~There's something about my new neighbour- Harry Styles Greek Fanfic~

Part 5

Καθίσαμε όλοι στο τραπέζι και αρχίσαμε να σερβιριζόμαστε. Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πολύ μουντή και κανείς μας δεν μιλούσε. Εγώ προσπαθούσα να μην κοιτάω τον Χάρυ στα μάτια γιατί μόλις τον κοίταζα γινόμουν κόκκινη σαν ντομάτα. Εκτός από το γεγονός ότι δεν ήθελα κανείς να καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε μεταξύ μας, ταυτοχρόνως δεν ήθελα και να φανώ εύκολη, δίνοντας δικαιώματα στον οποιονδήποτε να με εκμεταλλευτεί με τον ίδιο τρόπο που με εκμεταλλέυτηκε ο Λούι. Η μαμά προσπάθησε να ''σπάσει τον πάγο'' αρχίζοντας τη συζήτηση. 

-Λοιπόν..  Χάρυ και Gemma πώς σας φάνηκε η νέα σας γειτονιά; 

-Ήσυχη. Λίγο πιο πολύ από το κανονικό δηλαδή αλλά... Υποθέτω πως όλα θα πάνε μια χαρά. Σωστά Χάρυ; (γύρισε το βλέμμα της στον αδερφό της).

Ο Χάρυ φαινόταν πολύ αποροφημένος στο κινητό του γιαυτό και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το κινητό.

-Χάρυ. Άσε το κινητό σου για λίγο. Δεν είναι και πολύ ευγενικό. ( η μαμά του, του ψιθύρισε στο αυτί προσπαθώντας να μην γίνει αντιλιπτή)

Ο Χάρυ σηκώστηκε και ανακοίνωσε: '' Εμένα να με συγχωρείτε αλλά καλύτερα να πηγαίνω. Πρέπει να τελειώσω... κάτι.. κάτι δουλειές.'' είπε με διστακτικό και αβέβαιο τόνο. Λίγο πριν βγει από το σπίτι γύρισε και κοιτάζοντας με, τα μάτια του έλαμψαν, κάτι που είχα παρατηρήσει από νωρίτερα πως συμβαίνει όταν σκέφτεται κάτι. Με πλησίασε και με ρώτησε αν μπορώ να τον συνοδεύσω έξω για να με ρωτήσει κάτι για το που βρίσκεται μία οδός. Όταν βγήκαμε έξω, με άρπαξε βίαια από τον ώμο, πέρνοντας με λίγο παραπέρα. Εγώ τον σταμάτησα πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε. 

-Χάρυ, μην. Πρώτα από όλα δεν με ξέρεις καν και αυτό που συνέβει προηγουμένος ήταν μία στιγμή αδυναμίας. Μην νομίζεις πως είμαι και καμία εύκολη που θα σε αφήσει να με φιλήσεις με τα υπέροχα χείλη σου ή να με___ (σταμάτησα τον ευατό μου πριν αρχίσω να λέω πράγματα που θα τον κολάκευαν)

Εκείνος δεν είπε τίποτα. Το μόνο που έκανε ήταν να μου δώσει ένα κομμάτι από χαρτί το οποίο έγραφε επάνω μία οδό.  ''Να είσαι εκεί αύριο μετά το σχολείο.''  Μου είπε καθώς περπατούσε προς το σπίτι του με ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο. Όσο και αν ήθελα να πείσω τον ευατό μου πως ήμουν δυνατή και ανεξάρτητη και δεν χρειαζόμουν κανένα άντρα στην ζωή μου για να είμαι ευτιχισμένη, δεν μπορώ να πω ψέματα για το πόσο ξεχωριστή με έκανε να νιώθω και πόσα ωραία συναισθήματα μου προκαλούσε ο τρόπος που με διεκδικούσε ο Χάρυ. Ήταν τόσο ελκυστικός, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα. Αλλά όχι. Αυτή τη φορά έπρεπε να φανώ δυνατή. Έπρεπε να διστάσω. Παρ Όλες μου τις αποφάσεις όμως, ακόμα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να εμφανιστώ στο μέρος που μου είχε πει ο Χάρυ. Δεν μπορούσα να τον στήσω. 

  Το επόμενο πρωί αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο μιας και η μαμά είχε ήδη ξεκινήσει για την δουλειά της και δεν είχα άλλο μεταφορικό μέσο. Όταν έφτασα στον σταθμό είδα κάποιον που με τίποτα δεν περίμενα να δω. Την Ελεονόρ. Εκείνη πάντα σνόμπαρε το λεωφορείο και έλεγε πως ποτέ δεν θα μπορούσε να πάει στο σχολείο με αυτό και ξαφνικά την βλέπω εκεί; Φαντάστηκα πως θα ήθελε να μου μιλήσει και εγώ δεν είχα καμία όρεξη να την αντιμετωπίσω ειδικά πρωί, πρωί. Έτσι, δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάω περπατητή στο σχολείο. Η ώρα ήταν 7:55 και σε 5 λεπτά θα χτυπούσε το κουδούνι γιαυτό άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ξαφνικά άκουσα τον δυνατό ήχο μίας μηχανής και γύρισα να δω ποιος ήταν. Ποιος άλλος βέβαια; 

-Ανέβα θα σε πάω εγώ.

-Όχι Χάρυ, ευχαριστώ. Μπορώ να πάω και περπατητή.

-Δεν κατάλαβες καλά. Δεν σε ρώτησα. Στο ανακοίνωσα. ( μου είπε με την ακόμα πρωινή, βραχνή φωνή του, δίνοντας μου ένα χαμόγελο)

Ίσως δεν έπρεπε να υποκύψω αλλά ήμουν ήδη πολύ αργοπορημένη και δεν ήθελα ακόμα μία αποβολή από τον κύριο Γαβράκη. Ανέβηκα στην μηχανή και έβαλα το κράνος που μου έδωσε. ''Αν το μάθει η μαμά μου πέθανα'' του είπα με αστείο τόνο. Εκείνος γέλασε αλλά δεν μου απάντησε γιατί ήταν συγκεντρωμένος στον δρόμο. Η ώρα πέρασε γρήγορα και είχα επιτέλους φτάσει στην πόρτα του σχολείο. Ή αλλιώς, όπως το αποκαλώ εγώ στην πόρτα της κόλασης. Τον ευχαρίστησα για την καλοσύνη του και του χαμογέλασα. Εκείνος με  υπενθύμισε για τη σημερινή μας συνάντηση και εξαφανίστηκε. Τότε, είδα την Ζωή να με πλησιάζει ανήσυχη. 

-Τι έγινε; Είσαι καλά; (μου είπε με την ανάσα κομμένη)

-Πας καλα κορίτσι μου; Μια χαρά! Τί να έχω δηλαδή;

___________________________________________________________