'En toen gebeurde het. De bom ontplofte, figuurlijk dan. Het was het begin van een stormvloed aan rampspoed en onheil. Het Kwaad brak los en verwoeste alles.
Op dat moment kwamen Zij aan de beurt. De botsing van hun krachten was zo groot dat er jar...
Omdat ik de nieuwe cover niet kan laden, en de oude blijft staan. (Heeft iemand een tip hoe het wel gaat lukken?) Is hier de nieuwe cover!
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ryan's POV
Bloed, ik kan er echt níét tegen. Het is zo... rood en glibberig en.... Misschien komt het door het bloed of door gewoon alleen het aanzicht van een reptielenstaart (slechte ervaring met een slang en Italië. Lang verhaal), maar ik kan me niet meer bewegen en gil.
Vaag hoor ik de stemmen van mijn vrienden tot me doordringen. Ik reageer niet, ik kan het gewoonweg niet. Dan voel ik een zachte hand op mijn schouder:
'Hé broertje, rustig aan niks aan de hand,' sust Jacky. Zij weet van mijn reptielen- en dan voornamelijk slangen -angst.
'Niks aan de hand, gewoon een dier, een gezond dier,' Ook weet ze van mijn angst voor bloed.
'Sssshh, kom maar,' langzaam leidt ze me weg van de staart. Als we eindje weg staan, kan ik me weer ontspannen.
'Dank je, zussie', zucht ik. 'ik kom er maar niet overheen.'
'Maakt niet uit, dat weet je,' zegt Jacky lief. 'Denk je dat je weer terug kan?' vraagt ze dan.
'Ik denk 't wel...' antwoord ik en we lopen samen terug naar de andere twee.
Ondertussen is Kay gaan kijken wat er aan de andere kant van de staart is en ik zie Zyra druk in de weer met tissues uit haar tas. Waarschijnlijk weet ze van haar moeder wat ze moet doen.
'Hoe gaat het?' vraagt Jacky.
'Hij ademt nog, maar niet erg hard. We proberen nu het bloeden te stelpen. Heeft een van jullie antibiotica?' antwoordt Zyra gehaast.
Ik ben even stil en zeg dan: 'Ik heb wel wat geloof ik.' Ik graai in mijn tas.
'Hier.'
Ik geef het aan Jacky, die naar Zyra en Kay loopt en het aan hen geeft. Zyra's zwarte haren pieken uit haar vlecht en met grote grijsblauwe ogen kijkt ze naar Jacky. Ze zegt iets en Jacky loopt terug.
'Het is een of andere varaan...' vertelt ze.
Dat is raar: 'Maar die leven hier niet...'
'Als jij het zegt,' antwoord mijn zus. Ik denk aan de voorspelling.
'Misschien', opper ik, 'is de baas van die varaan de stem die ons leidt.'
'Daar zit wat in!' roept Kay van bij de varaan.
'Kom maar, Ry, het bloed is weg!' zegt Jacky die naar Kay en Zyra was gelopen.
Voorzichtig kom ik dichterbij. En, gelukkig, is het bloed weg. Ik zie nu dat het een komodovaraan is. Maar daardoor wordt het alleen maar vreemder. Die kwamen hier in het koude Nederland al helemaal niet voor.
