"MY GIRLFRIEND IS A GHOST?!"

CHAPTER 31- SELECTIVE AMNESIA

Kyungsoo POV

Selective Amnesia?

Selective ano yun!

Damn! Di ko alam yun di kasi ako doctor no?!

Imposible akong magka amnesia.

Kilala ko ang sarili ko.

Alam ko na patay na sila mama at papa.

Alam ko kung saan ako nakatira.

Alam ko kung paano namatay sila mama at papa.

Ano pa ba ang dapat kong matandaan?

Flashback

Pagkadilat ko ng mga mata ko nasa may puting kwarto ako.

Hospital? Bat nandito ako?

Mamaya biglang bumukas yung pinto at iluwa ang isang doctor na mid 40s

"Gising ka na pala. How's your feeling iho?" tanong nya sakin.

"Im fine. Why im here?" tanong ko naman sa kanya.

"Iho you have a stage 1 brain cancer." sagot nya sakin.

Wait ako? May brain cancer? Wtf?!

"What? Ako? How come?" nagtataka kong tanong

"Yes. Pero dont worry kaya pa naman pagalingin yan. Magpacheck up ka lang sakin every wensday. Then later i'll gave you a medicine na makakatulong sayo." sagot ulit nya.

"Wait why im here a----" pinutol nya ulit yung itatanong ko nang magsalita ulit sya.

"And i forgot to tell you there's a man who wants to sponsor you about your medications." yung doctor.

"A man? Who is he? Can i meet him?" i ask.

"Maybe tomorrow. But for now you rest okay. I will go." saad nya at umalis na.

Wtf?! Bat nagkasakit ako ng ganun? As i checked wala akong bisyo!

-

Next Morning.....

Bigla nalang bumukas yung pinto at inuluwa ang isang matandang lalaki.

"Who are you?" tanong ko sakanya.

"Im Doctor Michael. Im the one who support you to your medications." sagot nya.

Ah sya pala. Pero bat ginagawa nya to?

"Alam ko kung napapatanong ka kung bat ko to ginagawa?" natatawang saad.

"Yes." sagot ko.

"Just simply that. Dumaan din ako sa ganyang sakit. I just want to help that's all." nakangiti nyang sagot.

End of Flashback

Dun nagsimula. Dun nagsimula kung paano ko nameet si Dr. Michael

Until now sya pa din ang nag iisponsor sakin sa gamot.

Nung una ayaw kong pumayag dahil i can buy my own medicine. May iniwan din kasing pera sila mama at papa nung namatay sila.

We have our company before. Pero bumagsak dahil wala ngang maghahandle di ko pa alam paano mag manage ng isang company. At di ko gusto!

Pero something came to my mind.

Bat hanggang ngayon di ko alam kung paano ako napunta sa Hospital nung araw na yun.

"Kyungsoooooooo! Ano ba kanina pa kita tinatawag!! Nasa labas na yung dalawang unggoy! Kanina ka pa tulala!" nagulat naman ako ng biglang sumigaw tong tuta na to.

"Tss. Oo na!" sagot ko nalang.

Lumabas na nga kami ng apartment.

Bukas.

Kakausapin ko si Mr. Justin about sakin 3years ago.

#MGIAGSelectiveAmnesia