~There's something about my new neighbour- Harry Styles Greek Fanfic~

Part 14

   Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ένας ενοχλητικά διαπεραστικός ήχος τακουνιών να διασχίζουν τον διάδρομο με γοργό ρυθμό τράβηξε την προσοχή εμένα και της Gemma. Τα κεφάλια μας πετάχτηκαν μεμιάς προς τη πηγή του ήχου. Μία νεαρή γιατρός, η οποία προσπαθούσε να συγκρατήσει στα χέρια της ένα σωρό χαρτιών ενώ ταυτοχρόνως μιλούσε στο κινητό που με το ζόρι προσπαθούσε να ισορροπήσει στον ώμο της, ερχόταν προς το μέρος μας. Έριξα μία γρήγορη ματιά στην Gemma νεύοντας το κεφάλι μου καταφατικά, υποδεικνύοντας  τη πρόθεση μου να πλησιάσω τη γιατρό. Πριν καν προλάβω όμως, η ίδια η γιατρός έκανε μία μικρή χειρονομία με τον δείκτη του χεριού της δείχνοντας προς το μέρος μας για να πλησιάσουμε. Έχοντας φυλάξει το κινητό στην τσέπη της άσπρης της ρόμπας, προσπαθούσε -μάταια βέβαια- να βάλει σε μία σειρά τα χαρτιά που κρατούσε στα χέρια.        Πλησίασα διστακτικά προς το μέρος της, νιώθοντας σαν μικρό παιδί που καλείται στο γραφείο του διευθυντή και ετοιμάζεται να ακούσει φωνές, παρ'όλο που η σκέψη αυτή ήταν τουλάχιστον παρανοϊκή. Από πού και ως πού θα μου έβαζε της φωνές η γιατρός; Κανείς δεν γνώριζε ότι ο λόγος που το βανάκι χτύπησε τον Χάρυ ήταν γιατί ήταν τόσο ταραγμένος από αυτά που είχαν προηγηθεί που δεν κοίταξε πριν διασταυρώσει. Και όμως... Οι τύψεις μου ήταν τόσες πολλές, που έδιναν χώρο σε σκέψεις παράλογες. Όλα φάνταζαν εξωπραγματικά έτσι και αλλιώς. Αυτή τη στιγμή, ακόμα και αν μου έλεγε κάποιος πως δεν είμαι η Ίζη Έβανς αλλά η Miley Cyrus που ετοιμάζεται για μία αποστολή στο διάστημα θα το πίστευα! 

   Η γιατρός, δεν είχε το συνηθισμένο συνοφρυωμένο βλέμμα που έχουν συνήθως οι γιατροί όταν ανακοινώνουν κάτι δυσάρεστο ή σοβαρό, πράγμα που αμέσως με ανακούφισε .Πόσο άσχημα μπορεί να ήταν τα πράγματα; Το πρόσωπο της ήταν ένας λευκός καμβάς, κανένα απολύτως ίχνος συναισθήματος ή ένδειξης για το τι θα ακολουθούσε. Έμεινε για ένα λεπτό να κοιτάει στα μάτια εμένα και την Gemma  προτού πάρει μια βαθιά ανάσα και ξεκινήσει μια αναλυτική εξήγηση για την κατάσταση του Χάρυ. 

 <<Όπως και να έχει, η ζημιά είναι σχετικά μικρή. Στάθηκε πολύ τυχερός. Σε κανένα μήνα υπολογίζουμε πως θα είναι πλήρως καλά αλλά προς το παρόν είναι ακόμα συγχυσμένος. Η κάκωση στο κεφάλι του έχει προκαλέσει μία μικρή απώλεια μνήμης. Θυμάται τα πάντα βέβαια, εκτός από τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας.>> ολοκλήρωσε, τραβώντας γραμμές και συμπληρώνοντας ποιος ξέρει τι στη φόρμα με χαρτιά που παρατηρούσε κάθε τόσο. Ακούγοντας αυτό το τελευταίο σχόλιο, τα μάτια της Gemma έλαμψαν με ελπίδα και με -είμαι σίγουρη- μεγάλη ανακούφιση.Και εκεί που νόμιζα πως η γιατρός είχε τελειώσει, η έκφραση της άλλαξε απότομα και ξέσπασε: << ΑΑ, ευτυχώς που το θυμήθηκα. Και το' λεγα εγώ, όλο και κάτι θα έχω ξεχάσει>>, μουρμούρισε αυτό το τελευταίο μέρος σχεδόν στον εαυτό της, χτυπώντας το κούτελο της με ένα θεατρικό τρόπο. Εγώ έμεινα να την κοιτάζω με ανήσυχα γουρλωμένα μάτια, μη έχοντας τη ψυχική δύναμη να ακούσω κάτι που θα άλλαζε τη θετική αλλαγή διάθεσης μου αφού τα νέα δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο περίμενα. <<Ίζη...Ίζη, νομίζω ήταν, ναι!>> , άρχισε να μονολογεί. <<Είναι κάποια από εσάς ονόματι Ίζη;>>, επιτέλους σε εμάς. << Τα πρώτα λόγια του Χάρυ όταν συνήλθε ήταν κάτι για κάποια Ίζη. Τη ζητάει εδώ και λίγο αλλά ήθελα πρώτα να σιγουρευτώ πως όλες οι αναγκαίες εξετάσεις θα ολοκληρώνονταν. Λοιπόν;>> Το βλέμμα της εναλλασσόταν μεταξύ εμένα και της Gemma. Ξεροκατάπια και δαγκώνοντας το χείλος μου αποκρίθηκα πως εγώ είμαι η Ίζη. Με ελαφρώς τρεμάμενη φωνή βρήκα το θάρρος να ρωτήσω:

