Gülmeyi unutan gözler, kirlenmişlikleri yıkamak için ağladı doyasıya. Hüzün kaldı, yanakları allanan gelin endamlı sevdâya. Eğreti sevdâlara binenler "Gör ki kısmet nereye?" diyerek sürdüler atlarını bilinmez diyarlara. Hüsranlı düğünlere gebe kaldı sevdâ kervanının yolcuları. Câzibeler, duygunun merkezinden maddelere kaydı. Yıldızlar kaydı gökyüzünden, Samanyolu alev aldı. Dönemeçler sakladı terk edilenleri. Geriye bunalımlı kalplerin feryâdı kaldı.
Unutuldu sevgiye esâretin özgürlüğü. Özgürlük adına benliğine kilitlenen tutsaklar sardı dünyayı. Kavuşmayı bilenler bile huzûru bulamamanın acısıyla kıvrandı.
Sevinçler ve mutluluklar paylaşılmadıkça azaldı. Şikâyetler ve sabırsızlıklar tırmandı göklere.
Bunca figan, bunca imdat çığlığı varken, kolay değildi yaşamak. Rüyâlar, istihârelerin özlemiyle yanıp tutuştu. Mahmûr gözler, mahmûr yürekler aynaların puslarında kaybolurken tatlı bir sabah rüzgârını koklayan kim kaldı?
Ağlayan gözler gülmeyi beklerken kadere boyun büküşlerin özlemine düştü insanlığın ruhu. Aşkın, o acı veren hazzı kaybolmaya yüz tutmuşken gelecekten ümitli olmaya çalışmaktan başka çaremiz de kalmadı.
