Antromorpha

Hoofdstuk 19

Kays POV

En dan moeten we plots vertrekken. De leraren bij wie ik zit ontgaan me gewoon, dat weet Ryan vast wel, maar wat ik wél weet is dat ik in een... bijzonder groepje zit.

Ik bedoel: Kayla, met wie ik gekust heb, Harper, de bitch en Emily, maar dat boeit me verder niet zoveel. Oh, en Ryan natuurlijk.
Dat wordt gegarandeerd gezellig.

Omdat we het laatste groepje zijn, moeten wij ervoor zorgen dat er niemand achterblijft en dat alles op slot gaat.
Helaas gaat het allemaal heel langzaam en het feit dat het nacht is, dus stikdonker, helpt niet erg mee. Zeker niet omdat we niet op mogen vallen en een zaklamp in een verder nauwelijks verlicht gebouw valt onder de categorie "opvallen".

Dus terwijl de leraren alles controleren, ons werd gezegd te wachten en vooral geen lawaai te maken, probeer ik een gesprek aan te knopen. Mijn eerste poging is Kayla:

'Hey,' Kayla leunt nonchalant tegen een boom en ze bestudeert haar uiterst interessante nagels.

Ik haal een hand door mijn haar.
'Hey, ehm... hoe gaat het?'

Blijkbaar is mijn gestuntel toch meer aandacht waard dan haar nagels, want ze kijkt op.
'Wat?'

'Niks, laat maar, ik probeer een gesprek te voeren.'

Kayla haalt haar schouders op en er valt een stilte.
Ongemakkelijk probeer ik een goed gespreksonderwerp te vinden, ook al lijkt Kayla daar niet veel zin in te hebben, maar ik weet niks.
Nou, ik weet wel iets. Maar dat iets is nogal ongemakkelijk.

Maar ik zal het ooit moeten vragen, dus:
'Hebben wij nu iets?'

Kayla kijkt weer op.
'Wat denk je zelf?'

'Eh...'

Kayla rolt met haar ogen en loopt dan weg.

Dat gesprek verliep anders dan verwacht. Denk ik. Was dat een ja? Of een nee? Is het een goed teken dat ze met haar ogen rolde? Dat ze wegliep lijkt me eerlijk gezegd niet zo goed... Ugh, meisjes zijn onbegrijpelijk.
Mijn lust om een gesprek te voeren is weg en wacht in mijn eentje af tot we vertrekken.

De leraren zijn klaar en wenken ons: we moeten instappen in het meest bizarre voertuig dat ik ooit heb gezien:

Rigelle zei dat we per boot gingen, maar dit geval lijkt nauwelijks op een boot. Oké, het heeft een soort zeil, maar daar houden de gelijkenissen ook op. De onderkant heeft iets weg van zo'n snelle trein, die in Japan rijden, je weet wel. Ehm, betere vergelijking: het lijkt op een pistolet (dat is zo'n klein broodje) met kleine, ronde raampjes. Daarboven op zit dus een soort zeil: het is driehoekig en de spitse punt wijst naar boven. Het is gemaakt van een glanzend materiaal en als je je hoofd beweegt zie je alle kleuren van de regenboog. Het frame is gemaakt van een witte bamboesoort en ook het pistolet bestaat uit de bamboe. 

Eén van de leraren, een lange man met zwart haar in een knotje en een karamelbruine huid, opent een deurtje: 'Kom, snel instappen allemaal.' 

Ik volg Emily en Ryan naar binnen en ik kijk mijn ogen uit: 

Binnen ligt er een blauw hoogpolig tapijt en twee rijen van tweezitters in dezelfde kleur sieren de wand. Aan het plafond hangen verschillende potten met zwevende lichtjes erin die wel wat weghebben van vuurvliegjes. Een afgesloten deur leidt naar de vermoedelijke cockpit. 

De leraren verdwijnen achter die deur en ik zie dat Emily en Ryan al een plek hebben gekozen. Ik plof neer op één van de achterste stoelen en ik kijk naar Harper en Kayla die ook instappen. Kayla negeert me en gaat met een ongeïnteresseerd ergens voorin zitten. Harper daarentegen loopt heupwiegend recht op mij af. Fijn...