-Μ-μήπως είναι... αναστατωμένος ή κάτι;..

-Όχι, κάθε άλλο. Βρίσκεται σε αρκετά καλή διάθεση αν και η δυσκολία του να ανακαλέσει πρόσφατα γεγονότα του προκαλεί περισσότερη σύγχυση. Αυτά που λέει δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρα, τον έχω ρωτήσει ποια είναι η Ίζη αλλά το μόνο που αποκρίνεται είναι ότι θέλει να τη δει.

-Μάλιστα... Θεωρείτε δηλαδή πως είναι καλή ιδέα; Λέω τώρα, μήπως και σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλύτερα να μην δει κανένα μας; 

-Όχι, όχι. Αυτό θα ήταν μία μάλλον κακή ιδέα. Θα του προκαλούσε περισσότερη αναστάτωση και αυτό πρέπει να αποφευχθεί. Διακρίνω ένα δισταγμό; , ρώτησε συνοφρυώνοντας τα φρύδια της με καχυποψία. 

-Όχι, καθόλου. Ωραία λοιπόν, είμαι έτοιμη όποτε είστε και εσείς, κατέληξα με μία καινούργια αίσθηση αυτοπεποίθησης και ανεβασμένου ηθικού.

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

   Τόσο η Gemma όσο και η γιατρός Gill επέμεναν να μπω στο δωμάτιο του Χάρυ μόνη. Στο μεταξύ, η μητέρα του Χάρυ, η οποία είχε ενημερωθεί για το συμβάν και έσπευσε να κλείσει εισιτήρια για άμεση επιστροφή είχε τηλεφωνήσει στη Gemma πληροφορώντας την ότι θα υπήρχε καθυστέρηση στη πτήση. Έτσι, αποφασίστηκε πως τουλάχιστον για απόψε, ο Χάρυ θα έβλεπε μόνο εμένα. Κλείνοντας τα μάτια μου, κοντοστάθηκα για λίγο έξω από τη πόρτα, προσπαθώντας να σταματήσω το τρέμουλο που είχε αρχίσει σε όλο μου το σώμα. Θεέ μου,  θα καταρρεύσω έτσι όπως πάω, σκέφτηκα. Πριν έχω την ευκαιρία να το βάλω στα πόδια έκανα ένα βήμα πιο κοντά και χτυπώντας τη πόρτα απαλά, άνοιξα, χώνοντας το κεφάλι μου στη ρωγμή. Αμέσως μόλις τον αντίκρισα το τρέμουλο έφυγε και ένιωσα μία ζεστασιά να κατακλύζει το στέρνο μου. Ένιωσα μία ανάγκη να τον προστατέψω, να κάνω τα πάντα για να διορθώσω την κατάσταση που είχα έμμεσα δημιουργήσει με τις ανεύθυνες μου πράξεις. Ήταν ξαπλωμένος στο πλάι του και ακούγοντας τη πόρτα να ανοίγει γύρισε προς το μέρος μου με αργή κίνηση. Στην αρχή περίμενα ότι θα μου έλεγε να φύγω, πως βλέποντας με θα είχε flashback από εμένα να φιλάω την αδερφή του και θα με έβριζε. Βεβαίως, τίποτα από αυτά δε συνέβη. Έβγαλε ένα ήχο, κάποιο είδος βογκητού από τον πόνο που του προκάλεσε η απότομη κίνηση και εγώ έσπευσα να τον βοηθήσω. Έφτιαξα το μαξιλάρι του και ακούμπησα το χέρι μου στο γυμνό του στέρνο, νιώθοντας τους σταθερούς χτύπους της καρδιάς του να με χαλαρώνουν πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε είδος αλκοολούχου ποτού ή ουσίας. . .