~There's something about my new neighbour- Harry Styles Greek Fanfic~

Part 2

  Σηκώστηκα από το κρεβάτι μου και άρχισα να περπατώ προς το γραφείο μου όπου βρισκόταν το κινητό μου. Πιάνοντας το, άρχισα να πληκτρολογώ το νούμερο της κυρίας Ειρήνης.

-Ναι; Κυρία Ειρήνη; Καλημέρα! Η ίζη είμαι. Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να έρθω στην δουλειά σήμερα γιατί είμαι τρομερά άρρωστη. ( προσπάθησα να ακουστώ άρρωστη)

-Εντάξει καλή μου μην ανησυχείς καθόλου! Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε και πολλή πελατεία σήμερα. Κοίτα να γίνεις καλά  το συντομότερο!

 Έκλεισα το τηλέφωνο και κατέβηκα στη κουζίνα. Δεν ένιωθα καθόλου καλά με τον τρόπο που μίλησα στην μαμά μου χθες γιαυτό και αποφάσισα να της μιλήσω για αυτό. Την πλησίασα σιωπηλά και κάθισα δίπλα της αφήνοντας το κεφάλι μου να χωθεί στην ζεστή αγγαλιά της.

 -Συγνώμη για χθες μαμά. Ήμουνα σε πολύ άσχημη  ψυχολογική κατάσταση και δεν έπρεπε να σου μιλούσα με αυτό τον τρόπο.

 -Καταλαβαίνω... Δεν είναι ανάγκη να μου απολογηθείς για κάτι. Κοίτα να ξαναβρεις τον παλιό σου εαυτό το συντομότερο όμως γιατί δεν σε βλέπω καλά.

  Δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο την αποχαιρέτησα λέγοντας της πως θα πήγαινα στην δουλειά. Στην πραγματικότητα δεν είχα καμία όρεξη για δουλειά. Το μόνο που ήθελα ήταν μία καλή φίλη να μιλήσω γιαυτό και πήρα το ποδήλατο μου ξεκινόντας για το σπίτι της Εστέλλας.  

 2 ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ:

  -Καλά βρε καρδούλα μου τι τύχη έχεις και εσύ;  Καλά και αυτή η Ελεονόρ τι φίδι είναι... Δεν το περίμενα από εκείνη. Φίλες φίδια που λένε; Τέλος πάντων, εσύ κράτα το κεφάλι ψηλά και μην χαλάς την διάθεση σου για μα*****.

  -Σε ευχαριστώ πολύ βρε Εστέλλα μου. Πάλυ καλά που σε έχουμε και εσένα. Έλα, εγώ τώρα πρέπει να πηγαίνω γιατί τέτοια ώρα υποτίθεται πως τελειώνω από την δουλειά. Φιλιά.

  Στην διαδρομή προς το σπίτι άκουσα μία γνωστή φωνή να μου φωνάζει.Γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Λούι στην γωνία του καταστήματος όπου δουλεύω να με περιμένει με μία ανθοδέσμη στο χέρι. Κατέβηκα από το ποδήλατο και με πολλή αποφασιστικότητα άρχισα να τον πλησιάζω. Τα μάτια του έλαμψαν από χαρά και φυσικά περηφάνεια που δεν του γύρισα την πλάτη. Όταν τελικά έφτασα μπροστά του τον κοίταξα στα μάτια.

    <<Λούι>>  Προσπάθησα να πω με τον ποιο γλυκό προσποιητό μου τόνο.Τότε, πήρα την ανθοδέσμη από τα χέρια του, την έριξα κάτω και άρχισα να την ποδοπατώ. Την σήκωσα και του είπα:

 -Βλέπεις αυτή την ανθοδέσμη; Την έχω ποδοπατήσει. Τώρα σήκωσε την και προσπάθησε να την επαναφέρεις στην αρχική της κατάσταση. Μπορείς; Απάντησε μου! ΜΠΟΡΕΙΣ; (δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.)

  -όχι... (είπε σχεδόν ψιθυριστά με το κεφάλι κάτω, γεμάτος απορία)

 -Έτσι είναι και τα συναισθήματα μου. Μου φέρθηκες με τον χειρότερο τρόπο και τα συναισθήματα μου για εσένα δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι ξανά τα ίδια. Μου είσαι ένα τίποτα. Με ακούς; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.

  Του γύρισα την πλάτη και ανεβαίνοντας στο ποδήλατο μου εξαφανίστηκα. Ήμουν τόσο ταραγμένη που έτρεμα ολόκληρη. Μετά από πέντε λεπτά είχα επιτέλους φτάσει στο σπίτι. Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες όταν άκουσα την φωνή της μαμάς:

 - Ίζη; Δεν θα χαιρετήσεις τους καλεσμένους μας;

 Γύρισα το κεφάλι μου και... Έμεινα κόκαλο. Αυτός; Αυτοί; Πώς; Ήμουνα τόσο ταραγμένη και αφηρημένη με αυτό που συνέβει νωρίτερα που ούτε κατάλαβα πως στο τραπέζει ακριβώς δίπλα μου καθόταν το αγόρι από χθες με την οικογένεια του. 

_________________________________________________________________

Πείτε μου αν θέλετε να βάλω συνέχεια! Φιλάκια χχχ