gewoon vergeten. Dan zie ik dat ik ongemerkt mijn telefoon heb gepakt om te kijken of Joey al iets gezegd heeft.

Op het moment dat ik beneden kom is het grote chaos. Iedereen moet ergens heen, en iedereen is te laat. Mooi ben ik niet de enige. Het maakt ook niet uit dat ik een keer te laat ben, want lizsie is bijna altijd te laat. Snel smeer ik een boterham en spring ik op de fiets, de chaos achter me latend.

Iemand heeft me ooit verteld dat dromen voorspellend zijn. Maar meer als voor wat je nodig hebt. Je onderbewustzijn die je problemen op een logische wijze op een rijtje zet. Bijvoorbeeld als je het heel druk hebt dat je dan droomt dat je lang voor het stoplicht staat, terwijl je ergens op tijd moet zijn. Dat zal mijn droom wel zijn. Dan moet ik gewoon nu uit gaan vinden wat mijn onderbewustzijn van mij wil.

"Je bent laat." Lacht Liszie spottend. "Gebeurt jou zo vaak." Zeg ik verward. Was ik weer aan mijn droom aan het denken, terwijl ik me zó had voor genomen dat niet te doen. "Geloof jij dat dromen voorspellend zijn?" Vraag ik aan Liszie, bang voor het antwoord. "Nee... Of ja. Ik weet het niet." Gelukkig. Het was maar een droom, niets om je zorgen over te maken.

Update

Dit hoofdstuk schoot me ineens te binnen, als een inspiratie vlaag. Ik vind hem heel leuk en origineel geworden, en ik ben er best blij mee.

Doeiii