Memories || Wonkyun

Nisan/2015 (19. Bölüm)

İki buçuk ay olmuştu. Bir gün bile eksik olmadım başından. Her gün doktorlardan izin alarak yarım saatliğine içeri giriyordum. Elini tutup konuşuyordum. Doktorlar uyanmasını beklemiyolar. Bitkisel hayatta kalabilir diyolar. Beyinciği hasar görmüş. Uyansa bile bacaklarını hissedemeyeceğini söylüyorlar. Ama ben inanıyorum. Uyanıcak. Ve bacaklarınıda hissedicek. Herşeyin başında inanmak gerek öyle değil mi ? İnanmak gerek. "Beyfendi süre doldu çıkmanız gerekiyor" diyerek içeri girdi hemşire. Çıkmak istemiyordum. Elleri çok soğuktu. Üşüyordu biliyorum. Ellerini tutmam ısıtmam gerekiyor onu. Çıkamam "lütfen biraz daha" dedim. "Olmaz efendim lütfen zorluk çıkartmayın" dediğinde gelip kolumdan beni kaldırmaya çalıştı kenetlediğim parmaklarım Changkyun'un parmaklarından tek tek ayrılırken parmağının hareket ettiğini hissettim ve "bi saniye!" Dedim heycanla ve koltuğa geri oturup ellerini tekrar ellerime kentledim. "Changkyun?" Dedim. Parmağının hafif baskısını elimde hissettim. "Uyanıyor" derken göz yaşlarıma hakim olamamıştım.

Uyanmıştı ama gözlerini açmıyordu. Kalp atışları, nabzı, vücut ısısı hepsi normaldi, nefes alış- verileri düzensizleşmişti uyanıktı işte. "Uyandığını biliyorum aç gözlerini" dedim gülümseyerek. Yüzü kırmızıya bürünürken gözlerini açmıştı. "Hemen utanıyorsun" dedim. Güldü. "Seni çok özledim" dediğimde şaşırmıştı. Haklıydı. Aradan kaç ay geçti bilmiyordu. "İki buçuk aydır uyuyorsun Changkyun" dedim. Buğulu görmeye başlamıştım. Ağlamamı durduramıyordum. Birazdan damlicaktı o göz yaşı. "Çok korktum" sesim çok titremişti. Göz yaşım ellerimizin üstüne düştü. İkimizde o gözyaşına baktık. Yüzüne baktım. Çok güzel, pürüzsüz, mükemmel bir yüzü vardı. Her santimetresi özenle yapılmıştı sanki. Gözleri dolmuştu. Bana baktı. Göz yaşı tam gözünden süzülüyordu ki sildim. "Şiiit ağlamak yok" dedim. Ve sarıldım. Daha çok ağlamaya başladı. O ağlayınca bende ağlamaya başladım...

Sanırım senden uzak kalamayacağım Changkyun...